Mijn derde week in de kliniek voor anorexia

Na de eerste twee weken vol wennen en confrontaties, stond deze week in het teken van de overgang naar de behandelgroep. In deze blog neem ik je mee in mijn derde week in de eetstoorniskliniek voor anorexia.

Met toch wat klamme handjes schoof ik deze week voor het eerst aan. Gelukkig kende ik nog drie van de zes meiden vanuit mijn vorige opnameperiode, en ook bij de anderen voelde ik me direct redelijk op mijn gemak. Het verschil met de KIZ-afdeling ervoer ik meteen. Binnen deze groep werd er meer gedeeld en doordat we ook tijdens therapiemomenten meer tijd met elkaar doorbrachten, ontstond er snel een vertrouwensband. Het voelde bijna alsof ik nooit was weggeweest, en dat gaf een klein gevoel van veiligheid in een verder turbulente tijd.

De documentaire Emma wil leven is mij natuurlijk niet ontgaan. Na flink wat twijfels besloot ik te kijken, en achteraf ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt. De herkenning was groot. Het werd zo duidelijk in beeld gebracht hoe sterk een eetstoornis de regie over je leven kan hebben, ook al is de wil bij jezelf totaal anders. Zelfs wanneer je letterlijk met één been in het graf staat, blijft zo’n eetstoornis de boventoon voeren. De vergelijking van eten met het betreden van een brandend huis vond ik bijzonder treffend. Ik hoop dat dit mensen zonder eetstoornis helpt om de intense angst rondom eten en gewichtstoename beter te begrijpen.

Toch bracht de documentaire ook negatieve gevoelens met zich mee. Ik voelde me een ‘mislukte anorect’. Geen sondevoeding gehad, ik kan nog zelf rond lopen en mijn gewicht voelde in vergelijking met Emma’s als ‘veel te hoog’. Waarom zou ik in hemelsnaam in een kliniek horen? Ik weet dat ook dit mijn eetstoornis is die praat, maar deze gedachtes kwamen wel bij me op. Gelukkig konden we de documentaire in de groep nabespreken, waardoor ik deze gevoelens langzaam kon loslaten.

Hoe het verder met me gaat weet ik niet zo goed. Ik zou hele dagen kunnen huilen en lachen, maar ik doe geen van beide. Mijn emoties lijken niet echt vanuit mezelf te komen, maar meer omdat ik rationeel weet hoe ik me zou moeten voelen.

Het vechten tegen de eetstoornis kost me ongelooflijk veel energie. De gedachte alleen al aan aankomen maakt dat ik het liefst wil verdwijnen. Mijn ondergewicht is mijn houvast, mijn rustpunt, en de angst om dit los te laten is enorm. Tegelijkertijd ben ik het zó beu om in deze klinische setting te verblijven en als ‘ziek’ behandeld te worden. Ik wil niets liever dan een gezonder gewicht bereiken en mijn leven weer terugkrijgen.

Toch is het moeilijk om bij mezelf te blijven. Er zijn zoveel momenten dat mijn eetstoornis wordt getriggerd; beleg weggelaten, koekjes overslaan, een extra rondje lopen of  oefeningen die anderen doen. De kracht om me hier niet door te laten beïnvloeden moet ik uit mijn tenen halen. Maar ik wil deze strijd winnen.

Wat me momenteel ook raakt, is de naderende feestdagen. Sinterklaas en kerst herinneren me eraan dat ik deze periode doorbreng in een eetstoorniskliniek, terwijl ik zo graag thuis had willen zijn en had willen genieten van deze tijd. Wanneer ik voor de zoveelste keer “It’s the most wonderful time of the year” op de radio hoor, voel ik de neiging dat ding uit het raam te gooien. Ik ga ervoor dat ik volgend jaar rond deze tijd een heel ander leven leid en kan zeggen “weet je nog, vorig jaar rond deze tijd.. wat was het zwaar maar wat is het het waard geweest dat ik toen heb doorgezet!”.