Van mijn 13e tot mijn zeg gerust 25e, heb ik vaak gedacht “zie mij nou alsjeblieft”. Misschien klopt de leeftijd van 13 niet, want tijdens mijn eetstoornis wilde ik eigenlijk het liefst verdwijnen. In een hoekje kruipen, onder de dekens en vooral nÃet opvallen. En toch… toch zat er achter dit gedrag ook een sterke behoefte aan wél gezien worden. Als mens. Als meisje die aan het worstelen was. Ik had het gevoel dat niemand mij echt zag. Mijn ouders niet (sorry pap en mam), mijn vriendinnen niet, de leraren op school en de hulpverlening ook niet. Ik voelde me vanaf het moment dat ik in de psychiatrie terechtkwam écht patiënt. Niet gelijkwaardig, maar afhankelijk…
Patiënt in plaats van mens
Natuurlijk zei ik daar niets van. Ik was me er ook niet echt bewust van dat het zo ging. Het leek zo te ‘horen’. Ik luisterde naar wat de hulpverlener mij vertelde, beantwoordde netjes (sociaal gewenst) antwoorden en zat daar met opgetrokken, gespannen schouders. Vanbinnen voelde ik wel dat er iets niet klopte, maarja ik had hulp en moest het daarmee doen. Zo denk je als 17-jarige toch? Ik wist niet dat het ook anders kon. Achteraf gezien denk ik dat ik daarom ook zoveel therapieën heb gehad. Omdat ik in de reguliere zorg voornamelijk therapeuten ontmoette die vanuit protocollen werkten, vanuit een boekje en CGT (Cognitieve Gedragstherapie Therapie). Echt geraakt werd ik niet snel. Ik kwam er gemakkelijk onderuit met mijn houding en ‘perfecte antwoorden’. Hiermee hield ik niet alleen mezelf, maar ook de therapeut voor de gek. Niet expres. Het was mijn overlevingsmechanisme. Het kwam zo niet binnen, het raakte me niet.
Je voelt het wanneer iemand vanuit zijn hart werkt
Én dan, als je een therapeut ontmoet die echt als mens werkt, dan ervaar je ineens dat je wel geraakt kunt worden. Dat je wel kunt huilen, maar gewoon wat ‘menselijkheid’ nodig hebt. Dat begon bij mij bij mijn haptotherapeut (dankjewel Jane) en later bij de Viersprong bij mijn fantastische therapeut (Jørgen). Jørgen wist de vinger op mijn zere plek te leggen. Hij wist me als mens te raken. Een deurtje bij me te openen die niemand eerder binnen wist te komen. Deed hij daar hard zijn best voor? Voor mijn gevoel niet. Voor mijn gevoel bleef hij dichtbij zichzelf en werkte hij vanuit zijn hart. Dat maakt een wezenlijk verschil. Er zijn zoveel therapeuten die denken vanuit hokjes en diagnoses en hun hart vergeten mee te nemen. Als cliënt voel je dit. Ik voelde het als een soort wand tussen mij en mijn therapeut. Zij bewaarden afstand uit professionele overwegingen.
Ik dacht vaak ‘kijk nou eens niet op de klok’
Na mijn eetstoornisbehandeling kreeg ik een therapeut die steeds op de klok keek. In die tijd paste ik me sowieso al volledig aan aan de ander. Dit zorgde ervoor dat de ruimte en rust wegzakte. Ik voelde haast. In 50 minuten moest het gebeuren. Geen minuut langer hoor! Verschrikkelijk… En ja, ik snap dat er een afbakening is van de tijd en dat je niet iedere keer een kwartier kunt uitlopen als je direct erna weer een andere cliënt voor de deur hebt staan. Maar dit voelde heel onmenselijk. Ik voelde me meer een nummer dat even snel afgedraaid moest worden. Ook dacht ik vaak ‘leg die pen nou eens weg’. Zie mij nou! Voel mij! en help me alsjeblieft verder. Echt contact mistte aan alle kanten.
Het kan écht anders
Ik moest dit denk ik meemaken om te ervaren hoe het ook anders kan. Om te ervaren hoe het nÃet werkt. En hoe ik nu zelf als therapeut het verschil kan maken. Ik ben blij dat ik het nu op deze manier mag doen. De basis van helpen is voor mij ‘in contact zijn’, niet van hoofd tot hoofd, maar van hart tot hart. En eerlijk is eerlijk: ‘ik schiet in een sessie ook echt nog wel naar mijn hoofd hoor, maar ik voel het verschil duidelijk wanneer er van hart tot hart verbinding is. Pas dan ontstaat er iets magisch. Pas dan voelt een cliënt zich gezien en kan een cliënt letterlijk zakken (in ademhaling, in de bank, in zichzelf). Ik werk niet met hokjes, niet met stempels. Ik zal niet van de daken schreeuwen dat ik “goed” ben.. ik wil vooral gewoon “Laura” blijven.
Ik wil mijn 13-jarige ik zoveel liefde geven
Dat 13-jarige meisje die zo met zichzelf begon te worstelen. Het 17-jarige meisje die allerlei diagnoses op zich geplakt kreeg. Anorexia, Obsessief Compulsieve Stoornis, Angststoornis, Depressie etc. Ik zou dit meisje willen vasthouden, haar een knuffel willen geven en haar willen zeggen dat ze er helemaal mag zijn. Dat ze goed is zoals ze is en dat ze me álles mag vertellen. Terwijl ik dit schrijf voel ik verdriet opkomen. Wat heeft ze dit gemist. Het echte contact. Het echte gezien worden. Ik houd haar in mijn beeld nog even lekker vast. Ik zie haar, ik wieg haar en ik voel haar.
Is er iemand die jou werkelijk ziet? Wil je een comment achterlaten onder deze blog? Ik ben benieuwd wat je van deze blog vindt en wat je hiervan herkent. Lieve groet, Laura
Dit is allemaal héél erg herkenbaar. Ik heb veel therapeuten en psychologen gezien en inderdaad, je voelt het wanneer iemand je met zijn hart behandelt. Wanneer iemand met jou wil werken en niet met je eetstoornis of ander vluchtmechanisme. Het moet klikken met je therapeut. Hij of zij moet je echt graag kunnen zien en echt om je geven want dat voel je en dat is wat je nodig hebt. Iemand die je eindelijk graag kan zien zoals je echt bent. Zodat jij kan leren hoe dat voelt, hoe dat gaat en hoe dat jij dat zelf kan doen voor je innerlijke kindstukjes. Nu, na 27 jaar zoeken heb ik eindelijk zo iemand gevonden, iemand die me echt onder zijn vleugels nam en echt met mij op weg is. Een lange weg maar ik ben niet meer alleen…