In een eerder blog schreef ik over vroegkinderlijk trauma en eetstoornissen. Vandaag ga ik hier dieper op in. Dit keer gaat het niet over magerzucht, maar is het blog bedoelt voor ieder die worstelt met eetbuien. Hiervoor gaan we terug naar de geboorte. Ik gok zo dat deze blog best heftig kan zijn om te lezen. Het is een andere kijk op eetstoornissen. Lees je mee?
Vroegkinderlijk ontstaan van eetbuien
Mensen met eetstoornissen lossen hun problemen op met eten of niet eten. Oplossen is het natuurlijk niet. De problemen worden weggedrukt. In het kader van eetbuien wordt de lege maag gevoed, maar de leegte blijft. Hierdoor ontstaat een groeiende druk om het hongergevoel te stillen. Om dit verder uit te diepen, ga ik terug naar jou als zuigeling. De oorsprong van je eetstoornis kan hier namelijk liggen. Veel mensen met boulimia of binge eating disorder snappen soms niet waar de honger vandaan komt. Wanneer we dieper kijken, wordt duidelijk dat het om traumatisering gaat die al vlak voor of vlak na de geboorte is ontstaan. Echt? Ja echt, dat kan!
Terug naar de geboorte
Sommige baby’s krijgen (te veel) eten, zonder dat hun kinderlijke behoefte aan nabijheid, warmte, geborgenheid, bescherming en emotionele zorg wordt gestild (F. Ruppert, 2014). Andere baby’s ervaren al in de buik van hun moeder ‘honger’. Dit kan ontstaan wanneer een ouder, (meestal de moeder) het kind (onbewust) afwijst. Doorgaans ontstaat dit wanneer de moeder zelf getraumatiseerd is. Er ontstaat dan een gevoel van tekortkoming bij het kind. Het kind gaat vervolgens op zoek naar manieren om te overleven. Het kind is immers geheel afhankelijk van de ouders. Zonder de hulp van ouders gaat een kind dood. Vaak wordt er in therapieën niet direct naar de geboorte of de periode hiervoor gevraagd. Toch wordt hier vaak al een basis gelegd voor het verdere leven. Voor het ontstaan van overlevingsmechanismen, waarvan een eetstoornis er één is. Een afweer.
De dwang om te eten niet meer kunnen weerstaan
Veel mensen (met eetbuien) eten, terwijl ze geen hongergevoel hebben. Heb je stress, dan worden de porties groter en eet je brood, veel brood, chocolade, koekjes. Koolhydraten, calorierijk voedsel. Ook al weet je dat dit eetpatroon je geen goed doet. Hoe meer stress je hebt, hoe meer vermoeid je bent of je niet fijn voelt, hoe meer je eet en hoe verder je weg lijkt te zijn van je verzadigingspunt. Wat ik van veel van mijn cliënten hoor is dat ze de controle over zichzelf kwijtraken en de dwang om te eten niet meer kunnen weerstaan. En steeds weer probeer je nieuwe strategieën uit: een dieet, afslankproducten, shakes, maar niets lijkt te helpen. Dit gedrag kan alles te maken met jouw prille eerste leven hier op aarde. Het kan bijvoorbeeld voortkomen uit doodsangst die je als kleine baby hebt ervaren. Doordat er niet echt contact met je werd gemaakt toen je de borst of fles kreeg, je te veel of te weinig voeding kreeg of ouders niet emotioneel betrokken waren. Het kan van alles zijn…
Je mag hier hulp bij vragen
Door in therapie aan de slag te gaan met onderliggende trauma’s, met emotionele stukken die al heel lang onderdrukt zijn (verdriet, spanning, angst, verwarring etc.), kun je leren jezelf op een andere manier te bevredigen in plaats van met eten. Je hoeft jezelf dan niet meer te verdoven, maar kunt leren doorvoelen wat nodig is. Het gevoel van tekort kan plaats gaan maken voor een gevoel van innerlijke balans. Op die manier kan je leren om zelfs van jezelf te gaan houden.
Compassie in plaats van boosheid naar jezelf
Wanneer je kunt erkennen en voelen wat de oorzaak is van je eetgedrag, kun je ook jezelf beter leren begrijpen. Dan kun je in plaats van boos te zijn op jezelf, compassie met jezelf ontwikkelen. Als je je ‘honger’ naar eten kunt plaatsen en begrijpen, kan het gemakkelijker worden je honger te ‘ontmoeten’ en andere keuzes leren maken. Dat vraagt om dichterbij jezelf komen en contact leren maken met jezelf. Niet vanuit je hoofd, maar vanuit je gevoel. Een gezond gevoel voor je eigen behoeften en lichaam, dat is waar ik met je naar kan kijken in de sessies.
