Vorige week heb je in het blog kunnen lezen wat niet helpend is om te zeggen tegen iemand met een eetstoornis. Misschien is dit een eye-opener geweest voor sommige mensen. Echter denk ik juist dat het fijn is als naaste van iemand met een eetstoornis te weten wat je juist WEL kunt zeggen. De tips geef ik je vanuit mijn eigen ervaring.
Hoe help je iemand met een eetstoornis?…Wat zeg je tegen iemand en hoe reageer je op een manier zodat het voor beide partijen fijn is?
Ben er gewoon
Ik kan me voorstellen dat een eetstoornis niet te begrijpen is als je er zelf nooit mee te maken hebt gehad. Voor degene met de eetstoornis zelf is het vaak niet eens te begrijpen. Laat staan voor iemand die het zelf niet heeft. Je hoeft het allemaal ook niet te snappen, dat verlangt degene met de eetstoornis ook niet van je. Veel belangrijker is er gewoon voor de persoon te zijn. Jezelf niet opdringen, niet beter voordoen of overdreven voor haar gaan doen. Nee, er zijn is goed genoeg.
Maak het bespreekbaar
Het bespreekbaar maken van een eetstoornis is zowel voor de persoon zelf als voor de omgeving vaak erg lastig. Je kunt vragen of ze erover wil praten. Zo niet, accepteer dat dan. Er komt een moment dat degene het er wel over wil hebben, maar misschien is dat nu nog te vroeg. Ikzelf durfde er jaren niet over te praten en ik zag ook geen probleem. Echter, nu ik er na jaren terug op kijk denk ik ‘had iemand maar doorgevraagd’. Later ervoer ik dat het voor mij al voldoende was als iemand naar me luisterde. Dat gaf me het gevoel dat mijn verhaal en mijn probleem er mocht zijn en dat IK er mocht zijn. En twijfel je of je erover moet beginnen of hoe je kunt reageren, zeg het gewoon! Zeg eerlijk dat je het lastig vindt hoe je moet reageren en dat je niet zo goed weet wat je kunt zeggen. Het feit dat je interesse toont kan iemand met een eetstoornis al heel goed doen.
Relativeer samen
Iemand met een eetstoornis heeft allerlei negatieve gedachten en overtuigingen over zichzelf. Vaak vinden ze zichzelf te dik, het niet waard, niet goed genoeg en noem maar op. Als ik naar mezelf kijk in die periode, dan kon ik mezelf letterijk helemaal gek denken. Ik lag nachten te piekeren over hoe ik de week doorkwam met compenseren en kon extreem doorschieten in het bezig zijn met recepten zoeken om zo min mogelijk calorieën binnen te krijgen. Wat mij hielp is om samen met iemand te praten die met een afstandje naar mijn probleem kon kijken. Iemand die met een helikopterview en objectief naar mij kon kijken zonder al die kronkelende gedachten. Hierdoor werden mijn gedachten een stuk rustiger.
Neem wat afstand van de eetstoornis
Vooral ouders van iemand met een eetstoornis willen hun dochter of zoon vaak in de gaten houden. Ze willen weten wat ze eten, hoeveel en waar. Echter kun je je kind niet constant in de gaten houden. Dat is geen gezonde situatie. Je kind wilt de controle houden, maar uiteindelijk laat je dit als ouder ook zien door haar steeds in de gaten te houden. Ook al heb je de beste bedoelingen en lijk je te weten wat het beste is voor je kind, push niet te veel maar neem af en toe wat afstand. Je hoeft geen afstand te nemen van je kind, maar neem wat afstand van de eetstoornis.
Je mag bezorgd zijn en je kind steunen, dat is heel logisch. Vergeet niet dat je kind in de puberteit zit en ook de eetstoornis soms hiervoor gebruikt. Door nog meer te beschermen, wordt de eetstoornis alleen maar groter.
Ga niet steeds het conflict aan
Weigert iemand te eten of vreet iemand zichzelf juist elke keer helemaal vol en ga jij daar steeds op in: niet doen! Natuurijk mag iemand er soms mee geconfronteerd worden, maar door erop te blijven hameren wordt het probleem echt niet kleiner. Je dochter, zoon, vriendin of partner zal het echt niet uitmaken of jij nu boos wordt of niet. Oké, hij of zij zal de sfeer niet leuk vinden, maar de eetstoornis zal er niet minder door worden. Het werkt averechts.
Maak duidelijke afspraken
Let erop dat je niet te veel meegaat in de eetstoornis. Ik weet hoe lastig het is om onderscheid te maken in wat je wel of geen aandacht moet geven en wat je beter kunt laten. Grenzen zijn echter heel belangrijk, anders gaat degene met de eetstoornis duidelijk de grenzen overschrijden. Maak afspraken over wat wordt gegeten, over een minimale hoeveelheid die wordt gegeten of bijvoorbeeld over de tijd waarop wordt gegeten. Bij mij gingen mijn ouders op den duur apart voor me koken, omdat ik geen vlees meer wilde eten en geen aardappelen of pasta. Doe dit vooral niet! Ook al roept dit weerstand op. Voor jou als partner of ouder wordt er ook een grens overschreden. Het is niet nodig zo over je eigen grenzen heen te laten gaan. In huis gelden bepaalde regels, dat hoort er nou eenmaal bij.
Als laatste tip wil ik je meegeven:
Maak plezier!
Plezier is iets wat ik tijdens mijn eetstoornis niet echt meer beleefde. Het hoeven geen grote dingen te zijn, maar vaak zij het de kleine dingen die het verschil maken. Laat iemand met een eetstoornis weten dat je er voor hem of haar bent en dat de persoon belangrijk voor je is. Stuur af en toe een lief kaartje, dat alleen al kan ervoor zorgen dat iemand zich even bijzonder voelt. Of vraag degene met de eetstoornis wat zij nou eens echt graag zou willen doen. Afleiding is zo belangrijk! Iemand met een eetstoornis is ongeveer zo’n 24/7 met (niet) eten bezig. Laat degene ervaren dat er ook een leven is naast de eetstoornis.
Ik hoop dat je iets met de tips kunt!
Wil jij niet vanuit blogs geholpen worden, maar echt door live coachgesprekken?
In mijn ogen zijn deze het meest effectief om jouw eetstoornis aan te pakken.
Plan een gratis intake in of neem contact op.
