Ik wil je een verhaal vertellen. Een verhaal over een leeuw. Deze leeuw werd grootgebracht door schapen. De leeuw dacht dat hij zelf een schaap was. Hij gedroeg zich immers al jaren als een schaap. Hij dronk als een schaap, probeerde te mekkeren en functioneerde in de hechte sociale schapen kudde. Op een dag nam een oude leeuw hem mee naar een beekje. De oude leeuw zei tegen de leeuw: “Kijk eens een het water, kijk eens wie je daar ziet”. “Dit is jouw eigen spiegelbeeld”. Tot zijn verbazing had de leeuw lange manen, een geelbruine vacht in plaats van een witte en hij was veel groter dan hij dacht. De leeuw was in shock. “Dit is waarom ik me altijd anders heb gevoeld”. Ik ben geen schaap, ik ben een leeuw.
Velen van ons zijn net als deze leeuw: het beeld dat we van onszelf hebben, komt niet vanuit je eigen ervaring, maar wordt gevormd vanuit je opvoeding en omgeving. De leeuw die je eigenlijk bent, is veranderd in een schaap die de massa volgt. Wat er dan gebeurt is dat je je niet vrij voelt. Je verliest je identiteit. Je past je aan en leidt een leven dat niet bij je past.
In de leeuw herken ik mezelf. En ik schrijf dit ook voor jou. Misschien heb jij ook wel het gevoel dat je andere mensen volgt in plaats van je eigen hart. Misschien ben jij ook wel die leeuw die nog probeert een schaap te zijn.
Lees je mee?
Ieder mens wordt als leeuw geboren, maar de maatschappij conditioneert ons. Ze programmeert je denken als een schaap.
De leeuw in jou is er nog steeds. Blijf jij de kudde volgen als schaap of kies je je eigen weg?
‘Ik was een aanpas kind’
Ik weet niet beter dan dat ik een aanpaskind ben geweest. Al vanaf mijn eerste ademteug op deze wereld was ik een ‘makkelijk’ kind. Een makkelijke baby. Ik huilde weinig. Mijn moeder kwam soms in de wieg kijken of ik nog wel leefde, zo stil kon ik zijn. Toen ik opgroeide, keek ik op tegen mijn zus. Mijn zus was mijn voorbeeld. In mijn ogen was zij overal goed in. Dit ligt natuurlijk genuanceerder, maar zo voelde ik het destijds. Op school was ik de voorbeeldige leerling die goed haar best deed, altijd luisterde naar de juf of meester en bij veel vriendinnetjes geliefd was. Ergens diep vanbinnen was ik die leeuw, maar ik zag mezelf als schaap. Ik paste me aan. Ik volgde de kudde schapen, want zo “hoorde” het dacht ik. Door het ‘lieve’ kind te zijn, deed ik het goed voor mijn gevoel. Ik was niemand tot ‘last’ en kreeg ook geen kritiek. Ik leerde dat ik door goed mijn best op school te doen, mijn ouders en omgeving trots op mij waren. Ik werd vooral gezien als het ‘lieve kind’. Het meisje dat weinig problemen had en de basisschooltijd wel prima doorliep. Hmm…
Eigenheid verliezen
Als kind kon ik soms wel driftig zijn. Dit liet ik alleen thuis zien. Als ik mijn zin niet kreeg, dan kon ik behoorlijk tegenstribbelen. Verder leken er weinig problemen te zijn. In mijn puberteit veranderde dit. Op de middelbare school kwam in aanraking met een grotere kudde schapen. Er zaten ook wel een paar leeuwen in mijn klas die ik maar ‘apart’ vond. Ik begon me af te zetten tegen mijn ouders door middel van het ontwikkelen van een eetstoornis. Puberen deed ik niet op de manier zoals de meeste pubers door te gaan experimenteren met jongens, alcohol, te laat thuis komen of dat soort dingen. Op school bleef ik die voorbeeldige leerling. Presteren in het halen van goede cijfers, lief zijn voor vriendinnen, mezelf wegcijferen en uithongeren werden mijn overlevingsmechanisme. Maar ja, wat kon ik anders? Ik was immers al vanaf mijn geboorte gewend om me aan te passen aan anderen. Mezelf uithongeren gaf me het gevoel eindelijk ergens goed in te zijn. Hard presteren op school is niet iets wat een kind zomaar gaat doen. Meegaan met de kudde schapen, wanneer deze kudde eigenlijk niet bij je past, kan ervoor zorgen dat je je eigenheid kwijtraakt.
