Week 3 in de kliniek

Gastenblog

Met toch wat klamme handjes schoof ik deze week weer voor het eerst aan bij de behandelgroep. Gelukkig kende ik nog 3 van de 6 meiden vanuit m’n vorige opnameperiode en ook bij de andere 3 voelde ik me direct redelijk op m’n gemak. Het verschil met de KIZ afdeling ervoer ik meteen. Er werd meer gedeeld binnen de groep en doordat we ook gedurende therapiemomenten meer tijd met elkaar doorbrachten, ontstond er ook voor mij weer snel een vertrouwensband. Het voelde ook een beetje alsof ik nooit was weggeweest, dit was voor nu dus weer even een zorg minder.

Documentaire ‘Emma wil leven’

Verder is deze week mij de documentaire “Emma wil leven” natuurlijk ook niet ontgaan. Na flink wat twijfels besloot ik te kijken en ik ben achteraf blij dat ik deze keuze heb gemaakt. De herkenning enerzijds raakte me enorm. Er werd naar mijn idee zo duidelijk in beeld gebracht hoe sterk een eetstoornis de regie over je leven kan hebben, ook al is de wil bij jezelf totaal anders. Zelfs wanneer je letterlijk met één been in het graf staat, blijft zo’n eetstoornis de boventoon voeren. Vooral de vergelijking van eten met het in moeten gaan van een brandend huis is me bijgebleven, omdat ik hoop dat mensen zonder eetstoornis zich door deze vergelijking net wat meer voor kunnen stellen hoe groot de angst rondom eten en aankomen in gewicht kan zijn. Anderzijds zorgde de documentaire er ook voor dat ik me een behoorlijke “mislukte anorect” voelde. Ik heb nooit sondevoeding gehad, ik kan nog zelf rond lopen, ik zie er echt uit als een walrus in vergelijking met Emma, dus waarom zou ik in hemelsnaam in een kliniek horen? Ik weet dat ook dit mijn eetstoornis is die praat, maar deze gedachtes kwamen wel bij me op. Gelukkig hebben we de documentaire goed nabesproken en kan ik deze nu weer redelijk loslaten.

‘Het vechten tegen de eetstoornis valt me zwaar’

Hoe het verder met me gaat weet ik niet zo goed. Ik zou hele dagen kunnen huilen en ik zou hele dagen kunnen lachen, maar ik doe geen van beide. De enkele emoties die ik toon en/of uitspreek lijken ook niet echt van binnenuit te komen, maar meer omdat ik verstandelijk weet hoe ik me zou moeten voelen. Het vechten tegen de eetstoornis valt me zwaar en de gedachte alleen al aan aankomen maakt dat ik het liefst wil verdwijnen van deze wereld. Mijn ondergewicht is het enige punt van houvast en rust in m’n leven en de angst om dit op te moeten geven is enorm. Aan de andere kant ben ik het ook zo beu om in deze klinische setting te verblijven, “ziek” te zijn en ook zo te worden behandeld dat ik niets liever wil dan een gezonder gewicht bereiken waardoor m’n leven weer meer mogelijkheden krijgt. 
Ook vind ik het lastig om bij mezelf te blijven omdat er zoveel momenten zijn binnen de groep dat mijn eetstoornis wordt getriggerd; hier wordt wat beleg weggelaten, daar wordt een koekje overgeslagen en een extra rondje lopen of wat fitness oefeningen worden ook met regelmaat ingezet om de eetstoornis koest te houden. Ik moet af en toe de kracht vanuit m’n tenen omhoog hijsen om hierdoor niet in de valkuilen van m’n eigen eetstoornis te trappen.

‘It’s the most wonderful time of the year? Ga toch weg!’

Wat me momenteel ook wat weemoedig maakt is het zien van sinterklaas en zwarte piet op tv of het horen van kerstmuziek op de radio. Het besef dat ik rondom deze feestdagen mezelf enorm rot en eenzaam zit te voelen in een eetstoorniskliniek terwijl ik alles dolgraag anders had gezien en had willen kunnen genieten van deze periode doet me pijn. Wanneer voor de zoveelste keer “It’s the most wonderful time of the year” uit de radio schalt, krijg ik echt de neiging dat ding uit het raam te gooien. Ik ga ervoor dat ik volgend jaar rond deze tijd een heel ander leven leid en kan zeggen “weet je nog, vorig jaar rond deze tijd.. wat was het zwaar maar wat is het het waard geweest dat ik toen heb doorgezet!”.