Sinds een tijdje heb ik een account op Instagram. In mijn lijst heb ik veel mensen met een eetstoornis. Het lijkt heel normaal te zijn om een ‘recovery account’ te hebben. Ik vind het fijn om ze te kunnen volgen en te weten wat er speelt. De ene naar de andere foto over ontbijt, lunch en avondeten verschijnt op mijn scherm. Ik zie er meiden hun frustratie, verdriet en verhaal delen. Ze proberen elkaar moed in te praten. Dat ze niet moeten opgeven en achter de eetstoornis een leven voor hen ligt. Aan de ene kant vind ik het positief dat er zoveel wordt gepost. Aan de andere kant vraag ik me af: ‘is dit echt helpend voor je wanneer je een eetstoornis hebt’? Daar ben ik eerlijk gezegd nog niet uit. Misschien dat wat schrijven en nadenken hierover me verder helpt hier een mening over te vormen. Waarschijnlijk is die mening er wel…
In hetzelfde schuitje
In mijn eetstoornis periode was er nog geen Instagram. Facebook had ik destijds ook nog niet. Ik deelde niets met de buitenwereld. Het was mijn grote geheim en ik had niet het gevoel dat andere mensen mij hierin begrepen. Had ik daar behoefte aan? Ik denk het wel, maar het was niet voorhanden. Tegenwoordig zijn er zowel op Facebook als Instagram lotgenotengroepen, de zowel gehete recovery communities. Daar waar mensen met een eetstoornis een groep vormen. Zij weten hoe het is om in dat schuitje te zitten. Ik kan me zomaar voorstellen dat je veel (h)erkenning in anderen kunt vinden en dat het steunend kan zijn. Toch zit er in mijn ogen ook een grote keerzijde aan. Hierover ga ik mijn mening in dit blog geven. Ik zeg niet dat je hier iets mee moet. Jij mag hierover jouw mening vormen.
Recovery staat voor herstel. Om elkaar te motiveren en inspireren om beter te worden. Ik ben van mening dat je dat niet op Instagram vindt.
‘Ik vind het heftig wat er wordt gepost’
Ik vind het nogal wat. Met welk gemak er heftige dingen worden gepost op social media. Ik vind het heftig. Ik zie foto’s van extreem magere meiden met een sonde in hun neus, liggend in het ziekenhuis. Met een verhaal eronder hoe diep ze in de put zitten. Meiden die laten zien hoe moeilijk het ging met eten en vooral ook foto’s van wat ze hebben gegeten. Ik lees over doodswensen. Over boosheid naar de hulpverlening en gedwongen opnames. Poeh…heftig toch?! Ik vraag me hierbij af: is het daadwerkelijk helpend om dit op Instagram te plaatsen? Helpt jou dit in jouw herstel? Ik zet hier een groot vraagteken bij.
De virtuele wereld is niet de echte wereld
Hoe je het ook wendt of keert, de virtuele wereld is niet de échte wereld. De virtuele wereld lijkt misschien een wereld waarin jij je verhaal kunt delen en op een gemakkelijkere manier jezelf kunt laten zien. Toch vind ik dit gevaarlijk. Je krijgt misschien wel steunende reacties op Instagram, maar helpen die jou echt? Of ga je juist vergelijken met andere meiden op Instagram? Wat doet het met jou als je ziet dat iemand anders minder eten op haar bord heeft dan jij vanavond? Ik kan me zomaar voorstellen dat dit triggerend kan werken. Vaak zie je dat wanneer het beter met iemand gaat in herstel, diegene geen behoefte meer heeft aan een profiel vol met eetstoornissen. Dat is denk ik niet voor niets. Juist omdat het zo triggerend werkt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de concurrentiestrijd die ik toch wel vaak zie. De strijd van: wie is het ziekste? Wie krijgt de meeste aandacht? Wie heeft het minst gegeten? En de gevaarlijke gedachten hierbij: ”is het bij mij wel erg genoeg”?
Het echte leven vindt zich buiten Instagram plaats, daar waar je in real life met mensen in gesprek kunt gaan
Gaat het over aandacht?
