Volwassen worden is best wel een dingetje. Voor vrouwen in ieder geval wel. En, ik weet eigenlijk wel zeker voor mannen ook, al laten zij dat misschien minder blijken. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je eerste zaadlozing te hebben, maar ik kan me wel inbeelden dat dit ook best onwennig is:) In deze blog ga ik in op het stuk ‘vrouw worden’ en een eetstoornis. Want hé, dat brengt nogal wat met zich mee zeg! Ikzelf heb het zéker een dingetje gevonden. En dat is vrij licht uitgedrukt. Ik vond het verschrikkelijk eng.
Ik kan me nog goed herinneren hoe bang ik was om voor de eerste keer ongesteld te worden. Wanneer het zou komen en wat ik dan moest doen. Ik vond het zó gênant, de gedachte aan dat ik zou bloeden. Het klinkt misschien vreemd, maar ik mocht dat van mezelf niet. Ik wilde het tegenhouden. Dat moment van ‘vrouw’ worden wilde ik écht niet. Inmiddels weet ik dat daar van alles onder ligt. Het is zo erop terugkijkende niet helemaal ‘normaal’ dat een meisje het niet aan haar moeder durft te vertellen en zich zó schaamt voor dit stukje vrouwelijkheid. Daar lagen oude, pijnlijke stukken onder. Dat wist ik toen alleen nog niet.
Het was soms ook wel makkelijk: ik hoefde niet met tampons en maandverband over straat. Maar het klopte natuurlijk niet..
Ik was dus echt doodsbang. Bang om vrouwelijke rondingen te krijgen, borsten, billen en angstig voor mijn 1e menstruatie. Bang voor het volwassen worden. Ik had eigenijk geen idee hoe dat zou zijn. Met mijn eetstoornis hield ik dit proces tegen. Ik gaf mijn lichaam eigenlijk geen toestemming om vrouw te worden. Tot mijn 21e jaar heb ik niet gemenstrueerd. Enerzijds was ik daar blij mee: het was wel makkelijk dat ik niet met maandverband, tampons en dat soort spullen over straat hoefde. Anderzijds voelde ik me buiten de boot vallen. Mijn vriendinnen hadden maandelijks last van buikkrampen, praatten over seks, verliefd worden en het wisselen van hun hormonen. Ik luisterde altijd maar gewoon, maar voelde me vanbinnen wel heel klein.
Gevoel van controleverlies
De overgang van meisje naar vrouw kan behoorlijk eng zijn. Plots zie je je lichaam veranderen. Vaak worden we hierin niet goed begeleid door ouders of leraren. Je moet het maar ondergaan, alsof het makkelijk is. Nou, nee hoor, volgens mij vinden we het allemaal eng. Lichamelijke veranderingen roepen (of je nou wilt of niet) gedachten en gevoelens op. En omdat jij een eetstoornis hebt, gok ik dat die gedachten bij jou over je lichaam vaak negatief zijn. Het is voor ieder meisje wennen aan veranderingen van het lichaam. Misschien had je wel andere verwachtingen van hoe je lichaam eruit zou gaan zien. Dan voelt het al snel als controleverlies. Ook al is het iets gezonds dat je lichaam verandert van meisje naar vrouw, toch kan dat echt eng zijn.
Vrouwelijke vormen…ga er maar aan staan
Het krijgen van vrouwelijke vormen is voor veel meiden eng. Dit zie ik in mijn praktijk vaak terugkomen bij meiden die seksueel misbruikt zijn en/of een pestverleden hebben. De gedachte hierbij is kan zijn dat je geen vrouwelijke vormen wilt, omdat er dan misbruik van je kan worden gemaakt. Je wordt aantrekkelijk voor mannen en dat is nou net wat je zo eng vindt of waarin je beschadigd bent. Logisch dan dat je dat niet wilt. Het is dan belangrijk dat je met deze gevoelens aan de slag gaat. Met het trauma van misbruik of je pestverleden. Want zeg nou zelf: jij wilt toch ook vrouw mogen zijn en je lekker in je lichaam voelen?
Verantwoordelijkheid… een dingetje
Één van de dingen die ik vaak tegenkom en zelf herken vanuit mijn eetstoornis is het stukje verantwoordelijkheid en volwassenheid. Als meisje ben je afhankelijk van je ouders, je wordt verzorgd en het leven voelt nog niet zo serieus. Je mag lekker spelen, genieten en leunen op een ander. Het beeld van een volwassen leven is toch vaak serieus met een baan, een studie, een gezin en andere verantwoordelijkheden. Misschien voelt het voor jou wel dat je die verantwoordelijkheid nog niet kunt dragen. En dat kan zomaar een reden zijn om op de rem te trappen.
Je bent niet ‘ineens’ vrouw
Misschien denk je dat je geen meisje meer mag zijn als je ouder wordt. Dat je niet meer kwetsbaar mag zijn, dat je ineens serieus moet zijn en het leven totaal anders is. Ik wil je gerust stellen: ‘je hoeft niet ineens een stoere, onafhankelijke en verantwoordelijke meid te zijn’. Een vrouw ben je niet van de één op andere dag. Je groeit toe naar een volwassen leven. En anderen kunnen je daarin ook helpen. Ook als je vrouwelijke vormen hebt, mag je het nog steeds moeilijk hebben. En nog steeds zijn er mensen die voor je kunnen zorgen. Dat verandert niet..
Je eetstoornis niet meer inzetten om klein te blijven
Je bent nu gewend om met jouw eetstoornis aan te geven hoe je je voelt. Met je eetstoornis maak je je kleiner. Je maakt je ermee afhankelijk van anderen. Maar dat is geen gezonde manier. Je zult moeten leren aangeven dat je verdrietig bent, bang, moe of gespannen. Zonder daar je lichaam of uiterlijk voor in te zetten. Zonder jezelf daarmee te saboteren. Je gewicht is niet het probleem, maar de manier van communiceren met de wereld om je heen is het probleem geworden.
Volgende keer lees je in mijn blog meer over vrouw worden. Het is namelijk een belangrijk thema. De overgang van meisje naar vrouw is niet iets kleins. Het is een ondergeschoven kindje dat in mijn ogen meer aandacht mag krijgen. Het hoeft geen taboe te zijn dat we allemaal worstelen met volwassen worden en volwassen zijn. Let’s meet eachother in dit proces. Ik zal je ook meer vertellen over mijn proces hierin. En ja…dat proces is absoluut nog steeds gaande. Ik denk dat het nooit af is. Ik zie je dan ook graag bij mijn volgende blog. Lees je dan weer mee?
Voor nu wens ik je een fijne dag.
Lieve groetjes, Laura
2 comments