Vorige week vrijdag nam ik deel aan een vrouwenochtend dat in het teken stond van systeem/ familie opstellingen. Toen ik dit een aantal weken terug voorbij zag komen op Instagram, wist ik meteen: hier wil ik bij zijn! Nou eigenlijk voelde ik; hier MOET ik bij zijn. Ik volgde mijn interne beweging en nam direct contact op met Nicky (Veerkracht haptonomie). Sinds ik weet dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is, voelde ik mijn verlangen groeien om hier een opstelling mee te doen. Waarom? Omdat ik nu nog meer dan ooit tegen patronen en oude familiestukken aanloop. Ik neem je mee in mijn persoonlijke blog. Ik hoop dat het je herkenning mag geven. Lees je mee?
Ik voelde; ik MOET een vraag inbrengen
Ik stapte als eerste binnen bij House of You in Dongen. Uiteraard was ik de eerste, dit is immers al meteen een patroon van mij: niet te laat willen komen. Oké oke, accepteren maar. Nicky hoorde mij binnenkomen en kwam de trap af naar beneden. Ietwat ongemakkelijk omdat ik toch wel wat spanning voelde voor de dag, gaf ik haar een knuffel. Eenmaal boven verscheen er een prachtige, serene ruimte. Wauw, wat een prachtige locatie om te mogen zijn. Vervolgens koos ik een fijn plekje uit om de vrouwenochtend te starten. Inmiddels kwamen er steeds meer vrouwen binnen en nam de spanning in mijn lichaam meer en meer toe. Ik voelde héél sterk: Ik wil een vraag inbrengen. Ook voor Nicky was dat obvious, duidelijk voelbaar in de ruimte. We begonnen met het trekken van een tarotkaart, waarop een afbeelding en een woord stond. Voor mij het woord ‘VOEDING’. Hoe raak kan je ‘m hebben.
Voeding voor mijn ziel
Deze kaart raakte direct de zere plek. Al een lange tijd (lees een paar jaar), voel ik dat ik mezelf heb ondervoed. Niet in de letterlijke zin van het woord (die tijd is voorbij, ThankGod), maar in de zin van ontwikkeling. De afgelopen 4 jaar stond vooral in het teken van de kinderen en de verbouwing van ons huis. Ik cijferde mezelf weg; sporten deed ik steeds minder, afspreken met mensen die me energie geven, toffe workshops volgen, en mijn opleiding; alles kwam op een lager pitje te staan. Dat gaat vreten. Wanneer je als mens te weinig zingeving ervaart geeft dat een soort leegte. Bij mij uit dit zich in een enorme boosheid die ik vanbinnen voel. Een ongekend grote kracht. Alles in mij roept: dit wil ik anders!
Het inhouden van mijzelf
Daar zat ik dan. Naast Nicky op de stoel. Wat is mijn vraag? Nou, ik voel al een tijd dat ik mezelf inhoud vertel ik. Het voelt als een dolk die in mijn maag steekt. Alsof ik met die dolk tegen de muur aan word gedrukt en enkel mijn armen en benen kan bewegen. Wie in jouw familie houdt zich nog meer in? vraagt Nicky mij. Ik vertel dat ik dit herken van mijn moeder, maar ook bij mijn zus. Uhm..eigenlijk bij iedereen wel in mijn gezin van herkomst. Mam heeft nu maagkanker. Iets wat mij diep raakt. Het staat voor mij in contact met ‘ingehoudenheid’. Het inhouden van emoties, het inhouden van zichzelf. Het niet kunnen leven van je potentieel. Het maakt me ontzettend verdrietig en ook boos als ik hieraan denk. En in alles voel ik; ik wil dit anders. Voor mezelf en ook voor mama.
De opstelling met mijn moeder, mezelf en het ongeboren broertje
Dan wordt er een representant uitgekozen voor mijzelf. Precies diegene waarvan ik een uur eerder al voelde; zij gaat straks representant staan voor mij. Hoe duidelijk kan het zijn!? Daarna komt er iemand bij liggen, waaruit blijkt dat dit het kindje is van de miskraam van mijn moeder. Hierover ga ik verder niet uitwijken in dit blog. En vervolgens wordt mijn moeder opgesteld. Er ontstaat een veld waarin patronen van mij helder worden; hoe ik mezelf heb weggecijferd en de lasten heb gedragen van dit ongeboren broertje. Er worden zinnen uitgesproken die mij diep raken. En ik voel in alles dat het klopt. Het geeft lucht, het geeft ruimte in mijn lichaam. Hierna volgt een prachtig tafereel tussen mama en mij. Hartverscheurend en pijnlijk ook, maar het voelt helend. Voor mij en voor mama. De dolk verdwijnt. Ik mag gaan leven. Ik hoef de lasten van mijn vorige generaties niet te dragen, dat mag ik teruggeven daar waar het hoort. Ze ontvangt het met open armen. Zij is mijn moeder, ik ben haar dochter. En lieve mam, ik kan me geen lievere moeder wensen. Het voelt zo verdrietig om jou straks te moeten missen. Aan het einde van de opstelling geven we elkaar een lange knuffel, waarin ik mag leunen, echt even kind mag zijn. Dit voelt zo warm, ik wil je helemaal niet loslaten. Maar de opstelling is ‘klaar’. Nu mag ik het in het ‘echte leven’ gaan doen.
Na de opstelling voel ik dat mijn gezicht zachter is; ik ontspan en maak gemakkelijker contact met de mensen om mij heen
Ik moet helemaal ‘niets’
Het is nu een aantal dagen verder en de familieopstelling sijpelt nog door in mijn systeem. Ik voel me rustiger, gedragen. Het voelt goed zo. Ik heb inzicht gekregen in mijn eigen potentieel en in mijn patronen. Daar waar ik de afgelopen weken niet goed meer wist hoe ik mezelf als therapeut in woorden kon uiten, voel ik nu dat ik dat eigenlijk helemaal niet hoef te doen. Het zit ‘m voor mij niet in kennis, niet in de woorden. Mijn kern, mijn kwaliteit zit ‘m in het voelen en vanuit daar de ‘juiste’ woorden zeggen. Het zit ‘m dan ook niet in grootsheid laten zien op Social Media, maar in heel dichtbij mezelf blijven. Dat was ik even kwijt, dankjewel Nicky voor deze prachtige inzichten. Familieopstellingen; ze blijven me fascineren <3
