Een vliegende start of houdbaarheid?

Toen ik een eetstoornis had, vond ik het moeilijk de motivatie voor herstel vast te houden. Ik had dagen dat ik volledig voor herstel wilde gaan en die oerkracht voelde om ervan af te komen. Een andere dag voelde ik helemaal niet waarvoor ik het allemaal deed. Dan leek de strijd te zwaar om door te gaan. Ook in behandeling van mijn eetstoornis wisselde mijn motivatie van tijd tot tijd. Ik ben benieuwd hoe dit voor jou is. Met dit blog wil ik je meer inzicht geven in het proces van herstel. Lees je mee?

De kracht niet voelen

Een eetstoornis put je uit op lichamelijk , emotioneel en mentaal vlak. In de herstelperiode van mijn eetstoornis, was mijn energieniveau ver beneden 0. Tegen de eetstoornisstem ingaan kostte me bakken met energie en die energie dacht ik niet altijd te hebben. Echter dacht ik wel energie te hebben voor mezelf te blijven uithongeren. Dat leek allemaal gewoon ‘normaal’ en vooral lekker veilig. Best krom als ik daar nu op terugkijk. Vooral het piekeren, het slechte slapen wat ik deed en de depressieve gevoelens putten mij destijds erg uit. Ik voelde echt niet altijd de kracht om nog te vechten. Soms voelde het zo uitzichtloos. Alsof er nooit een einde zou komen aan deze ellende. De stapjes die ik wel zette, zag ik op die momenten niet. Het voelde vooral alsof ik nooit beter zou worden. Ik dacht dan ook dat volledig herstel niet voor mij was weggelegd.

Wanneer zou die stem zachter worden?

Tja…herstel… het is echt niet gemakkelijk ik weet het. Vooral het ingaan tegen de eetstoornis vond ik zwaar. Datgene doen dat lijnrecht tegenover die stem stond vond ik eng. Maarja.. ik wilde beter worden, dus ik moest verder. Elke dag was het oorlog in mijn hoofd. Wat verlangde ik naar rust. Rust: wat was dat eigenlijk? Ik had het al meer dan 10 jaar niet gevoeld. Ik kon me er niet eens iets bij voorstellen dat die stem er niet meer zou zijn. Wat mij vooral frustreerde in herstel is dat het allemaal zo lang duurde. Die stem zou minder worden liet ik mij vertellen. Maar wanneer dan? Hoe lang zou dat nog duren?

Je wordt niet direct beloond

Herstellen is een proces. Hoe graag je het ook wilt dat het morgen over is. Het is niet realistisch te denken dat je binnen een week, maand of paar maanden hersteld bent van je eetstoornis. Hoe lang heb je dit probleem al? Misschien al wel jaren. Dan kan je ook niet van jezelf verwachten dat het binnen een korte periode ‘over’ is. Als je stapjes gaat zetten in herstel wordt je niet direct beloond voor je goede gedrag. Je goede gedrag is niet direct zichtbaar of voelbaar en dat maakt het soms ook zo lastig om motivatie vast te houden. Van één week weer je volledige eetpatroon volgen, ben je echt niet direct genezen. Het is het volhouden van je eetlijst, het volhouden van de kleine stapjes die je iedere keer zet. Al die kleine stapjes bij elkaar zorgen er uiteindelijk voor dat je gaat herstellen. Belangrijk is om iedere stap, hoe klein deze ook lijkt, te vieren. Dit helpt je om motivatie vast te houden. Je mag trots zijn op elk stapje dat je zet.

Van één dag normaal eten, ben je niet genezen. Herstel gaat over kleine stappen zetten en het volhouden van iedere nieuwe uitdaging.

Vliegende start

Het is natuurlijk heel goed dat je voor herstel wilt gaan. Vooral doen! Wat ik in mijn praktijk zie is dat bij sommigen de motivatie soms ineens heel hoog ligt. Je wilt je leven terug. Herstellen van je eetstoornis en wel NU. Je gaat er vol tegenaan. Wat ik vaak zie en wat ik zelf ook heb ervaren is een gevoel van ‘haast’. Het einddoel is in zicht en ‘gaan met die banaan’. Die haast kan ervoor zorgen dat je ook ontmoedigd wordt, omdat het niet snel genoeg gaat in jouw ogen. Je ziet de stappen niet die je zet en raakt ontmoedigd omdat het zo lang duurt. Mijn advies vanuit mijn ervaring is echt: neem de tijd voor je herstel. Voel, ervaar en sta stil bij de stappen die je zet.

Doordat ik snel wilde herstellen, negeerde ik nog steeds mijn gevoel. En dat is juist zo belangrijk in herstel om wél te gaan doen: leren voelen. Ik wilde naar dat einddoel, hoe dan ook. Zonder te voelen, gewoon ‘cold turkey’. Achteraf gezien kostte het me daardoor nog jaren voordat ik echt hersteld was van mijn eetstoornis. Stappen overslaan in herstel heeft geen zin. Vroeg of laat krijg je die levenslessen toch terug op je bord. Het gaat juist om het leren voelen, het leren luisteren naar wat jouw lichaam aangeeft en wat jij nodig hebt. De rust leren vinden in jezelf.

Het gaat juist om het leren voelen, het leren luisteren naar wat jouw lichaam aangeeft en wat jij nodig hebt. De rust leren vinden in jezelf.

Het gaat om houdbaarheid

Herstel gaat niet om snelheid. Het gaat om houdbaarheid. Je kunt beter wat langzamer, maar goed herstellen dan in zes maanden op gezond gewicht zijn en daarna weer terugvallen in je eetstoornis. Het gaat helemaal niet alleen over dat eten of je ‘stoornis’. Het gaat juist over het (her)ontdekken van jezelf. Over het jezelf leren kennen en met jezelf kunnen leven. Herstel gaat over de confrontatie met jezelf aangaan. Jezelf in de spiegel aan gaan kijken met alle gevoelens die dat teweegbrengt. En die houdsbaarheiddatum die aan herstel zit, die is per persoon verschillend. Bij de één is meer verwerking nodig van oude trauma’s, stukken uit je kindertijd, opvoeding en omgeving dan bij de ander.

Wacht even!…Dit betekent niet dat herstel zo langzaam mogelijk moet gaan. Dat is niet wat ik zeg. Je hoeft niet op de rem, zeker niet. Het gaat erom dat je verantwoordelijkheid neemt voor jouw proces en dat je voelt welke stappen je aan het zetten bent. Herstel is geen race. Het gaat erom dat jij dichterbij jezelf komt en steeds verder van de eetstoornis afraakt. En echt: langzaamaan wordt de stem zachter en verdwijnt zelfs. Als jij maar dát blijft doen wat jou helpt. Blijf vertrouwen!!

In het volgende blog geef ik je 10 tips om de motivatie voor herstel vast te houden. Houdt de website of je nieuwsbrief daarom in de gaten.