Je mag je gaan bevrijden van het spiegelbeeld dat jou is opgelegd. Kijk eens in het water: Wie ben je écht?
“Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”
Mijn eetstoornis heb ik nodig gehad om te staan waar ik nu sta. Dat klinkt behoorlijk cliché. I know. In mijn eetstoornis ben ik tot het uiterste gegaan. Het was een onbewust teken van mijn innerlijke om hiermee te laten horen: ‘hé, maar dit wil ik niet meer!’. Ik kleurde op alle fronten binnen de lijntjes. Op een gegeven moment brak dit me volledig op. Het masker wat ik iedere dag opzette, mijn identiteit die daaraan vast hing. Dit was ik helemaal niet. Het was het plaatje dat ik aan de buitenwereld wilde laten zien. Aan mijn ouders, aan de rest van de wereld. Ik dacht dat dit ‘zo hoorde’. Anders zijn of ruimdenkend kwam nog niet in mijn woordenboek voor. Ik mocht dat voor mijn gevoel helemaal niet. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”, die druk voelde ik.
Ik kan de kudde niet meer volgen
Vanbinnen was ik een heel gevoelig meisje, maar dit gevoel heb ik nooit durven uiten. Van huis uit heb ik dat ook niet echt geleerd. Als ik nu op deze periode terugkijk wilde ik eigenlijk ‘koestering en liefde, me gezien en begrepen voelen’. Warmte en betrokkenheid.
Voelde ik die niet in ons gezin? Deels wel, deels niet. Die echte emotionele betrokkenheid, die mis(te) ik wel. Vooral als puber voelde ik me niet meer op mijn plek. Het plaatje dat ik had gevormd naar de buitenwereld paste niet meer. Nog jarenlang heb ik het perfecte plaatje nagestreefd. Zo tot mijn 23ste. Nu op mijn 28ste ben ik me hier veel bewuster van en ben ik steeds meer mijn eigen weg aan het volgen. Is dat altijd gemakkelijk? Nee, zeker niet. Ik kan gewoonweg de kudde schapen niet meer volgen. Alles in mij gaat schreeuwen en protesteren als ik dat nog probeer. Ik ben immers een leeuw en die wil haar eigen pad volgen.
Helen van diepe wonden
Ik ben bezig om mijn diepe wonden verder te helen. Momenteel vind ik dat in het helen van mijn innerlijke kindstukken en veel heling vind ik in spiritualiteit. Ik voel dat dit mijn pad is. Ik vind het nog wel eng, want het betekent dat ik ‘anders’ ben dan mijn zus, ouders, familie en sommige vrienden. En ja, die hebben een mening. Maar weet je, dat is dan maar zo. Dit is mijn leven en ik wil vooral mezelf kunnen zijn.
Nu kan ik zeggen: hoe lang de weg ook is en hoe spannend het is om buiten de ‘reguliere’ lijntjes te treden, het is het voor mij zo waard. Ik voel me veel vrijer en eindelijk voel ik de verbinding met mezelf waar ik blijkbaar zo naar op zoek was. En nee, ik weet dat ik er nog niet ben. Maar ik ben op weg om de leeuw steeds vrijer te laten voelen.
Ik ben heel benieuwd of jij iets uit dit blog herkent. Misschien worstel jij ook wel met een diep geworteld gevoel in je. Zo’n knagend gevoel dat zegt dat de weg die je nu bewandeld niet meer bij je past. Wat doe je met dat gevoel? Durf je het te volgen of volg je nog de kudde schapen? Spannend wel hè!? Wil je het in een comment onder dit bericht laten weten?
Volgende keer wil ik een blog met je delen over wat je als ouders kunt doen wanneer je het gevoel hebt dat je kind niet gelukkig is. Wat kun je dan doen als ouders? Hoe vind je de verbinding (terug) met je kind? Hoe kun je een kind met een eetstoornis nou het beste steunen? Je leest het in het volgende blog. Coming soon!
You GO Laura! Mooi!