Loslaten. Je hoort het mensen vaak zeggen: “Laat het toch gaan”. “Laat het los”. Maar hoe dan? Hoe laat je dingen los waar je je druk over maakt?
Loslaten is een proces dat tijd nodig heeft. Iets wat je niet van de één op andere dag leert. Loslaten is sterk verbonden met emoties. Hierover lees je meer in dit blog. Als voorbeeld neem ik het variëren in beleg op brood. Tijdens mijn eetstoornis vond ik dat lastig. Ik koos voor “veilig”. Ik noem maar even kipfilet , sandwichspread of rookvlees. Pindakaas of vlokken op mijn brood? No way! Ik koos voor de magerste varianten. Ik koos voor magere yoghurt, light producten en mager broodbeleg. Het gevolg was dat ik steeds meer angst kreeg voor andere (veel lekkerdere) dingen.
Als er een deel van jou nog niet echt wil loslaten…
Soms weet je dat het beter is om iets of iemand te laten gaan. Je weet dat het beter is om goed te eten en goed voor jezelf te zorgen. Je weet dat het beter is om je eetstoornis los te laten. Om tegen de eetstoornis in te gaan. Om wel te lunchen en geen maaltijden over te slaan. Om niet de hele snoeppot en die reep chocolade + zak chips leeg te eten. Maar misschien is er een deel in jou dat dat nog niet echt wilt. Hetgeen je los wilt laten, houd je op dit moment nog vast. Weet jij waarom jij jouw eetstoornis nog vasthoudt? Waarom je de controle nog wilt hebben? Wanneer jij je meer bewust wordt waarom je het nu nog vasthoudt, dan wordt het ook gemakkelijker om het los te kunnen gaan laten.
Emoties en loslaten
Aan datgene wat je wilt loslaten zitten emoties gekoppeld. Daar komt een bepaalt gevoel bij naar boven. Die emoties en dat gevoel spelen in jou, in jouw lichaam. Je wilt iets loslaten buiten jou (bijv. controle), maar daaraan zit een gevoel gekoppeld dat zich in jou afspeelt. Oké, nu wordt het een beetje ingewikkeld. Er is dus een deel in jou dat los wilt laten en een deel wat vast wil houden. Ik zie het als jouw gezonde ‘ik’ versus ‘de eetstoornis’. Jouw gezonde deel wil dat het beter met je gaat, die wil vooruit. Die wil de eetstoornis niet meer. Jouw eetstoornis, het duiveltje op je ene schouder denkt; laten we het nog even bij het oude houden, het is niet perfect, maar dan weten we in ieder geval waar we aan toe zijn, veiliger toch?!
Het deel wat controle wil
Datgene in jou wat vasthoudt wil zekerheid. De bekende weg. Binnen de ‘veilige’ comfortzone blijven. Dit deel wil geen verandering. Het wil controle. Het wilt weten waar je aantoe bent, geen risico’s lopen en geen verrassingen. Dit is het deel in je dat allerlei smoesjes verzint om jou te weerhouden van loslaten. Zo zie ik de eetstoornis ook als iets wat jou weerhoudt van alle inspirerende en leuke dingen in het leven. Er zijn immers maar weinig verrassingen mogelijk binnen de kaders van de eetstoornis. Best saai eigenlijk…
Die andere kant van jou, het deel wat wél wil loslaten, is jouw motor. Jouw drijfveer. Dit stuk wilt dat jij gelukkig bent. Het wil uitdagingen aangaan en zichzelf ontwikkelen. Dit is het stuk waar jij bewuste aandacht naartoe mag sturen, door juist te gaan leren luisteren naar wat jouw emoties je vertellen.
De pijn werkt verslavend
In je leven kom je situaties tegen die pijn doen. Het klinkt misschien raar, maar pijn werkt verslavend. Kijk maar naar de pijn van jouw eetstoornis. Daarbij voel je emoties zoals boosheid, angst of verdriet. En toch, toch blijf je het doen. Iets wat je moeilijk vind om los te laten, bevat een bepaalde hoeveelheid pijn. Pijn als weerstand, emoties en gedachten. Jouw onbewuste wilt dat niet loslaten. Gek hè als je er zo over nadenkt?
