Gastenblog
Dit blog is geschreven door een vrouw, wonende in Duitsland. Zij volgt Via Laura al een tijdje. Dapper vind ik het dat ze dit blog schrijft! Hier lees je haar verhaal.
De diagnose anorexia
Via een vriendin kwam ik een paar maanden geleden op de site van Via Laura terecht. Al jaren ben ik eetgestoord, maar zoals velen steeds weer in de ontkenningsfase. Toen ik na vele jaren eindelijk in therapie ging voor mijn aanhoudende depressies, was het niet de depressie die op de voorgrond kwam te staan. Een aantal jaren geleden kreeg ik de diagnose anorexia. Het voelde als een klap in mijn gezicht en tegelijkertijd als een overwinning. Alsof ik beloond werd voor mijn gedrag. Een zieke gedachte.
‘Mijn eetstoornis voelt te persoonlijk’
Mijn ziekteproces is er een van de lange adem. Van terugkerende crisissen en een gestoord eetpatroon, want hoewel ik inmiddels een gezond gewicht heb, is de eetstoornis niet weg. Ik ben nog steeds in therapie en hoewel ik heel open over mijn depressies kan praten, kan ik dit over mijn eetstoornis niet. Die voelt te persoonlijk. Hierdoor bevindt de therapie zich in een vicieuze cirkel en loopt mijn therapeut, hoewel we een goede klik hebben, steeds weer tegen de eetstoornis-muur op.
Taboes doorbreken
Dan zijn daar op dinsdag de blogs van Laura. Internet is een geweldig medium. Het is anoniem en voelt daardoor veilig. Laura spreekt thema’s aan, waarin ik mij erg kan vinden. Het wegstoppen van emoties, de tips om een eetbui tegen te gaan, het stellen van (te hoge) doelen voor jezelf, gevoelens van eenzaamheid, de zoektocht naar jezelf. Vaak zijn het thema’s, die ik in mijn therapie liever (nog) niet aanspreek, omdat ze te confronterend zijn. Omdat ik liever ontken dat ik ziek ben, omdat ik denk dat iedereen beter af is zónder eetstoornis, behalve ik.
Niemand hoeft te weten dat ik de blogs van Laura stiekem lees
Soms lees ik de blogs van Laura meteen, soms voel ik wel de trigger van herkenning, maar stel ik het lezen uit. Mijn hoofd zegt dan namelijk: “Dit gaat niet over mij, want ik heb geen eetstoornis.” Door Laura’s schrijfstijl, die zich kenmerkt door herkenbare situaties en de hoop op een uitweg uit de eetstoornis die uit haar blogs spreekt, lees ik ze echter altijd. Alleen achter mijn laptop. Niemand hoeft te weten, dat ik misschien stiekem een beetje aan mezelf heb durven toegeven, dat ik misschien toch wel een eetprobleem heb en dat er ook voor mij iets aan te doen is.
Laura is er om jou te helpen
Misschien ben jij ook zo iemand, die stiekem achter haar laptop Laura’s blogs leest. Je hoeft je niet te schamen voor je eetstoornis. Misschien heb je het gevoel, dat je er zelf voor gekozen hebt, maar een eetstoornis is een ziekte. Bij hooikoorts ren je ook naar de drogist voor hooikoortstabletten, om het leven aangenamer te maken. Waarom zoek je geen hulp voor je eetstoornis? Wees lief voor jezelf, zoals alleen jij dit kunt. Maak je leven aangenamer. De weg uit de eetstoornis is lang, maar je hoeft hem niet alleen te gaan. Laura is er om je te helpen.