Een eetstoornis in de vorm van overmatig eten kan veel verschillende oorzaken hebben. Oppervlakkig gezien beloont iemand zichzelf met voeding, wat op de korte termijn een gevoel van troost, rust of warmte kan geven. Echter beschadig je hiermee je eigen lichaam met alle klachten en kwalen van dien. Mijn ervaring is dat voedingsadviezen in de vorm van nieuwe gedragsregels niet of nauwelijks helpen. Vaak ‘weet’ men echt wel wat wel gezond is en wat niet. Trauma’s zijn niet ‘weg te regelen’ met nieuwe regeltjes. Heling kan pas plaatsvinden als de gevolgen van het trauma erkend en begrepen kan worden. Wie van zichzelf leert houden, kwelt zichzelf niet door zichzelf over zijn eigen grenzen heen vol te stoppen met eten. Een basisvoorwaarde hiervoor is dat je leert begrip te hebben voor je eigen gedrag en misgedragingen. Je hoeft niet te blijven vechten. Ook jij kunt leren van jezelf te houden. Stap voor stap. Mag ik je hierbij helpen? Neem gerust eens vrijblijvend contact op.
Hoi Laura ik herken veel in je blogs. Ik ben 57 jaar en heb een vroegkinderlijk trauma opgelopen. Als baby van 9 maanden heb ik met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis gelegen. Ik heb daar ruim 100 nachten alleen gelegen zonder ouders aan mijn zij. Zij kwamen een keer per dag even op bezoek. Dat was destijds zo en mijn ouderse luisterde naar de dokter. Mijn moeder had thuis een leeg wiegje. Ik moest veel spugen en was bijna overleden aan uitdroging.Ik had kokers om mijn armen om niet te kunnen duimen anders zou het eten er weer uit komen.
Waarschijnlijk heb ik daar vaak gelegen met een lege buik, geen affectie kunnen krijgen van mijn moeder en afhankelijk, afwachtend van anderen die voor mijn zorgde.Afwachtend op de ander ben ik mijn hele leven geweest. Zal niet snel op de voorgrond staan.
Mijn hele leven heb ik voor mijn moeder gezorgd en mij ook altijd heel verantwoordelijk gevoeld voor alles en iedereen. Niemand mocht zich meer zo eenzaam voelen als ik destijds. Ook in mijn werk als kleuterjuf geef ik kinderen soms teveel aandacht en ben ik altijd een luisterend oor. Ook heb ik wel heel veel liefde en aandacht van deze kleuters gekregen als juf. Als juf was ik belangrijk voor de kinderen. Had wel vaak last van niet alle kinderen genoeg aandacht te hebben gegeven. Ook bij mijn eigen dochters gaat alles opzij om naar hen te luisteren. Dat moet dan gewoon.
Op dit moment herbeleef ik mijn trauma weer heel intensief omdat mijn moeder van 82 in het ziekenhuis terecht is gekomen en nu in een revalidatie centrum zit. Het haar alleen achterlaten iedere doet enorm veel pijn. Mijn verdriet en pijn zijn zo enorm het lijkt wel of ik al aan het rouwen ben om iemand die er nog is.Ik kom steeds helemaal overstuur terug. Ook ben ik mij weer aan het vol eten……iets dat lang niet meer was gebeurd. Duidelijk dat mijn eetstoornis gekoppeld is aan dit trauma.Maar ja de pijn van het afscheid nemen of om zonder moeder verder te moeten straks doet zoveel pijn. Mijn hele leven draaide ook om voor mijn moeder te zorgen. Ik hoop dat je aan dit verhaal iets hebt. Fijn dat jij dit alles benoemd en ik kan het allemaal beamen. Ik zou nog heel graag een keer met mijn ziekenhuistrauma iets goeds willen doen in een kinderziekenhuis maar weet nog steeds niet zo goed hoe of wat.Ik wilde mijn verhaal even met je delen. Wil je meer weten hoe mijn leven is verlopen en over mijn hechtingsproblematiek dan kan dat altijd. Ik heb veel creatieve opleidingen gedaan en met mezelf creatief aan de slag gegaan en dat heeft mij veel opgeleverd.
Succes met je mooie werk, belangrijk dat dit genoemd wordt.
met vriendelijke groet, Anja de Jong