Dat pijn verslavend werkt en dit te maken heeft met iets wat je nog niet los kunt laten, wil ik uitleggen met een praktijkvoorbeeld. Iemand met de eetstoornis anorexia sportte gemiddeld 7 uur per dag. Ze stond iedere dag om 6:00 uur op om een work-out te gaan doen. Daarna fietste ze (30 min.) met een omweg naar haar werk, zodat ze al zoveel mogelijk had bewogen. Ze werkte met kinderen en ging zoveel mogelijk met de kinderen naar buiten, zodat ze ook dan kon bewegen. Na werktijd fietste ze naar huis. Eenmaal thuis maakte ze een wandeling van 1,5 uur en deed daarna nog een work-out van 1 uur. ’s Avonds na het eten ging ze 1,5 uur hardlopen en net voor het naar bed gaan nog een work-out van een uur. Dit meisje was op. Uitgeput van zoveel van zichzelf moeten. Het vele bewegen en nauwelijks eten putte haar mentaal en fysiek volledig uit. Tijdens de coachsessie kwamen we erachter dat ze haar pijn uit het verleden is gaan wegdrukken met sport. Ze ging steeds meer sporten om de pijn te kunnen onderdrukken. Au, dat deed pas pijn…
Dit meisje is dit niet bewust gaan doen. Het is een onbewust patroon geworden, waarin het nu bijna ‘normaal’ lijkt voor haar. Ze zou hier met haar bewuste verstand niet voor kiezen. Nu ze het inzicht heeft dat het sporten een ‘vlucht’ voor haar is geworden, wordt ze zich bewust van haar pijn. Pijn is verslavend voor je onderbewustzijn. Dat is de reden waarom veel mensen dingen doen die hen eigenlijk niet verder helpen. Wanneer je dit onderbewuste zijn gang laat gaan en het geen halt toeroept, zal er weinig veranderen. Bij de coachsessies van Via Laura krijg je inzicht in jouw onbewuste patronen, waardoor je dit onderbewuste een halt leert toeroepen en verandering kunt aanbrengen in jouw gedrag.
Jij mag zelf beslissen wanneer je de volgende stap gaat zetten. Het geeft niet als je bang bent voor de volgende stap, dat is heel normaal.
Hoeveel km wil je nog rennen?
Jezelf rot voelen, pijn voelen of ongelukkig zijn. Het zijn signalen. Zie jij de signalen, maar doe je er niets mee? Dan wordt de muur van pijn hoger en harder. Wat ik hierin veel zie bij mensen met een eetstoornis, is dat ze hierin erg ver en diep gaan. Totdat de bodem is bereikt. En helaas soms zo ver dat het te laat is voor hulp. Ikzelf ging hier tijdens mijn eetstoornis ver in. Ik wilde het niet zien. Het was naar mijn idee niet erg genoeg. Schrijnend vind ik dit. Hoe langer je blijft uitstellen, hoe vervelender en moeilijker het wordt.
Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Mijn omgeving dacht hier kennelijk al lange tijd zo over, maar iemand moet in mijn ogen zelf willen. Je moet zelf beter willen worden. Vanuit een interne wil. Ik was er klaar voor om los te gaan laten, maar ik wist niet hoe. Ik vond het doodeng. En dat is niet zo gek. Het was een nieuwe stap. Een stap naar een onbekend terrein. Het liefst wilde ik iemands hand vasthouden. Ik durfde het niet alleen te doen. Ik geloof erin dat je het loslaten van een eetstoornis niet alleen hoeft te doen. Wil jij een helpende hand? Dan kan je bij mij terecht voor diverse trajecten. Kijk eens rond op mijn website naar de mogelijkheden of neem contact met me op. Ikzelf heb veel hulp gehad en ben blij en dankbaar dat mensen mij hebben geholpen.
Volgende week ga ik verder in op het onderwerp loslaten. Het moet immers wel leuk blijven om te lezen en geen opgave:)
Tot volgende week!
