Ben ik een ‘nep anorect’?
Zojuist kwam ik deze vraag tegen van iemand in mijn besloten Facebookgroep ‘Je eetstoornis de baas’. Iemand die zichzelf afvroeg of ze een ‘nep anorect’ was. Een heftige en tevens pijnlijke vraag. Ook wel een heel ‘zieke’ gedachte als je het mij vraagt. Maar wel eentje die ik herken vanuit mijn eigen eetstoornistijd.
Er heerst nogal een stereotype beeld van iemand met anorexia. Extreem mager zijn, ja diegene zal ook wel zijn/haar eten uitspugen toch?… Leven op een blaadje sla, extreem bewegen en laxeertabletten gebruiken… Uh… wel heel sterotype dit en helemaal niet kloppend voor veel mensen die worstelen met anorexia. Het is een niet kloppend beeld dat de maatschappij van eetstoornissen heeft. Ikzelf heb bijvoorbeeld nooit laxeertabletten gebruikt tijdens mijn anorexiaperiode en braken deed ik ook niet vaak. Godzijdank kan ik achteraf wel zeggen, want die troep kan je lijf flink kapotmaken.
Is het zo dat je probleem pas serieus genomen mag worden wanneer je aan al die stereoptype kenmerken voldoet? Dat je tot het aller aller uiterste moet gaan en je dan pas hulp mag krijgen? Of dat het nooit erg genoeg is? Het lijkt er bijna wel op.
Waarom is deze erkenning toch zo belangrijk?
Een diagnose stelt niet de ernst van een probleem vast. Iedere eetstoornis en binnen elke eetstoornis is ieder mens uniek. Heel vaak kun je vanaf de buitenkant niet zien hoe iedere dag een gevecht is voor iemand met een eetstoornis. Hoe mager je bent of hoe dik of hoe je postuur ook is, het zegt zo ontzettend weinig. Het zegt niets over de worsteling die jij met jezelf voert. Het zegt niets over de pijn die er onder je eetstoornis verschuilt ligt en het zegt niets maar dan ook niets over alles wat jij hebt meegemaakt. Of je nou wel of niet in het ziekenhuis hebt gelegen voor je eetstoornis, of je wel of geen sondevoeding hebt gehad, of je klinisch bent pgenomen of niet, laxeerde, braakte of wat dan ook, het maakt jouw eetstoornis niet minder erg of erger. Nee, jij hebt jouw probleem en dat is al erg genoeg toch!
We willen allemaal erkenning als mens
Als mens willen we ons allemaal geliefd voelen, we willen ergens bij horen en ons omringen met fijne, lieve mensen. We zijn sociale dieren, ook al lijk je dat misschien nu niet tijdens je eetstoornis. Maar je bent het wel, dat weet ik zeker. We willen allemaal erkenning voor wie we zijn en we zijn allemaal (in zekere mate) op zoek naar onszelf. En dat is helemaal oké. Je gaat niet meer erkenning krijgen door jezelf uit te hongeren of jezelf nog zieker te maken. Echte erkenning zit in jouzelf. Wanneer jij kunt erkennen aan jezelf dat je oke bent zoals je bent, dan ga je ook erkenning van anderen krijgen, let maar op! En sterker nog, dan is die erkenning ineens ook veel minder belangrijk.
Waarom moeten anderen zien dat het niet goed met jou gaat?
Als je jezelf ziet als een ‘nep anorect’, neem je jezelf en je ziekte mijns inziens niet serieus. Je doet jezelf echt een flink tekort om dit te denken. Maar even een andere vraag: Waarom moeten anderen zien dat het niet goed gaat met jou? Kan het zo zijn dat je niet hebt geleerd om hierover te praten? Om over je diepere gevoelens te praten? Om jezelf te uiten en te vertellen wat je dwarszit. Vind je het lastig om hulp te vragen? En hoe denk je daar dan over: zouden mensen dit wel vragen als ze aan de buitenkant zien dat het niet goed met je gaat? Ik denk dat het onbewust wel zo bij je gaat. Dat je eigenlijk heel graag gezien wilt worden, maar dat mensen je niet meer gaan zien omdat je jezelf uithongert, je je anders kleed, je jezelf snijdt of wat dan ook.
Nep eetstoornis
Door te denken dat je eetstoornis niet erg genoeg is, zeg je eigenlijk dat jouw eetstoornis ‘fake’ is. Nep. Sommige mensen met een eetstoornis krijgen het gevoel dat ze ‘zelfs dit niet kunnen’. Dat ze falen in hun eetstoornis. Je komt dan in een vicieuze, neerwaartse spiraal terecht. Je zelfbeeld gaat nog verder naar beneden en je zakt hierdoor vaak alleen maar dieper in je eetstoornis. Zo zonde! Als jij jezelf niet serieus neemt doet niemand het hoor. En trouwens, het gaat er helemaal niet om wat een ander van jou vindt. Het gaat erom dat jij jouw eetstoornis serieus neemt. Of je nu op gezond gewicht zit, overgewicht hebt of ondergewicht: iedere eetstoornis moet serieus genomen worden. Een eetstoornis is nooit nep! Zeg dat a.u.b. nooit meer tegen jezelf.
