Mijn tweede week in de kliniek voor anorexia

In mijn eerste week in de kliniek voelde ik me een emotioneel wrak, overweldigd door de opname en de strijd met mijn eetstoornis. Nu, een week later, begin ik langzaam te beseffen dat ik deze plek écht nodig heb. Maar dat maakt het nog niet makkelijker…

Ondanks dat de dagen eindeloos lijken te duren, vliegt een week voorbij. Mijn tweede week in de kliniek zit er inmiddels op en het besef dat ik de kliniek nodig heb om mijn eetstoornis te verslaan lijkt nu eindelijk ook bij mezelf binnen te dringen. Dit maakt het echter niet gemakkelijker om hier te zijn, maar ik probeer me steeds meer over te geven aan de situatie en de hulp die me wordt geboden aan te grijpen.

Leven in het moment is lastig omdat ik het gevoel heb dat ik vooral met mijn toekomst bezig moet zijn. Toch besef ik steeds meer dat ik juist hier keihard voor die toekomst aan het vechten ben. Ik moet erop vertrouwen dat ook voor mij alles op zijn tijd zal komen.

Mijn emoties zijn deze week moeilijk onder woorden te brengen. Waar ik vorige week nog als een emotioneel wrak over de afdeling liep, voelde ik me deze week juist gevoelloos. Ik deed wat ik moest doen en was veel op mezelf. Ik hield de schijn op naar de omgeving, maar vanbinnen heb ik geen moment rust ervaren. Tijdens de eetmomenten werd ik geconfronteerd met de eetstoornis die in mijn hoofd chaos veroorzaakte. Ik vergeleek mijn porties met anderen, voelde me schuldig over de hoeveelheden die ik at en bleef in de overtuiging dat iedereen om me heen er slechter aan toe is dan ik. Ik lijk maar niet aan te kunnen nemen dat ik net zo bij loop als zij. Het stijgen van mijn gewicht en de ophoging van mijn eetlijst maakten de strijd nog intenser.

Ik ben natuurlijk niet de enige die deze strijd voert. Ook mijn groepsgenoten worstelen zichtbaar en soms hangt er een voelbare spanning in de lucht. Gelukkig is het niet enkel kommer en kwel en zijn er ook momenten van luchtigheid en gezelligheid. Het grappige is dat onze gesprekken vaak over eten gaan: welke kruidnoten het lekkerst zijn, de nieuwste chocoladesmaken, wat de verpleging thuis kookt en ga zo maar door. Het eten lijkt ons letterlijk geen moment met rust te kunnen laten.

Binnen de kliniek ontstaan de meest typerende eetgestoorde dilemma’s. Zo krijgen we wekelijks het menu voor de komende week en mogen we soms kiezen tussen een basismenu en een variatiemenu. Voor mensen zonder eetstoornis lijkt de keuze simpel: je kiest wat je lekker vindt. Maar wij staan vaak als een groepje ‘eetgestoorden’ te dubben over de keuzes. We wegen calorieën af, raadplegen Google en gluren soms zelfs de keuken in om onze keuze te bevestigen of te wijzigen. Het is een confronterende realiteit waar we dagelijks mee te maken hebben.

Bij mezelf merk ik helaas hoe diep de eetstoornis in me verweven zit. Urenlang kan ik piekeren over mijn broodbeleg: kies ik voor kalkoenfilet of sandwichspread?  “Kalkoenfilet bevat waarschijnlijk minder calorieën, maar als ik sandwichspread nou heel dun besmeer bevat dat misschien wel nog minder calorieën. Maar dan loop ik weer het risico dat ik bij moet smeren waardoor het wellicht weer meer calorieën bevat en waarschijnlijk ook meer vetten.” Toch maar kalkoenfilet op m’n brood, beslist de eetstoornis dan. Waar ik écht zin in heb, komt totaal niet in me op. Afgelopen week heb ik meerdere momenten gehad waarop ik het liefst wilde opgeven, omdat de angst en afkeer zó enorm groot was. Telkens heb ik mezelf streng toegesproken en doorgezet. Dit kost me enorm veel energie, maar ik weiger toe te geven aan de eetstoornis.

Het belangrijkste nieuws van deze week is dat ik een gesprek had met mijn oud-behandelaar over de overgang naar de behandelgroep. Volgende week zal ik de overstap maken. Dit is wat ik het liefst wilde, maar nu het zo dichtbij komt, voel ik steeds meer angst. Op de behandelgroep zal ik moeten wennen aan nieuwe uitdagingen:

• Eten van mijn ‘verboden’ beleg
• Wekelijkse traktaties zoals een grotere koek of chocolade
• Variatie in brood, zoals een hard broodje, rozijnenbol of een salade op brood
• Een gewichtstoename van minimaal 0,5 kg per week, anders volgt een ophoging van mijn eetlijst

Deze nieuwe regels roepen direct paniek op, maar tegelijkertijd biedt de behandelgroep meer therapieën en verblijf ik tussen leeftijdsgenoten die hetzelfde doel hebben: een leven opbouwen met zo min mogelijk eetstoornis. Hier hoop ik steun uit te halen, want die zal ik de komende periode hard nodig hebben.

Hoe zal de overgang naar de behandelgroep verlopen? Kan ik de nieuwe uitdagingen aan en lukt het me om mijn angsten te overwinnen? Lees verder in mijn derde week in de kliniek.