Rommelen met eten. Chaos in je hoofd. De ene dag jezelf volproppen, de andere dag nauwelijks iets eten. Periodes van gezond eten en streng lijnen. Soms een aantal dagen weinig eten en dan weer een aantal weken ‘normaal’. Eten op onregelmatige tijden, een vast patroon? Nee dat is er niet echt bij. Soms braken (misschien doe jij dit niet). Veel sporten om hetgeen je hebt gegeten eraf te trainen en ga zo maar door. In het begin misschien niet direct een eetstoornis te noemen, maar na jaren rommelen kun je het zo toch wel noemen vind ik.
Welke eetstoornis je ook hebt, een eetstoornis begint met rommelen met eten.
Rommelen met eten
Door met eten te gaan rommelen gaat je gewicht en stemming schommelen. De focus wordt gelegd op eten en gewicht, terwijl het onderliggende probleem hier niet ligt. Dat ligt vaak veel meer in onzekerheid, emoties, ontwikkelde patronen, lichaamsbeeld en overtuigingen. Rommelen met eten klinkt heel luchtig. Het lijkt immers bijna normaal dat we op dieet gaan en onszelf te dik vinden. Dat je een beetje rommelt met eten, wordt door de omgeving in eerste instantie niet als een probleem gezien. Maar ben je wel eerlijk over hoe het rommelen er bij jou aan toe gaat?
Het gaat om meer dan ‘luchtig’ rommelen
Bij een eetstoornis gaat het niet meer om een beetje rommelen met eten. Het gaat erover dat je al een langere tijd niet lekker in je vel zit. Dat je worstelt met jezelf. Je voelt je niet zeker, voelt je somber of maakt je zorgen over je toekomst, school, je thuissituatie, werk of andere dingen. Misschien ben je ook wel veel bezig met wat anderen van je vinden: ‘vinden ze me wel leuk genoeg?’ en ben je bang om dingen verkeer dt doen. Onzekerheid speelt dan ook een grote rol in het rommelen met eten.
Niet in hokjes plaatsen
Het maakt niet uit of je iedere dag braakt, dagelijks of maandelijks eetbuien hebt en de kastjes leegplundert, jezelf uithongert, wekelijks lijnpogingen doet of op een andere manier rommelt met eten. Het maakt niet uit of je nu normaal eet en dit combineert met heel veel sporten of dat je laxeertabletten gebruikt. Het gaat erom dat jij serieus wordt genomen in jouw stuk. Dat dit probleem van je (h)erkent wordt door jezelf en jouw omgeving. Ik wil je niet in hokjes of diagnoses plaatsen. Jij bent jij en jij hebt een eetprobleem. Dat mag serieus genomen worden. Dat ben jij waard.
Wil je praten met een ervaringsdeskundige? Mail gerust, dan kunnen we het er samen eens over hebben.
Hoe eng het ook is, durf te delen
Jij loopt misschien wel met je grootste geheim rond en wil andere mensen hier niet mee ‘lastig vallen’. Ik zet dit tussen ‘haakjes’, omdat lastig vallen iets is wat bij veel mensen met eetstoornissen speelt. Ze voelen zich snel te veel en een last voor de ander. Dit terwijl de ander dit helemaal niet zo ziet of ervaart. Het is jouw invulling van hoe jij denkt wat de ander van jou vindt. Niet op waarheden gebaseerd. Ik weet zelf hoe eng ik het de eerste keer vond om over mijn eetstoornis te praten: zweetoksels en een hart dat in mijn keel zat. En wat viel het uiteindelijk mee toen het hoge woord eruit was. Er viel een last van mijn schouders. Sindsdien ben ik steeds meer gaan durven delen, praten en schrijven over mijn gevoelens en angsten rondom eten.
Het is geen kort dipje
Voor mij is het delen met anderen één van de sleutels geweest voor herstel van mijn eetstoornis. Ik zocht naar mensen die naar me wilden luisteren. De oplossing konden ze me niet geven, maar juist een luisterend oor was voor mij al heel fijn. Het ervaren dat mijn verhaal en mijn probleem er gewoon mochten zijn en dat ieder mens zijn eigen ‘shit’ heeft, dat was voor mij toch wel een eye-opener.
Één tip die ik je wil meegeven: ook al is het eng, doe het wel. (Nog) langer rondlopen met je zorgen doet je geen goed. Een eetstoornis gaat niet vanzelf over en het rommelen met eten ook niet. Het is geen kort dipje waar je zo weer uitkomt. Een eetstoornis heeft serieuze aandacht nodig. Jij verdient deze aandacht. Je hoeft niet te wachten tot je een diagnose ‘anorexia’ ‘boulimia’, ‘NAO’, of ‘Binge Eating Disorder’ hebt om hulp te krijgen van hulpverleners en de mensen om je heen. Neem jezelf serieus.
Bespaar jezelf een ongezond en ongelukkig leven
Als ik de tijd terug kon draaien, dan had ik veel eerder aan de bel getrokken en aangegeven dat het niet goed met me ging. Met de informatie en ervaring die ik nu heb zou ik praten en delen over mijn gevoelens en gedachten. Delen met de mensen om me heen. Mensen die ik vertrouw. Vriendinnen, ouders, mijn zus en ervaringsdeskundigen of een andere goede coach. Herstel begon voor mij met delen. Ik hoop dat ook jij de stap durft te zetten om beetje bij beetje je verhaal met anderen te gaan delen.
Wees lief voor jezelf, praat met anderen over het rommelen met eten en jouw achterliggende behoefte. Achter dit rommelen, zit altijd iets anders verschuilt.
