Gastenblog
Deze blog is geschreven door één van mijn kanjers. Zij werd in november 2016 opgenomen in een kliniek voor anorexia. In deze blog deelt zij haar ervaring van de eerste week in opname. Ik ben enorm trots op haar!
Neem een moment voor jezelf
Voordat je verder leest, wil ik je graag iets meegeven. Herstel van een eetstoornis is niet alleen fysiek, maar ook mentaal een enorme uitdaging. Om je hierbij te ondersteunen, heb ik een speciale audio-meditatie gemaakt die je kan helpen ontspannen en tot rust te komen.
Op zoek naar rust in je hoofd?
Die gedachten blijven maar gaan en gaan… Om gek van te worden. Steeds voel je die spanning in je lijf. Kom ik er ooit vanaf? Ik heb speciaal voor jou een rustgevende meditatie opgenomen. Geef het een kans en luister er eens naar. Niet geschoten is altijd mis toch?
Mijn strijd met anorexia
Om te beginnen wil ik kort iets over mezelf vertellen. Ik ben 21 jaar en worstel ik al sinds mijn 12e met mezelf, wat zit uitte in eetproblemen. In de loop der jaren is dit probleem uitgemond in de eetstoornis Anorexia Nervosa. Verschillende therapieën en opnames hebben de revue al gepasseerd, maar nog altijd is de eetstoornis de baas over mij. Na een eerdere opname van vijf maanden dacht ik het thuis te kunnen, maar dat bleek moeilijker dan verwacht. Daarom heb ik op 8 november 2016 opnieuw de stap gezet en ben ik opgenomen in de eetstoorniskliniek van Emergis in Goes.
De eerste week in de kliniek: een nieuwe start
Inmiddels zit mijn eerste week erop. Dinsdagochtend brachten mijn ouders me weg en vloeiden de eerste tranen al. Ik zag zó op tegen deze opname, weg van mijn eigen vertrouwde omgeving, uur doorbrengen in een stil kliniekkamertje en misschien nog wel het lastigste van alles; de strijd met mijn eetstoornis. Ook de gevoelens en angsten weer écht aan moeten gaan. Mijn opname vindt plaats op de KIZ afdeling (Kortdurende Intensieve Zorg). In tegenstelling tot de behandelgroep is een behandeling op deze afdeling een stuk individueler. Dit houdt o.a. in dat iedereen verschillende doelen en afspraken heeft en dat er een stuk minder therapieën zijn dan op de behandelgroep. Ook verblijven hier veelal wat oudere cliënten die al jaren worstelen met een eetstoornis en waarvoor volledige genezing niet meer het uiteindelijke doel is. Voor mij ligt de focus vooral op gewichtsherstel.
Eerste maaltijd: een bord vol angst
Na het opnamegesprek en een knuffel van mijn ouders zat ik uur later alweer boven m’n eerste kliniekmaaltijd; pasta met spinazie, roomsaus en zalm, met als toetje aardbeienyoghurt. Het eten wordt voor je opgeschept, volgens de hoeveelheden van jouw menu, en met een deksel voor je neergezet. Het heeft wel iets weg van iedere dag uit eten gaan, want over de kwaliteit van het eten hier mag ik echt niet klagen! Het was slikken toen ik het deksel van mijn bord af tilde. Thuis waren mijn porties veel kleiner geweest. Om me heen een tafel vol met andere mensen met een eetstoornis en borden met andere hoeveelheden. Hierdoor begon ik meteen te vergelijken. Toch wist ik: ik zit hier om beter te worden. Mijn lichaam heeft dit nodig. Met die gedachte voortdurend herhalend werkte ik me door mijn eerste maaltijd heen, wetende dat er nog vele zouden volgen. Mijn motivatie is dat ik weer wil studeren, werken, sporten etc. en bovenal gezond worden!
De eenzaamheid in de kliniek
De dagen gingen in een waas voorbij. Ik voelde me emotioneel uitgeput en bracht veel tijd huilend door op mijn kamer. De dagen kwam ik door op de automatische piloot, maar wat heb ik me slecht gevoeld. De stilte, eenzaamheid, lege dagen en heimwee waren zwaar. Daarnaast was het eten en de angst voor gewichtstoename een constante strijd. Ik merkte ook duidelijk het verschil met mijn opname op de behandelgroep. Daar zat ik meer tussen leeftijdsgenoten en hadden we meer gezamenlijke therapieën. Ik heb deze week daarom aangegeven graag de overstap te willen maken naar de behandelgroep. Volgende week hoop ik daar meer duidelijkheid over te krijgen. Doordat ik mogelijk de overstap naar de behandelgroep ga maken, voel ik erg de druk stappen te moeten zetten, het goed te moeten doen en aan te moeten komen in gewicht. Dit laatste is natuurlijk ook waarvoor ik hier ben en waar ik naar streef, maar na jaren van therapieën blijft dit nog steeds mijn grootste angst.
Gevoelens van stagnatie en doelloosheid
Wat me misschien nog wel het meest heeft geraakt, is het gevoel dat mijn leven stilstaat. Terwijl anderen studeren, werken en sporten, breng ik mijn dagen door met lezen, kleuren en nadenken. Ik voel me nutteloos. Toch blijf ik mezelf eraan herinneren dat dit een tijdelijke fase is. Als ik nu doorzet, kan ik uiteindelijk weer een normaal leven opbouwen. Het is een behoorlijke klus om mezelf hier dagenlang van te blijven overtuigen.
De keuze om ervoor te gaan
Ik probeer mezelf de tijd te gunnen weer even te wennen aan deze opname, maar ondertussen mezelf wel te pushen er voor de volle 100% voor te gaan. Mijn motivatie lijkt nu groter dan bij eerdere opnames. Ik wil mijn leven terug en daarvoor zal ik toch in gewicht moeten aankomen. Ik wil terug kunnen kijken op deze periode als een zwart hoofdstuk in mijn leven, maar wel één waar ik sterker uit ben gekomen. Voor nu zit er niets anders op dan verstand op nul: eten, rusten en focussen op mijn doelen.
Na een loodzware eerste week begon ik me af te vragen of ik hier echt thuishoorde. Waarom leek iedereen om me heen er veel slechter aan toe dan ik? Hoe ik deze strijd in mijn tweede week ervaarde en of ik me eindelijk kon overgeven aan de behandeling, lees je hier in mijn volgende blog.”
