De verborgen oorzaken van overmatig eten
In een eerder blog schreef ik over vroegkinderlijk trauma en eetstoornissen. Vandaag ga ik hier dieper op in. Dit keer gaat het niet over anorexia, maar richt ik me op iedereen die worstelt met eetbuien. We gaan terug naar de geboorte, waar de oorsprong van emotioneel eten kan liggen. Dit blog biedt een andere kijk op eetstoornissen en kan confronterend zijn, maar hopelijk ook verhelderend. Lees je mee?
Vroegkinderlijk ontstaan van eetbuien
Mensen met eetstoornissen gebruiken eten of juist niet eten als een manier om met problemen om te gaan. Echter, eten lost de onderliggende emotionele pijn niet op. Bij eetbuien wordt de lege maag gevuld, maar de innerlijke leegte blijft. Hierdoor ontstaat een vicieuze cirkel van onbeheersbare honger en het verlangen naar troost door voeding. De oorsprong van deze drang kan liggen in vroegkinderlijk trauma. Veel mensen met boulimia of binge eating disorder begrijpen niet waar hun intense honger vandaan komt. Wanneer we dieper kijken, zien we dat deze overlevingsmechanismen soms al rond de geboorte zijn gevormd. Echt? Ja echt, dat kan! Dit inzicht is essentieel bij de behandeling van eetbuien.
Terug naar de geboorte
Sommige baby’s krijgen (te veel) voeding, zonder dat hun diepere behoeften aan nabijheid, warmte, bescherming en emotionele zorg worden vervuld (Ruppert, 2014). Andere baby’s ervaren juist al in de baarmoeder een gevoel van honger of afwijzing. Dit kan gebeuren wanneer een moeder (vaak onbewust ) het kind emotioneel afwijst. Wanneer een moeder zelf getraumatiseerd is, kan dit leiden tot een gevoel van tekortkoming bij de baby, die vervolgens overlevingsstrategieën ontwikkelt om dit gemis op te vangen.
Helaas wordt in veel therapieën niet direct gekeken naar de eerste levensfase of de periode daarvoor. Toch wordt hier vaak al een basis gelegd voor patronen die later in het leven zichtbaar worden, zoals eetstoornissen. Het ontwikkelen van een eetstoornis kan dus een manier zijn om met een diepgeworteld gevoel van tekortkoming om te gaan.
De drang om te eten niet meer kunnen weerstaan
Veel mensen die last hebben van eetbuien eten zonder daadwerkelijk honger te hebben. Stress, vermoeidheid of emotionele problemen, zorgen ervoor dat ze steeds grotere porties nemen, waarbij ze vooral grijpen naar calorierijk en koolhydraatrijk voedsel zoals brood, chocolade en koekjes. Dit patroon is vaak moeilijk te doorbreken. Wat ik van mijn cliënten hoor, is dat ze de controle over hun eetgedrag volledig kwijtraken. Ondanks talloze pogingen om met diëten, shakes of afslankproducten hun eetbuien te stoppen, blijft de dwang om te eten aanwezig. Dit gedrag kan voorkomen uit diepe angsten die al als baby zijn ontstaan, zoals de angst om niet geliefd of verzorgd te worden. Bijvoorbeeld doordat ouders niet emotioneel betrokken waren.
Je mag hier hulp bij vragen
Door in therapie te werken aan onderliggende trauma’s, met emotionele stukken die al heel lang onderdrukt zijn (verdriet, spanning, angst, verwarring etc.), kun je jezelf op een andere manier leren troosten in plaats van met eten. Je hoeft jezelf niet langer te verdoven, maar kunt gaan voelen wat je echt nodig hebt. Zo kan het gevoel van tekort plaatsmaken voor innerlijke balans. Op die manier kan je leren om zelfs van jezelf te gaan houden.
Compassie in plaats van boosheid naar jezelf
Wanneer je de oorzaak van je eetgedrag begrijpt, kun je met meer compassie naar jezelf kijken. In plaats van boos te zijn op jezelf, leer je jouw ‘honger’ te herkennen en andere keuzes te maken. Als je je drang naar eten begrijpt, kan het gemakkelijker worden je honger te ‘ontmoeten’ en andere keuzes leren maken. Dit proces vraagt om meer contact te maken met je lichaam en gevoel. Het doel is om een gezonde relatie met je lichaam en behoeften te ontwikkelen.
