Op 1 oktober was er in de aflevering van Miljoenenjacht een vraag over de paspoppen in de winkels: “Hoeveel procent van de vrouwelijke paspoppen in de winkels zijn te mager?” Deze vraag beantwoordde ik met een hoog percentage. Ik dacht laat ik gokken op 92%. Dat dit 100% van de paspoppen bleek te zijn, was enigszins schrikbarend, maar anderzijds ook wel een bevestiging.’Waar gaat dit heen’?
Maakt mager zijn volgens de maatschappij écht gelukkig? Zo ja, dan slaan we in mijn ogen met z’n allen de plank flink mis.
Waarom heerst er een beeld dat dun zijn gelukkig maakt?
Door de jaren heen is het schoonheidsideaal behoorlijk veranderd. Van rondingen in het gouden tijdperk (1930-1950) tot extreem dun in de jaren ’90. Tot op de dag van vandaag wordt schoonheid als een ideaal nagestreefd. Kijk maar naar het programma Hollands next top model waar nog steeds graatmagere meiden op dieet moeten omdat hun taille net iets te breed is. Ik kan er niet meer naar kijken. Tegenwoordig is het schoonheidsideaal een platte buik en ‘gezond’ mager. Het liefst met borsten en flinke billen. Om dit te bereiken, gaan veel vrouwen onder het mes. Logisch ook wel als je zo wordt beïnvloed door social media en tv.
Mijn ervaring is heel anders
Mijn ervaring van slank of mager zijn is niet zo zaligmakend als de media zich voordoet. Iedere ons of kilo minder op de weegschaal gaf mijn ego een kick, maar mijn lijf een flinke opdonder. Mijn lichaam leed hard onder het strenge dieet dat ik iedere dag volhield. Donsharen oogsten zich zichtbaar op mijn nog dunne armen en benen. Eigenlijk een heel mooi iets van moeder natuur om iemand die zo mager is nog te willen beschermen tegen de kou. Wat doen we onszelf toch aan door een ideaalbeeld na te streven? In de media lijken alle slanke mensen gelukkig: ‘ze lachen, springen in de lucht of dansen in het rond’. De beelden worden vervormd door er filters overheen te plaatsen en elk stukje vet wat nog te zien is weg te fotoshoppen. Als je niet beter zou weten, dan geloof je toch werkelijk dat slanke mensen gelukkiger zijn? Mijn ervaring is dus heel anders. Geluk zit niet aan de buitenkant. Geluk komt van binnenuit.
Het gaat eigenlijk helemaal niet over dik of mager willen zijn
Als je dieper kijkt dan de eetstoornis, zul je zien dat een eetstoornis helemaal niet gaat over dik of dun willen zijn. Het gaat niet eens echt over eten. (Niet) eten wordt als middel ingezet om met moeilijkheden en problemen in je leven om te gaan. Als je verder zou kijken dan de eetstoornis, zie je dat het gaat over onzekerheden, over angst voor heel veel dingen. Angst voor het verleden en de toekomst. Angst voor het nemen van eigen verantwoordelijkheid die de volwassenheid met zich meebrengt. Bang zijn om niet gehoord en gezien te worden. En tegelijkertijd zo graag geliefd willen worden door mensen om je heen. Een eetstoornis gaat over het willen hebben van controle en angst om deze controle te verliezen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Toevallig liep ik gisteren langs een winkel in Breda en tot mijn verbazing zag ik paspoppen met een normaal/ wat voller postuur. Hèhè, zullen we het met z’n allen dan eindelijk gaan leren dat magere paspoppen niet het ideaalbeeld zijn!?
Ben jij klaar met het nastreven van een schoonheidsideaal? Wil je gewoon happy zijn met wie jij bent? Gewoon zoals je bent, zonder daarvoor jezelf in allerlei bochten te moeten wringen? Neem dan contact op. Ik zal je berichtje zo snel mogelijk proberen te beantwoorden.
Voor nu wens ik je een hele fijne dag.
Met lieve groet,
Laura
