Herken jij dat gevoel dat je alles in je eentje moet doen? Dat je de problemen waar je tegen aanloopt zelf op moet lossen? En dat je andere mensen vooral niet tot last wil zijn? Tijdens mijn eetstoornis was dit voor mij een groot issue. Ik voelde me een aansteller. Het viel toch allemaal wel mee wat ik had? Ik maakte het klein door te zeggen: ‘andere mensen hebben het nog veel slechter dan ik, dan mag ik me hier niet druk over maken’. Dan zei ik tegen mezelf:’Kijk eens naar kinderen in arme landen die verhongeren of naar die vrouw met uitgezaaide kanker en waar volgens de artsen niets meer aan te doen is’. Dat was pas leed vond ik toen. Ik moest me niet zo aanstellen.
‘Anderen begrijpen het toch niet’
Lang, heel lang heb ik gedacht dat niemand mijn eetstoornis begreep. Bijna niemand in mijn omgeving vroeg hoe het met mij ging. Als dit al werd gevraagd, vroegen ze het meestal aan mijn moeder. Pas toen bekend werd dat ik anorexia had, kwam er iets meer reactie van mijn omgeving. Echter was dit ook maar van korte duur. Toen ik eenmaal op een redelijk gezond gewicht zat (nog wel aan de ondergrens), werd er nauwelijks nog gevraagd naar hoe het met mij ging. Alsof mensen er niet naar durfden te vragen. Voor mij voelde dit alsof er geen interesse was in wie ik was. Wat ervoor zorgde dat mijn toch al negatieve beeld over mijzelf, nog negatiever werd. Ik zie dit ook bij mijn cliënten regelmatig terug. Vriendinnen die haast nooit vragen hoe het met je gaat, familieleden die er niet naar vragen wanneer je bij ze op bezoek bent. Au, dat doet pijn. Ja toch?
Altijd willen helpen, helpt dat jou?
Iets wat ik veel om me heen zie bij mijn cliënten en wat ik zelf ook herken, is dat mensen met een eetstoornis vaak grote helpers zijn. Het liefst staan ze altijd en voor iedereen klaar. Ook ik vond het fijn om naar anderen te kunnen luisteren en anderen te kunnen helpen. Maar mag jijzelf geholpen worden? Gun jij dat jezelf? Dat is nou net het punt waarin herstel ligt. Je kunt jezelf ook eens afvragen: klopt de gedachte dat anderen jou niet begrijpen? Of kan het ook zo zijn dat jij je niet kenbaar maakt? Dat jij jouw problemen (nog) klein houdt en anderen het daarom niet echt serieus nemen of het gewoonweg niet zien? Dat anderen jou niet horen, omdat je op een andere manier communiceert dan dat zij nodig hebben om jou te begrijpen. Something to think about.
Je NIET gezien en gehoord voelen, au, dat doet zo’n pijn
Welke signalen geef jij af naar de buitenwereld?
Je kan nog zo diep in je eetstoornis zitten, met je gedrag duidelijk willen maken dat je het ergens niet mee eens bent, maar dan nog kan het zijn dat mensen je signalen niet oppikken. Ik heb jarenlang rondgelopen met hartkloppingen, boze reacties tegen mijn ouders en maakte mezelf steeds kleiner en dunner door bijna niets meer te eten. Echter maakte dit het contact met anderen niet beter. Voor mijn gevoel deed ik zo hard mijn best, maar werd ik niet gezien. Als ik hier nu naar terugkijk met hetgeen wat ik nu allemaal heb geleerd, denk ik ‘het is ook niet gek dat mensen mij niet zagen’. Ik dacht destijds dat ik mezelf kenbaar maakte, maar dit deed ik met zulke grote omwegen en liefkozende, geruststellende woorden, dat niemand de signalen oppikte. Het ‘ik dokter het zelf wel uit’ fenomeen zat diep in mij geworteld.
♥ Geef aan wat jij nodig hebt
Willen dat anderen jou begrijpen is best een opgave. Dit vraagt namelijk een behoorlijk communicatieniveau en inlevingsvermogen van de ander. Sommige mensen hebben hier voelsprieten voor, anderen nou eenmaal niet. En ja, als jij zelf die voelsprieten wel hebt en verwacht van een ander dat ze jou kunnen ‘lezen’ en aanvoelen, dan kan je jezelf hierin behoorlijk teleurstellen. Daarom is het zo ontzettend belangrijk dat jij leert communiceren vanuit jouw gevoel en jouw behoeften. “Gewoon” door te zeggen wat jij nodig hebt en wat er op jouw hart ligt.
Anderen kunnen wel naar jou luisteren en daar mag je ook zeker een beroep opdoen.
Als jij wilt dat anderen jou begrijpen, is het van belang dat jij jezelf toestaat om aan te geven wat je op je hart hebt. Immers leg je anders de verantwoordelijkheid bij de ander. Jij bent verantwoordelijk voor jouw eigen geluk en voor jouw eigen behoeften. Die mag je kenbaar maken. Sterker nog: wil jij dat anderen jou zien en horen, dan zal je hier echt mee mogen gaan oefenen. Stop bijvoorbeeld met het inslikken van woorden die je eigenlijk graag zou willen zeggen, maar niet durft omdat je ‘de andere daarmee misschien kwetst’. Je mag best eens zeggen wat jij vindt. Vanuit jouw eigen emoties. Belangrijk is dat je leert aangeven waar jouw behoeftes liggen en op welke manier jij hulp zou willen krijgen van anderen. Je mag best zeggen dat je het fijn zou vinden af en toe de vraag te krijgen hoe het met jou gaat of dat ze naar de eetstoornis zelf vragen. Dat is helemaal niet gek.
Ik heb iets gaafs voor je, lees snel verder…
Wil jij het graag zelf uitdokteren en thuis werken aan jouw herstel?
Dan heb ik iets heel gaafs voor jou! Ik heb namelijk een 7-weekse online training gemaakt.
De 7-weekse online training ‘Leven als de échte jij!’. Hier vind je alle informatie over deze online training.
Zet nieuwe stappen richting herstel van jouw eetstoornis door naar de diepere lagen te gaan kijken.
Voor slechts €35,- krijg jij 7 weken lang iedere week een nieuwe module in jouw mailbox. Een training vol motivatie, inspiratie en oefeningen om nieuwe stappen te zetten richting herstel van jouw eetstoornis. Met een niet-goed-geld-terug-garantie, als jij binnen 7 dagen besluit dat de training niets voor jou is. Je loopt dus geen enkel risico. Doe jij mee?