Eetstoornissen ontstaan uit diepgewortelde emotionele oorzaken. Op korte termijn kan overmatig eten troost bieden, maar op lange termijn leidt het tot lichamelijke en emotionele schade. Mijn ervaring is dat voedingsadviezen en gedragsregels vaak niet helpen, omdat het probleem dieper ligt. Trauma’s zijn niet ‘weg te diëten’. Heling begint bij het erkennen en begrijpen van je trauma. Wie van zichzelf houdt, hoeft zichzelf niet meer te straffen met overmatig eten.
Wil je leren hoe je jezelf op een liefdevolle manier kunt ondersteunen? Je hoeft dit niet alleen te doen. Neem gerust vrijblijvend contact op, dan kijken we samen naar een passende oplossing. Neem gerust eens vrijblijvend contact op.
Hoi Laura ik herken veel in je blogs. Ik ben 57 jaar en heb een vroegkinderlijk trauma opgelopen. Als baby van 9 maanden heb ik met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis gelegen. Ik heb daar ruim 100 nachten alleen gelegen zonder ouders aan mijn zij. Zij kwamen een keer per dag even op bezoek. Dat was destijds zo en mijn ouderse luisterde naar de dokter. Mijn moeder had thuis een leeg wiegje. Ik moest veel spugen en was bijna overleden aan uitdroging.Ik had kokers om mijn armen om niet te kunnen duimen anders zou het eten er weer uit komen.
Waarschijnlijk heb ik daar vaak gelegen met een lege buik, geen affectie kunnen krijgen van mijn moeder en afhankelijk, afwachtend van anderen die voor mijn zorgde.Afwachtend op de ander ben ik mijn hele leven geweest. Zal niet snel op de voorgrond staan.
Mijn hele leven heb ik voor mijn moeder gezorgd en mij ook altijd heel verantwoordelijk gevoeld voor alles en iedereen. Niemand mocht zich meer zo eenzaam voelen als ik destijds. Ook in mijn werk als kleuterjuf geef ik kinderen soms teveel aandacht en ben ik altijd een luisterend oor. Ook heb ik wel heel veel liefde en aandacht van deze kleuters gekregen als juf. Als juf was ik belangrijk voor de kinderen. Had wel vaak last van niet alle kinderen genoeg aandacht te hebben gegeven. Ook bij mijn eigen dochters gaat alles opzij om naar hen te luisteren. Dat moet dan gewoon.
Op dit moment herbeleef ik mijn trauma weer heel intensief omdat mijn moeder van 82 in het ziekenhuis terecht is gekomen en nu in een revalidatie centrum zit. Het haar alleen achterlaten iedere doet enorm veel pijn. Mijn verdriet en pijn zijn zo enorm het lijkt wel of ik al aan het rouwen ben om iemand die er nog is.Ik kom steeds helemaal overstuur terug. Ook ben ik mij weer aan het vol eten……iets dat lang niet meer was gebeurd. Duidelijk dat mijn eetstoornis gekoppeld is aan dit trauma.Maar ja de pijn van het afscheid nemen of om zonder moeder verder te moeten straks doet zoveel pijn. Mijn hele leven draaide ook om voor mijn moeder te zorgen. Ik hoop dat je aan dit verhaal iets hebt. Fijn dat jij dit alles benoemd en ik kan het allemaal beamen. Ik zou nog heel graag een keer met mijn ziekenhuistrauma iets goeds willen doen in een kinderziekenhuis maar weet nog steeds niet zo goed hoe of wat.Ik wilde mijn verhaal even met je delen. Wil je meer weten hoe mijn leven is verlopen en over mijn hechtingsproblematiek dan kan dat altijd. Ik heb veel creatieve opleidingen gedaan en met mezelf creatief aan de slag gegaan en dat heeft mij veel opgeleverd.
Succes met je mooie werk, belangrijk dat dit genoemd wordt.
met vriendelijke groet, Anja de Jong