Een recovery account op Instagram: in mijn ogen draait het om begrepen willen worden. Om gesteund te willen worden. Gezien en gehoord. Mag ik zeggen dat het ook een manier is om aandacht te krijgen? Dat hoeft niet negatief te zijn. Het is toch fijn als mensen reageren op een foto die je hebt geplaatst? Het is fijn als mensen interesse in je tonen. Dat je het gevoel hebt dat je er mag zijn, ook met jouw pijn en verdriet. Ik blijf erbij dat ik het triggerend vind voor iemand in een eetstoornis om te zien wat een ander met een eetstoornis allemaal doet. Want wat maakt het voor jou zo belangrijk om dit te zien? Wat maakt het voor jou uit wat een ander eet? Helpt dit jou? Ik denk het niet. Waarom wil je dit weten? Waarom wil je een reactie van iemand die ook een eetstoornis heeft? Kan je zo’n reactie serieus nemen? Oké, dit klinkt misschien hard. Toch voel ik dit nu zo.
Heb jij mijn gratis E-book trouwens al gelezen? Dit staat bomvol praktische tips en inzichten om nieuwe stappen te zetten naar herstel van jouw eetstoornis. Download het gratis E-book hier. Ik denk persoonlijk dat je dit verder helpt, dan alle Instagram accounts van anderen te spotten.
Wie zijn jouw échte vrienden?
Social media, ik vind het een verslavend iets. Ik betrap me er zelf vaak op hoeveel keer ik per dag mijn Instagram en Facebook check. Ergerlijk gewoon. Er zit trouwens nog een gevaar in voor iemand met een eetstoornis en dat is: ‘zorgzaamheid’. Voor de ander willen zorgen en helpende reacties bij anderen plaatsen, houd jou ook weg van je eigen stuk. Je kunt je dan bekommeren over een ander in plaats van je met jezelf bezig te houden. Hmm…iets om over na te denken misschien.
Zijn jouw Instagram vrienden jouw echte vrienden? Heb je ze in het echte leven als eens ontmoet? Zo niet, wat betekent het voor jou dat onbekende mensen jou vertellen dat je goed bezig bent? Waarom wil je van mensen die je niet kent weten wat ze doen en hoeveel ze eten? Jouw ‘vrienden’ op Instagram kunnen jou gemakkelijk verwijderen. Échte vrienden zijn er voor jou. Bij hen mag je leren jouw verhaal te delen. Als jij jezelf bij je eigen vrienden kenbaar leert maken, zul je ervaren dat ze echt wel naar je willen luisteren en ze meer van jou begrijpen dan je misschien had gedacht.
Durf jij los te komen van de mening van anderen?
Ik heb een 7-weekse online training ontwikkelt. De online training ‘Leven als de échte jij’. Een training waarin jij in 7 weken leert om stappen te zetten richting herstel. Zonder dat je daarbij Instagram of andere social media kanalen nodig hebt. Herstel begint bij jezelf, niet door naar anderen te kijken en te vergelijken. Niet door reacties van anderen af te wachten. Herstel gaat over zelfliefde. Over wie jij mag zijn en over wie jij bent los van de eetstoornis. Juist het loskomen van de mening van anderen is in mijn ogen helpend in herstel. Ga jij met jezelf aan de slag en stop je vanaf nu met motivatie uit anderen te halen? Wil jij leren de motivatie in jezelf te herontdekken? Koop dan nu de online training, voor slechts €35,-.
Ik had ooit ook een recovery account en dat heeft mij eigenlijk alleen maar zieker gemaakt. Het leek wel een onderlinge wedstrijd van wie het ziekste gedrag kon vertonen. Er kwamen foto’s voorbij die ik persoonlijk nooit met iemand zou delen en waarvan andere wel degelijk wisten dat ze hierop reacties zouden krijgen zowel positief als negatief. Negatieve aandacht is natuurlijk ook aandacht. Je kan er natuurlijk ook steun en begrip uit halen maar eerlijk gezegd had ik die toen liever van mijn familie en vrienden gehad door social media heb ik hun buitengesloten en dat had ik graag anders gehad.