Jarenlang droeg ik een masker. Aan de buitenkant een vrolijke, jonge, krachtige meid, aan de binnenkant een onzeker , kwetsbaar meisje vol van angst, schaamte en verdriet. Mijn eetstoornis zat verborgen achter dit masker. Diep verborgen verschuilde mijn grootste vijand: anorexia nervosa.
Nou ja, was het echt mijn grootste vijand? In het begin niet. In het begin voelde het goed om dit masker op te zetten. Het voelde goed om te doen alsof alles goed ging in mijn leven, het voelde goed om een lach op te zetten en geen verdriet te tonen. Dan hoefde ik in ieder geval ook niets te voelen. Alles deed ik met mijn hoofd. Ik voelde wel van alles, maar wat precies? Ik had geen idee.
De vulkaan in mij stond op uitbarsten
Ik was gewend met een masker voor mijn gezicht te lopen. Het verbergen van mijn verdriet was voor mij de normaalste zaak van de wereld. Achter dit masker voelde ik me veilig, omdat de pijn op die manier minder bij me binnenkwam. Het gaf me rust, maar ik besefte niet dat aan de andere kant een vulkaan in mij opborrelde. Een vulkaan van intens verdriet, woede, frustratie, onmacht en wanhoop. Een vulkaan die op uitbarsten stond. Dit merkte ik aan de gejaagdheid van mijn lichaam, aan de extreme onrust die ik iedere dag voelde. Mijn hart voelde dag in dag uit aan alsof ik 24 uur per dag de marathon liep. Ik kon niet meer, mijn lichaam was uitgeput, het was opgebrand.
Rollercoaster
Het was net een rollercoaster, alleen dan zonder pretpark. Jaren van angst, verdriet, schaamte, pijn, emoties onderdrukken, van alles wel en niet voelen. Onbegrepen, verloren en alleen. Totdat ik van de kinderarts het verlossende antwoord kreeg: jij hebt een eetstoornis. Daar stond ik op een kruispunt in mijn leven: Ik kon kiezen voor rechts ‘Do’ of links ‘Die’. Het werd do. Eindelijk kon ik toegeven dat ik het leven zwaar vond. Ik kon toegeven dat ik moeite had met eten, dat ik bewoog om af te vallen, dat ik trots voelde wanneer ik dagenlang nauwelijks at en weer wat lichter woog dan de dag ervoor. Eindelijk kon ik toegeven dat ik me doodongelukkig voelde, dat ik me eenzaam voelde en het gevoel had dat niemand mij begreep.
Van zwijgen naar delen
Op een dag koos ik ervoor al mijn maskers af te gooien. Ik was het kotsbeu om te moeten liegen, om te doen alsof alles goed ging terwijl ik me diep vanbinnen depressief en alleen voelde. Ik was er klaar mee dat ik met een tijdbom in mijn lichaam rondliep. Ik wilde vrij zijn! Jaren aan jaren verdriet zat opgekropt. In therapie heb ik geleerd mijn emoties te gaan uiten. Dat ging er soms heftig aan toe. Langzaamaan begon ik me vrijer te voelen. Ik ging praten en delen met mensen. Hierdoor leerde ik steeds beter wat mijn eetstoornis met me deed, waarom mijn eetstoornis in mijn leven was gekomen en welk doel mijn eetstoornis diende. Dat voelde pas dapper! Door open te zijn naar mijn omgeving voelde ik me ineens veel minder alleen staan. Ik mocht er gewoon zijn met mijn verhaal.
Herken jij jezelf in dit verhaal? Is de spiegel van jouw ziel ook bedekt door een masker? Bevrijd jezelf! Je hoeft je niet te verbergen achter een masker. Jij mag zijn zoals je wilt zijn.
Bij mij is het een lang proces geweest om te komen tot waar ik nu sta. Ook ik heb daarbij hulp ingeschakeld van verschillende (psycho)therapeuten en coaches. De stap naar hulpverlening vond ik in het begin ook eng. Toch nam ik de stap, want ik wilde verandering! Durf jij de stap naar hulp te zetten? Aarzel niet langer, al dat twijfelen gaat je echt niet brengen naar waar je wilt. Hulp bij Via Laura is laagdrempelig. Ik weet hoe het is om op jouw stoel te zitten.
