Het wringt in me… ga ik dit wel delen of niet?
Een vervelend stemmetje in mij zegt: “nee Lau, dit gaat te ver, dit is niet professioneel”. Maar wil ik professioneel zijn? Uhm, ja deels wel. Dat ben ik ook in mijn bedrijf. Maar, hé, ik ben ook gewoon een mens. Ook in mijn leven ga ik door (soms diepe) dalen en zijn er hoogtepunten. En momenteel ga ik door best wat dalen heen. Wil ik dat geheimhouden voor de buitenwereld? Nee, dat wil ik niet meer! Mijn verhaal mag er ook gewoon zijn. Ik hoef niet te doen of alles goed gaat. Ik hoef het niet te bezweren. Mijn eetstoornis destijds is al zo’n groot en langdurig verborgen geheim naar de buitenwereld geweest.
Heb je dan weer een eetstoornis?
De vraag die misschien bij je opkomt: ‘heb je dan weer een eetstoornis?’. Don’t worry, absoluut niet. Het raakt wel aan het ontstaan ervan. Op het punt waar ik nu sta loop ik tegen stukken aan. Stukken in me die ik aan wil gaan, omdat ze me blijven achtervolgen. Één: mega frustrerend als je denkt dat je er al bent. Heeft dit met de eetstoornis te maken? Niet persé. Ik denk dat het stukken zijn die ieder mens met trauma’s op een gegeven moment gaat ervaren. Een onrust in jezelf. Een gevoel van ontevredenheid. Een gevoel van ‘is dit alles?’.
Even terug…
Mijn grootste geheim onthuld
Deze delen komen nu naar boven, omdat ik ze nu aankan. Ze vragen nu de aandacht. Als kind en tijdens mijn eetstoornis stopte ik ze weg. Daar was mijn eetstoornis een perfect middel voor. Ik kon die stukken in mij nog helemaal niet aan. Ik heb ze zo ver weggestopt dat ik er ook echt niet meer bij kon. Door de jaren heen ben ik gaan delen, ben ik gaan helen, steeds een stapje verder. Dat begon met het uitkomen voor mijn anorexia. Het grote geheim onthullen. De strijd die ik jarenlang met mezelf voerde, toegeven. Oké, dat was gedaan. Maarja, daarna begint het pas écht. Daarna was het ‘doel’ op een gezond gewicht komen en daarmee ook weer gaan voelen. Maar hoe ga je met die gevoelens om? Ik had het nooit geleerd. Ik dacht dat ik er wel was toen ik op gezond gewicht zat… Uhh..haha niet dus! Toen begon het pas: de reis naar mezelf.
De ui ontpellen
Je kunt het zien als een ui die haar velletjes laagje voor laagje loslaat. Het is overigens wel een grote ui, het duurt jaren voordat ie helemaal is afgepeld. Misschien wel een heel leven. Maar ik geloof er wel in dat de ui naarmate die verder is afgepeld gemakkelijker wordt. Meer behapbaar en leefbaar. Om je meer inzicht te geven in mijn proces, vind ik het belangrijk een beetje weer te geven waar ik de afgelopen jaren aan heb gewerkt. Om te laten zien waar ik nu sta. En ook om jou te laten zien dat herstel van een eetstoornis echt een proces is. Een proces waarin je steeds meer over jezelf leert en jij steeds meer de jij wordt die je vanbinnen bent. Ik denk dat de komende blogs voor jou heel erg interessant kunnen zijn als je middenin je eetstoornis en herstel zit. Lees je mee?
Vanaf mijn 18e– 24e
Ik heb allereerst keihard geknokt om op een gezond gewicht te komen. Dat alleen al was een hard gevecht tegen mezelf. Mijn negatieve gedachten soms gewoon laten voor wat het was en keihard tegen mijn eetstoornisstem ingaan. Daar begon mijn herstel mee. Ik deed het destijds nog erg voor de ander. Mijn eigen gezondheid negeerde ik nog. Ik had geen realistisch inzicht van hoe ik er daadwerkelijk aan toe was. Dat besef kwam pas later. Toen ging ik ervaren wat ik mezelf had aangedaan en hoe erg het eigenlijk geweest was. In de eerste therapieën voor mijn eetstoornis is niet gekeken naar de oorzaak ervan. Iets wat ik als een groot gemis zie. Maargoed, daar is de rest van de jaren goed voor geweest. Ik heb niet stilgezeten.
Antidepressiva, het wondermiddel?
Na mijn periode van dagbehandeling in de kliniek, was ik er nog lang niet. Pas toen ik op een gezond gewicht zat, ging ik weer voelen. Ik kreeg last van allerlei angsten. Veel psychologen, psychiaters en alternatieve genezers heb ik die jaren bezocht. Ik kreeg diverse keren antidepressiva voorgeschreven: ‘slik dit maar, dit kan de scherpe randjes er misschien wat voor je afhalen’. Een veel gehoorde uitspraak van psychiaters en huisartsen volgens mij. Een paar jaar heb ik dit geslikt. Als ik er nu aan terugdenk word ik boos. Hallo!? Lekker makkelijk een pilletje geven en verder niets doen. Los het zelf maar op. Daar sta je dan: ‘machteloos toe te kijken’. Diep vanbinnen voelde ik dat dit niet de oplossing was. Maar ik voelde me overgegeven aan de hulpverlening. Ik kon het zelf niet meer. De enige uitweg die ik soms zag was zelfmoord plegen. Maar…ik wilde niet dood…Ik wilde ‘alleen geholpen worden’. Er moest toch iemand zijn die mij bij dit stuk kon helpen?
Ik ben nog niet aan het delen wat ik nu met je wil delen…dit gaat nog over wat eraan vooraf is gegaan. Anders begrijp je misschien niets van mijn verhaal. Waar ik NU mee worstel, dat ga ik ook met je delen, maar daarvoor is ook een stukje geschiedenis nodig. Mijn geschiedenis lees je in een volgend blog. Stap voor stap geef ik je inzicht in mijn proces. Ik houd je op de hoogte. Ik deel dit wanneer ik wil en wanneer ik daar klaar voor ben. To be continued.
Alvast bedankt voor het beetje bij beetje delen! Het motiveert me en zet me tegelijk op de plaats. Ik ben nu nog volop aan het knokken voor mijn herstel, maar besef ook dat ik – als ik weer gezond ben – nog veel heb om voor en tegen te vechten.