Op zoek naar jezelf. Waar begin je? Lees je het in een zelfhulpboek? Moet je ervoor naar de andere kant van de wereld afreizen? Hebben jouw vrienden of familie het antwoord op deze vraag? Of vind je het in een oud fotoboek, terug naar je kindertijd? Jezelf terugvinden, hoe doe je dat? Als ik voor mezelf spreek vond ik dit een flink ingewikkeld proces.
Het zit ‘m niet in veel doen
Ik heb veel ‘gedaan’ om mezelf terug te vinden. Heel veel zelfs. Veel cursussen gevolgd, mindfulness, yoga, veel therapie, internet jarenlang afgestruind, zelfhulpboeken gelezen, opleidingen gedaan, allerlei baantjes gedaan, gereisd en noem maar op. Vond ik met iets specifieks hiervan mezelf? Nee…Sommige mensen zeiden tegen me dat ik moest stoppen met vechten. Moest stoppen met zoeken, dan zou het ‘komen’. Maar hoe doe je zoiets? Ga je dan op een stoel zitten wachten tot er iets gebeurt? Dat lijkt me ook niet de ‘oplossing’ om tot jezelf te komen.
Ik zocht het in mijn uiterlijk, maar ook daar vond ik mezelf niet
Van uiterlijk naar innerlijk
Bijna alles wat ik deed, lag in het uiterlijke. Zelfs meditatiecursussen, yoga en mindfulnesstrainingen deed ik vanuit mijn ‘hoofd’. Het werd een doel en prestatie om te leren ontspannen. Gespannen begon ik ergens aan. En aan de andere kant was ik ook impulsief en naïef. Het boeide me allemaal niet zo. Ik stapte gewoon in het vliegtuig naar Thailand, helemaal alleen op weg naar een internationaal gezelschap. Bijna zonder te voelen, gewoon cold turkey ging ik dat avontuur aan. Nou dat heb ik geweten hoor: De eerste 12 dagen huilde ik mezelf in slaap van de heimwee, stond ik stampvoetend met mijn moeder te bellen dat ik naar huis wilde. Hoe ellendig ik me toen ook voelde, juist die eerste 12 dagen hebben me zoveel gebracht. Ik kwam daar even meer tot mijn kern, tot mijn pijn. Oude stukken werden aangeraakt. Na die 12 dagen werd de reis fantastisch. Iets in me draaide geheel om. Ik voelde voor het eerst de vrijheid in mezelf. Die had ik jaren niet gevoeld. Toen ik na een maand weer naar huis ging, baalde ik enorm. Ik wilde blijven…maar ik ging terug.
Je bent jezelf niet kwijt
Ik denk eigenlijk dat het niet gaat over ‘jezelf kwijt zijn’. Heel veel delen zijn er namelijk nog wel van jou. Maar je bent op zoek naar delen van jezelf die je bent kwijtgeraakt gedurende je kinder-en tienerjaren. Misschien ben je je zelfvertrouwen kwijtgeraakt, je speelsheid, je onbevangenheid of stukjes liefde. En heel waarschijnlijk (wat ik zo gok): je gevoeligheid. Waar is je gevoelige deel gebleven? Die heb je wel, maar onderdruk je door je eetstoornis. Je hebt er vast allemaal geldige redenen voor om dat te doen. Alleen helpt het je nog om dat mooie innerlijke stuk met al jouw gevoelens te onderdrukken?
De zoektocht naar jezelf is nooit ‘af’
Zo bestaan we allemaal uit ‘delen’. Moedige delen, boze delen, gekwetste delen, verdrietige delen, perfectionistische delen, liefdevolle delen. Te veel om op te noemen. Ik ervaar dat er steeds weer nieuwe delen in mij gezien willen worden. En heb ik bepaalde delen erkent en gevoeld, dan komt er gewoon weer een ander deel om de hoek. Zo is de zoektocht naar jezelf nooit klaar denk ik. We mogen daar een heel mensenleven over doen. Ik vind het inmiddels mooi en bijzonder om mezelf zo te ontdekken. Voor mij is het geen strijd meer, maar juist een ware ontdekkingstocht.
Je bent nooit weggeweest
Je bent niet zoek. Nee, jij bent er nog steeds. Je bent ook nooit weggeweest. Alleen je verstopt delen van jezelf. Die verstop je vanbinnen in jezelf. Ver weg in een donker hoekje waar niemand bij mag komen. Maar als jij er niet mag zijn van jezelf, als die delen in jou niet gezien mogen worden, dan kun je nooit je eigenheid terugvinden. Je kunt dan alles buiten jezelf zoeken in studie, reizen, andere mensen, maar als jij er niet van jezelf mag zijn, heb je daar vrij weinig aan. Het is een beschermingsmechanisme van je geworden om alles zo weg te stoppen. Een bescherming tegen pijn, verdriet, afwijzing, teleurstelling etc. Maar eigenlijk is dat donkere hoekje in jezelf juist je afwijzing. Daar in dat hoekje zit alles van jou wat er niet mag zijn.
Een scheet houd je ook niet graag in toch?
Herken je dit? Ik denk het wel hè? Wat mij écht, maar dan ook écht geholpen heeft om mezelf terug te vinden, is om naar binnen te durven gaan. Naar dat donkere hoekje in mezelf waar ik zoveel pijn voelde. Zoveel verdriet en angst. Door een klein beetje licht in dat donkere hoekje te laten schijnen. Eerst doet dat pijn, maar zodra de emotie er mag zijn die er zit, wordt het zachter en lichter. Wat ik dan ervaar, is dat het helemaal niet zo eng is dan ik van tevoren dacht. Maar dat het juist oplucht om die delen in mezelf te mogen aanraken. Het is als het inhouden van een scheet. Op een gegeven moment krijg je buikpijn, wordt het écht vervelend en word je er helemaal naar van. Als je de lucht uit je lichaam mag laten stromen, voel je opluchting. Ja toch? Zo werkt het ook met jezelf terugvinden. Het aandacht geven en het er laten zijn.
Dus: vind je jezelf terug door op een stoel te gaan zitten of door juist veel te gaan ‘doen’? Nee. Het gaat over naar binnen durven gaan, daar te gaan voelen, proeven en ontdekken. Ontdekken wie je bent.
