Ik denk dat dit voor veel mensen met een eetstoornis een lastig iets is. Je hebt al zo lang zelf een masker opgezet. Gedaan alsof het allemaal wel mee viel. Alsof het goed ging met je. En…je krijgt van je omgeving geen vragen. Bijna niemand vraagt hoe het écht met je gaat. Tijdens mijn eetstoornis werd dit altijd aan mijn moeder gevraagd. Bijna nooit rechtstreeks aan mij. Altijd via een grote omweg. Waarom? Waarom is het zo moeilijk aan iemand te vragen hoe het gaat als diegene ziek is? Ik vind het apart. Zelf vind ik het juist fijn dat ik iets kan betekenen als ik weet dat het slecht met iemand gaat. Andersom vind ik het ook fijn als dit aan mij word gevraagd als ik niet lekker in mijn vel zit. Hoe is dat voor jou?
Veel mensen zijn bang om er over te beginnen
Een eetstoornis is niet altijd aan de buitenkant van iemand waar te nemen. Mensen met boulimia, binge eating disorder of NAO worden dan ook vaak gezien als ‘niet ziek’. Dat maakt het voor hen juist zo moeilijk. Het lijkt alsof het goed met ze gaat, maar vanbinnen voelen ze zich verre van dat. Als je dit weet van een ander, kan je hierop inspelen. Veel mensen weten echter niet hoe ze hierop moeten reageren. Ze zijn bang om verkeerde dingen te zeggen. Bang dat je het in de ‘verkeerde woorden zegt’, het erger maakt of de ander er niet op zit te wachten. Persoonlijk denk ik dat ‘niets zeggen’ het juist ingewikkelder maakt. De ander voelt zich niet gehoord en gezien. Dat is pas pijnlijk.
Tijdens mijn eetstoornis was een gevoelige snaar zo geraakt. Stel een vraag oprecht, alleen als je ‘m meent.
Mijn ervaring van vriendinnen, familie en kennissen tijdens mijn eetstoornis, is dat ze het lastig vonden erover te beginnen. Ik was destijds ook wel extra gevoelig. Een gevoelige snaar was zo geraakt. Maar als een vraag oprecht wordt gesteld, vanuit iemands interesse en hart, dan had ik daar echt wel voor open gestaan. Ik denk dat veel mensen het erg lastig vinden om iemand anders te zien worstelen. Misschien herinnert het wel aan iets in jouw eigen leven. Iets waar je liever niet aan herinnert wordt. Een gesprek hoeft ook niet de hele tijd over de eetstoornis of over problemen te gaan hè. Je kunt hierin jouw grens aangeven. Tot hier kan ik naar je luisteren en er voor je zijn…
De maatschappij is nog zo gefocust op oplossingen
Met vriendinnen vind ik het heerlijk om over het leven te praten. Over moeilijke dingen. Over zaken waar we tegenaan lopen. Dingen waar we mee worstelen. Wat ik hierin merk is dat we als maatschappij nog erg gericht zijn op oplossingen. Ik heb er zelf ook een handje naar hoor. Om meteen een oplossing voor een ander te willen bedenken. Echter vraagt een ander hier vaak helemaal niet naar. Iemand wil meestal dat er ‘gewoon’ (en dat is niet zo gewoon in onze drukke maatschappij) geluisterd wordt. Is dat het misschien? Dat iemand niet aan iemand met een eetstoornis durft te vragen hoe het gaat, omdat diegene geen oplossing heeft? Daar zit wellicht wel wat in. Nou, onthoud dan goed: je hoeft geen oplossing voor de ander te bedenken. Die oplossing ligt in de persoon zelf.
Niets doen of toch initiatief nemen?
Veel mensen vinden het lastig om te vragen hoe het gaat aan iemand die slecht in zijn vel zit. Ze weten niet hoe ze het moeten vragen, dus vragen ze maar niets. Het wordt uitgesteld. En die uitstel kan er zelfs voor zorgen dat het contact verwaterd. Wil je dit? Nee toch? Van mezelf weet ik dat ik tijdens mijn eetstoornis van de ander verwachtte dat die initiatief zou nemen. Iemand die het moeilijk heeft vindt vaak dat het initiatief bij de ander ligt. Nu weet ik dat dit niet werkt. Voor beide partijen is het misschien lastig erover te beginnen. Maar je kunt wachten totdat je een ons weegt hoor (doe dat maar niet!). Als niemand initiatief neemt tot contact, neem dan zelf de eerste stap. Hoe spannend dit ook is. Als jullie belangrijk voor elkaar zijn, zal je merken dat dit echt fijn is. De ander zal blij zijn dat je belt. Wees ook voorbereid op teleurstelling: er zijn mensen die alleen willen omgaan met iemand met wie het goed gaat: Een zo gehete ‘mooiweervriend’. Weet dan dat deze persoon er niet is om jou te steunen in moeilijke tijden. Pijnlijk, jawel. Wel de realiteit.
Ook na maanden of jaren, heeft iemand behoefte aan steun
Als er iets ernstigs gebeurt in iemands leven, krijgt die in het begin veel steun en hulp. Stel je verliest een naaste, dan krijg je in het begin van het rouwproces veel telefoontjes, bezoekjes, kaartjes etc. Iedereen lijkt er voor je te zijn. Maar na een maand of 3 bloedt dat dood. Zo gaat het ook vaak met iemand met een eetstoornis. Een eetstoornis kan jarenlang aanhouden. Iemand worstelt er iedere dag mee. Met ups en downs. Het lijkt wel of anderen er niet meer bij stilstaan. Maar het is juist zo fijn om het erover te kunnen hebben, ook na een lange periode. Het is ook wel logisch, we worden als omstanders allemaal weer opgeslokt door ons ‘drukke leventje’. Maar sta er eens bij stil: diegene met de eetstoornis worstelt er nog steeds mee en diegene die rouwt, rouwt nog iedere dag, gaat er iedere dag mee naar bed. Een mooi gebaar om hier wat vaker bij stil te staan en te vragen hoe het met diegene gaat.
Hoe is dat voor jou?
Herken jij je in dit blog? Heb jij er ook last van dat anderen niet vragen hoe het met jou gaat? Vragen ze dit bijvoorbeeld wel aan je echtgenoot of aan je moeder en niet direct aan jou? Ook jijzelf kunt hierin verandering in aanbrengen. Door het bespreekbaar te maken en kenbaar te maken dat jij behoefte hebt aan af en toe een gesprek over die dingen die je lastig vindt. Wil jij steun bij jouw eetstoornis? Échte steun? Met app-contact met een ervaringsdeskundige en wekelijks of maandelijks Skype contact? Neem dan contact met mij op. Samen kunnen we vanuit een gratis kennismakingsgesprek bekijken wat ik voor je kan betekenen. Ik bied diverse trajecten aan. Neem eens een kijkje op mijn aanbodpagina. Daar vind je alles wat jou kan helpen in de strijd tegen jouw eetstoornis.
Plaats je een reactie onder dit blog? Ik zou het leuk vinden te lezen hoe jij met dit onderwerp omgaat. Praat jij met anderen over jouw eetstoornis? Vragen mensen in jouw omgeving hoe het met jou gaat? Of ervaar je net als ik destijds dat dit voor velen toch heel lastig is? Ik voelde me daar destijds behoorlijk alleen in staan. Ik ben benieuwd naar jouw ervaring hiermee.
Lieve groetjes,
Laura
