Eetbuien stoppen daar waar jij jezelf accepteert

Na een dag werken kom je rond een uur of vier thuis. Je kinderen zijn er nog niet en je man komt over een paar uur pas thuis. Je kijkt al de hele dag uit naar dit moment. Eindelijk een moment voor jezelf. Eindelijk rust in je hoofd. Nergens aan hoeven denken. Je duikt de koelkast in op zoek naar een paar blokjes kaas. De paar blokjes wordt een heel zakje vol met kaasblokken.

Eetbuien als uitweg voor emoties. Het vormt een groot probleem voor veel mensen.

Vervolgens open je de bovenkastjes van de aanrecht en trek een pak koekjes open. De zoete smaak van de chocolade zorgt ervoor dat je naar meer smacht. Voor je het weet is het hele pak leeg. Je maag geeft weinig signalen af. Je trekt een zak chips open en eet ook deze helemaal leeg. Vervolgens smeer je een pak crackers met pindakaas en eet deze 5 op. Pas dan besef je waar ik mee bezig bent en dat dit helemaal niet meer lekker is. De kinderen komen thuis en een uur later is ook jouw man daar. Je doet alsof er niets gebeurd is. Vanbinnen voel je je alleen en schuldig. Bang dat je geliefden jouw geheim ontdekken.

De buitenwereld oordeelt keihard

Bovenstaand voorbeeld is een veelvoorkomend probleem die ik terughoor bij vrouwen en mannen met eetbuien. Wanneer ze alleen zijn. Er even niemand om hen heen is, grijpt de eetstoornis de macht.
Door de buitenwereld wordt hier soms keihard over geoordeeld. Alsof deze personen geen zelfdiscipline hebben. Inmiddels weet ik wel beter. Door sommige mensen wordt gedacht dat het hun eigen keuze is dat ze zoveel eten naar binnen werken. Alsof ze hier van de een op andere dag ‘gewoon’ mee kunnen stoppen.

Waarom eet zij een puntzak friet?

Ik loop op straat en zie een vrouw met ernstig overgewicht een zak met friet naar binnenwerken.Vroeger had ik gedacht ”hoe kun je dat toch doen?”. Meteen had ik dan een oordeel klaar. Nu denk ik hier heel anders over en kijk ik veel meer naar de persoon achter het eetgedrag. Een kanttekening hierbij is voor mij sowieso dat iemand met overgewicht net zo goed af en toe een frietje moet kunnen eten of een taartje. Ik weet inmiddels dat iemand zich niet voor niets vol eet aan ongezonde producten. Daar ligt een probleem aan ten grondslag. Ik kom weer bij de diepere emoties. Emoties die niet worden aangepakt, maar worden weggegeten.

Het verdoven van de pijn

Er zit veel verborgen achter deze eetproblematiek. Ik zie het als emoties en pijn verdoven door ze weg te eten. Net zoals ik mezelf uithongerde om niet te durven voelen. Beiden met een soortgelijke functie.

Als je dus gaat eten om emoties te onderdrukken, ga je dan ook gezonder eten wanneer deze emoties er gewoon mogen zijn?

Ik antwoord hierop met een volmondige ‘ja’. Ik heb zelf ervaren dat mijn emoties wegdrukken mij dieper en dieper de eetstoornis in bracht. De eetstoornis neemt de macht over je over met alle gevolgen van dien. Jouw emoties mogen er zijn. Oké, ik weet dat het niet eenvoudig is. Voor mijzelf is dit een hele weg geweest. Als je immers jarenlang iets wegstopt door jezelf uit te hongeren of door juist jezelf vol te proppen, is het niet eenvoudig je emoties ineens te gaan uiten. Je weet vaak niet meer hoe dat moet. Je bent er als het ware van verwijderd geraakt.

Ik weet dat het mogelijk is te leren hoe je je emoties leert reguleren in plaats van ze ‘op te lossen’ met (niet) eten. Ik kan en wil je daarbij helpen middels de methode Via Jou. Een unieke methode bestaande uit een 10-weeks traject waarin je stap voor stap leert hoe je vanuit zelfvertrouwen kunt leven in plaats van met eetbuien of door jezelf uit te hongeren.

De eetbuien kunnen vervagen en zelfs helemaal weggaan

Als je aan jezelf werkt en gelukkig leert zijn met jezelf, met wie jij bent, verdwijnen de eetbuien vanzelf naar de achtergrond. Nou ja, vanzelf gaat het uiteraard niet, je moet hier wel wat voor doen. De eetbuien zijn ook niet vanzelf gekomen. Ik heb ervaren dat mijn eetstoornis steeds verder wegging toen ik leerde om van mezelf te houden en mezelf leerde accepteren. En ik kan je vertellen: in mij zat veel boosheid en verdriet verborgen. Ook nadat ik weer op gezond gewicht zat, heb ik ruim 8 jaar dag in dag uit met hartkloppingen, angst en paniek geleefd.
Ik was zo boos op heel de wereld, boos op mijn ouders. Ik had het gevoel dat het nooit meer goed zou komen. Dat de onrust in mij nooit weg zou gaan. Ruim 10 jaar nadat ik ben behandeld voor mijn eetstoornis kan ik eindelijk zeggen dat ik gelukkig ben met wie ik ben. Écht gelukkig, van binnen-uit.

Herken je iets in dit verhaal en wil jij weten hoe ik dit heb aangepakt? Neem dan gerust contact met me op. Daar sta ik absoluut voor open. Ik help je graag op weg om nieuwe stappen te zetten.

Met een warme groet,
Laura