De waarheid over eetstoornissen
Zojuist kwam ik een pijnlijke vraag tegen op mijn Instagram-account. Ben ik een nep-anorect? Een heftige gedachte, maar helaas herkenbaar voor velen die worstelen met een eetstoornis. Zo ook voor mij, toen ik hier jaren geleden mee worstelde.
Het stereotype beeld van anorexia klopt niet
Er bestaat een hardnekkig stereotype over anorexia: extreem mager zijn, nauwelijks eten, braken en laxeermiddelen gebruiken. Leven op een blaadje sla en véél bewegen.
Niet iedereen met anorexia voldoet aan dit plaatje. Tijdens mijn eigen eetstoornisperiode heb ik bijvoorbeeld nooit laxeermiddelen gebruikt en zelden gebraakt. Gelukkig maar, want die troep kan je lijf flink kapotmaken. Betekende dat dat mijn eetstoornis minder erg was? Absoluut niet.
Op zoek naar rust in je hoofd?
Die gedachten blijven maar gaan en gaan… Om gek van te worden. Steeds voel je die spanning in je lijf. Kom ik er ooit vanaf? Ik heb speciaal voor jou een rustgevende meditatie opgenomen. Geef het een kans en luister er eens naar. Niet geschoten is altijd mis toch?
Moet je eetstoornis ‘ernstig genoeg’ zijn om serieus genomen te worden?
Is het zo dat je probleem pas serieus genomen mag worden wanneer je aan al die stereoptype kenmerken voldoet? Dat je tot het uiterste moet gaan en je dan pas hulp mag krijgt. Of dat het nooit erg genoeg isHet lijkt er bijna wel op.
Helaas lijkt het soms alsof je pas serieus genomen wordt als je voldoet aan alle stereotype kenmerken. Dat je tot het uiterste moet gaan en je dan pas hulp mag krijgt. Maar een diagnose bepaalt niet de ernst van je probleem. Iedere eetstoornis is uniek en vaak onzichtbaar voor de buitenwereld.
Hoe dun, dik of gemiddeld je ook bent, het zegt niets over jouw innerlijke strijd. Het zegt niets over de pijn achter je eetstoornis of de ervaringen die je hebt doorgemaakt. Aan de buitenkant zie je niet de dagelijkse heftige strijd waarmee iemand met een eetstoornis worstelt. Of je nu wel of niet in een kliniek hebt gezeten of sondevoeding hebt gehad. Of je nu wel of niet laxeert of braakt, jouw eetstoornis is écht. Jouw worsteling is écht.
Waarom erkenning zo belangrijk is
We willen als mens allemaal erkenning. We willen gezien worden, geliefd worden en ergens bij horen. We zijn allemaal in zekere mate op zoek naar onszelf, naar wie we zijn. En allemaal vinden we het fijn om hierin bevestigd te worden. En dat is oké. Erkenning hoef je niet te verdienen door jezelf uit te hongeren of zieker te maken. De échte erkenning begint bij jezelf. Wanneer jij erkent dat je goed bent zoals je bent, zul je merken dat anderen je ook anders gaan zien. Let maar op, en sterker nog: Dan is die erkenning ineens niet meer zo belangrijk.
Waarom wil je dat anderen zien dat het niet goed met je gaat?
Wanneer je jezelf ziet als een ‘nep-anorect’, neem jouw ziekte niet serieus. Maar stel jezelf eens de vraag: waarom wil je dat anderen zien dat het niet goed met je gaat? Misschien heb je nooit geleerd om je gevoelens te uiten of om hulp te vragen. Om anderen te vertellen wat je dwars zit. Maar geloof me: mensen gaan je niet beter zien als je jezelf uithongert of jezelf beschadigt. De erkenning die je zoekt, zit niet in hoe ziek je bent, maar in hoe je met jezelf omgaat.
Een eetstoornis is nooit nep
Door te denken dat je eetstoornis niet erg genoeg is, zeg je eigenlijk dat jouw worsteling nep is. Sommige mensen met een eetstoornis krijgen zelfs het gevoel dat ze falen in hun eetstoornis. Dit kan je in een negatieve spiraal brengen, waardoor je jezelf nóg minder serieus neemt. Je zelfbeeld gaat nog verder naar beneden en je zakt dieper in je eetstoornis. Maar besef goed: een eetstoornis is nooit nep. Of je nu ondergewicht, overgewicht of een gezond gewicht hebt, je verdient hulp en erkenning.
Zeg dus alsjeblieft nooit meer tegen jezelf dat jouw eetstoornis niet erg genoeg is. Jij doet ertoe, en jouw gevoelens zijn écht!
