Ik hoor een geluid…een doffe klap. De bus beweegt heen en weer. Ik kijk naast me. Is mijn vriend beneden in de bus? Nee, die ligt nog te slapen. Is er iemand anders in de bus?…Even schiet mijn hartslag flink omhoog. Oké, Lau, niet meteen het ergste denken. Misschien is het iets anders. Ik open voorzichtig het raampje van de daktent. Ik kijk naar buiten en kijk dan naar beneden. Een bruine Hooglander staat tegen de bus aan te beuken. Het is zelfs een hele kudde die om de bus heen staat. Haha, gekke beesten! Ik vraag het dier vriendelijk te stoppen met dit agressieve gedrag. Hij staart me met grote ogen aan. Ik ben wakker geschud door een Hooglander;)… Wakker geschud worden, het gebeurt vaker gedurende ons leven. Daarover gaat dit blog.
Reismoe, bestaat dat? Uhh..ja het bestaat. Ben je dan ondankbaar?
Nee, helemaal niet…Reizen is soms best hard werken.
Reismoeheid
Reizen, het klinkt als een droom van veel mensen. Dat vind ik het op de meeste momenten ook zeker. Geen stress aan mijn hoofd die ik thuis wel heb. Verlost zijn van alles wat ‘moet’. Los van de dagelijkse routine. Kunnen doen waar ik zelf zin in heb, zonder me daar schuldig over te hoeven voelen. Maar er is ook een keerzijde. Ik ben daarin de afgelopen week wakkergeschud. Ik ervoer dat ik het allemaal maar ‘oké’ vond. Het maakte minder indruk op me. De bergen die ik een week ervoor nog zo adembenemend vond, de prachtige turquoise rivier waar ik zo van kan genieten. Reismoe zijn…bestaat dit echt en gaat het nog over? Dit gevoel overviel me behoorlijk. Hoe kon het dat ik vorige week nog zo genoot van al het moois en me nu moe voelde en meer naar thuis verlangde? Ik wilde het gevoel het liefst wegstoppen. Het mocht geen ruimte krijgen. Het voelde zelfs een beetje verwend. Alsof ik niet dankbaar ben voor al het moois wat we al hebben meegemaakt. Maar, nee dat ben ik absoluut wel! Het wegstoppen had ook geen zin: als je iets wegstopt, komt het vroeg of laat (sterker) terug. Ik ben het gaan Googlen en heb het met mijn vriend gedeeld. En gelukkig… het schijnt heel normaal te zijn. En we hadden er beiden last van.
Een versnelling lager
Één belangrijk ding wat ik hiervan heb geleerd is: rust en tijd nemen. De laatste weken liep ik mezelf voorbij. We waren simpelweg te veel onderweg. We stonden vooral in de doe-modus. Misschien is dit voor jou ook wel een bekende modus. Zo’n modus houd je niet lang vol, je wordt er niet blij van. Althans ik niet. Het is ook niet gezond denk ik. Het zorgt voor stress en te weinig ontspanning. We hebben dan ook besloten om vanaf nu langer op 1 plek te blijven hangen, zodat we ook tijd hebben om te relaxen en genieten. Reizen is immers geen wedstrijd.
Sociaal doen
Een ander ding waarin ik op tijd rust moet nemen is: het sociaal ‘moeten’ zijn. En ja, je kan nu zeggen ‘dat hoeft toch niet altijd’, maar ik voel me soms toch verplicht om aardig te doen en een gesprek aan te gaan. Zeker wanneer we bij mensen verblijven en we mogen blijven eten. Dan is het toch geven en nemen. Ik ben best een sociaal dier en ik vind het tof om nieuwe mensen te ontmoeten. Maar, het is ook een investering die je doet, het kost hoe dan ook moeite. De ene mens vraagt veel aandacht, is negatief of kan mij binnen 5 minuten leegzuigen aan energie. Ik ben daarin aan het leren om duidelijker mijn grenzen aan te geven. Soms vind ik het gewoon heerlijk om mezelf terug te trekken. Lezend in de bus, op een camping of liggend bij een waterval. Die momenten hebben we als mens denk ik gewoon nodig. Ik wel in ieder geval.
Wat leer ik eigenlijk veel
Zoals je leest, krijg ik genoeg spiegels voorgehouden. Ik word getest op mijn zelfvertrouwen, zelfverzekerdheid, het loslaten van oude patronen, keuzes maken en het omgaan met tegenslagen. En wat leer ik daar veel van! Super eigenlijk! Ik was altijd iemand die best toekomstgericht dacht. Ik plande de dingen vooruit. Ik dacht aan een huisje, boompje, beestje leven. Dat is inmiddels wel veranderd. Een leven waarin veel al vaststaat, alles gepland wordt, kortom: een leven vol routines, is denk niet dat het nog bij me past.
Wat er nu op m’n pad gaat komen?
Geen idee…Haha, dat is niet helemaal waar. We willen nog wat verder naar het noorden van Noorwegen. Maar wanneer? Wat we allemaal gaan doen? Waar we gaan komen? Wie we gaan ontmoeten? Dat staat lekker nog open.
Inmiddels hebben we wat meer rust genomen en we blijven nu langer op één plek. Af en toe lekker uit eten, een boekje lezen of gewoon een dutje doen in de tent. Onszelf verwennen en rust gunnen. Dat doet ons goed. Ik hoop dat je het leuk vond om mijn blog te lezen. Ik ga verder genieten van mijn dag. Tot de volgende keer!
Hoi Laura, goed verhaal, herkenbaar. En dan vooral meer genieten door minder te doen, helemaal juist. Volgens mij heeft de halve of misschien wel de hele wereld last van de doe-modus. Want het hoort zo, is zo handig, dan hoor je erbij, opgeruimd staat netjes, kun je mensen ontvangen en ga maar door. Meer rust, rustiger aan “doen”. Die Hooglanders voelden zich misschien wel verstoord in hun beleving van de natuur. Staat daar zo’n gekke bus met Ollanders. Die doen maar en kauwen niet eens zo rustig als wij dat doen. Veel plezier op deze reis.