Ik smijt de deur met een rotgang dicht. Schreeuwend dat ook niemand naar me luistert en ze allemaal de schijt kunnen krijgen! Dan eet ik wel helemaal niks meer! Herstel van jouw eetstoornis? Het is absoluut mogelijk!
Wanhoop
Daar zit ik op mijn kamer. Verward. Niet wetend wat ik nog kan doen om mezelf te redden. Zou ik tegen een boom aanrijden? Dan ben ik in ieder geval af van die ellende in mijn hoofd. Van die eeuwige strijd die ik maar niet lijk te winnen. Waarom kunnen andere mensen gewoon genieten van het leven? Alsof het vanzelf gaat. Terwijl ik me druk maak over calorieën. Over mijn lichaam die aanvoelt als een olifant, over sporten, over hoe ik overkom op anderen. Ik lijk gek te worden. Ik ben de wanhoop nabij. Ik ben op. Na nachten niet slapen, piekeren, rondspoken en niet eten. Maar opgeven, dat nooit!
Anders voelen
De ruzie die we net aan tafel hadden is gesust. Pff, vermoeiend steeds dat conflict met ouders en een zus die zich ermee bemoeien. Ik weet niet waar ik mee bezig ben. Ik voel me slecht. Is er dan echt iets met me aan de hand? Ja, vast wel, maar wat? Ik voel me anders dan mijn leeftijdgenoten. Anders dan heel de wereld om mij heen. Waarom heb ik zo hard het gevoel dat ik niet gehoord en gezien word? Ik doe zo mijn best om erbij te horen, maar het lijkt maar niet aan te slaan. Inmiddels vind ik mezelf zo mager als brandhout. Ik vind het niet eens mooi meer.
Uit het leven stappen wil ik niet, maar het gaat wel regelmatig door mijn hoofd.
Hoop
In de hoop toch een antwoord te krijgen ga ik met mijn moeder naar de kinderarts. Op dat moment ben ik al ruim 5 jaar aan het strijden met mezelf. Uit het leven stappen wil ik niet, maar het gaat wel regelmatig door mijn hoofd. Daar schaam ik me kapot voor. Ik praat er maar liever niet over. Dan is er hoop. Hoop van de kinderarts die eindelijk het antwoord geeft op mijn onwetendheid: ‘ja je hebt anorexia nervosa’.
Klinkklare onzin
Eindelijk kreeg ik hulp. Na jarenlang van arts naar arts te zijn gegaan en steeds andere gekkigheden te horen te krijgen. Dingen als: ‘je hebt de ziekte van Lyme en je hebt een legionella-bacterie opgelopen’ waren antwoorden die ik kreeg. Achteraf gezien klinkklare onzin! Ik had een eetstoornis. Hallo!? Je kon het aan alles van mijn lichaam en gedrag aflezen. En toch wist ik het al die tijd zo goed te verbergen dat ik zelf geloofde in mijn leugen. En de artsen dus ook.
Je kunt ver gaan
Je kunt heel ver gaan en jezelf zo ver de put in werken als jouw eetstoornis wilt. Echter duurt je herstel dan ook een stuk langer. In het begin vond ik het zelf ontzettend moeilijk en confronterend. Ik probeerde soms nog onder de calorieën die ik binnen moest krijgen uit te komen, maar het weegmoment in de kliniek loog niet. Ik kreeg dan uitbreiding van mijn menu en dat was niet waarop ik zat te wachten. Er zat niets anders op dan te gaan eten en te geloven in mijn therapeut. Dat wat zij zei ook écht zo was. Om te vertrouwen op haar deskundigheid en professionaliteit.
Herstel van jouw eetstoornis
Ik heb geleerd dat het niet gaat om ‘gewicht’, maar veel meer om het veranderen van ingesleten patronen en gedrag. Na mijn eetstoornis leek ik nog lange tijd een soort ‘lege zombie’. Iemand die wel leefde, maar eigenlijk nergens plezier aan beleefde. Dingen die ik vroeger als kind fantastisch vond, daar kon ik niet echt van genieten. Toch zat mijn plezier ergens diep in mij verstopt. Maar er zat nog een laagje overheen. Ik ging op zoek naar de diepere lagen. De lagen waarin mijn passie verstopt zat. Ik maakte lijstjes met dingen die ik leuk vond om te doen, probeerde deze dan en streepte af en vulde aan. Na jaren kan ik zeggen: ik heb mijn passie(s) teruggevonden. Ik hoop dat jij net als ik jouw passie weet terug te vinden. Daar wil ik je graag bij helpen.
Plan een gratis intakegesprek in om de eerste stap te nemen richting herstel van jouw eetstoornis.
