Ook ’s nachts ging het door. De gedachten over wel of niet eten. Wat ik morgen allemaal binnen zou krijgen en hoe ik dat in godsnaam weer kon compenseren. Ik werd er helemaal gek van. Ik dacht ook dat ik gek was en in een gesticht hoorde. Ja, misschien moesten ze me opnemen. Dat ik hulp nodig had wist ik wel. Maar overal was er een maandenlange wachtlijst.
Rust, dat is wat ik wilde. Klaar zijn met die negatieve gedachten over mezelf. Klaar zijn met compenseren en calorieën tellen. Klaar zijn met die onrust en angst in mijn lijf. Pff, wat was dit vermoeiend zeg. Het leek wel een fulltime baan die stomme eetstoornis. Echter was ik te bang om de eetstoornis los te laten. Want, wat zou er gebeuren als ik de controle los zou laten? Zou ik dan nog gekker worden?
Wens naar verandering
Wanneer ik zo gespannen in bed lag, wilde ik maar één ding: verandering. Ik dacht aan uit het raam springen of met mijn auto tegen een boom aanrijden. Maar nee, dat was niet wat ik wilde. Ik wilde niet dood! Ik wilde gewoon de juiste hulp. Er moest toch iemand zijn die mij kon helpen bij deze onrust en verschrikkelijke gevoelens. Ik kon niet meer. Ik was op. Wie o wie kon mij helpen uit deze hel te komen?
Wachtlijst naar wachtlijst
Ik stuurde uit wanhoop e-mails naar verschillende instanties in Zeeland en Brabant. Een paar weken later kreeg ik te horen dat ik bij één van hen op intakegesprek mocht komen. Ik werd helemaal gescreend en er kwam uit dat ik een angststoornis had. Oké, vooruit, die kon er ook nog wel bij naast mijn eetstoornis. Daarna hoorde ik dat er een wachtlijst was van een jaar. Hoe kon dat? Ik had dringend hulp nodig. Waarom werd ik niet geholpen? Ik wist niet meer wat ik moest doen, wie ik kon benaderen en hoe ik uit deze shit zou kunnen komen. Ik was woest op de hulpverlening in Nederland.
Al het gedrag heeft een functie
Die onrust en paniek zijn er niet voor niets. Ergens heb ik in mijn jeugd geleerd op deze manier om te gaan met moeilijke situaties, vervelende ervaringen of andere gebeurtenissen. Het werd een aangeleerd patroon om met negatieve emoties om te gaan. Lichamelijk ging ik hard achteruit van al deze spanning: vastzittende schouders en nek met keiharde knokkels, pijn in de polsen en armen, een trillend lichaam of andere klachten deden zich de kop op. Herken jij hier iets in? Dan is het zeker zaak dat je hulp inschakelt.
Negeer de signalen niet
De signalen die jouw lichaam jou geven, willen jou iets vertellen. Er is dus iets aan de hand en daar moet je iets mee. Onderzoek bij jezelf wat deze signalen zijn. Zelf ben ik hier de afgelopen jaren druk mee aan de slag gegaan. De signalen van mijn lichaam vertelden mij feilloos wat er aan de hand was. Echter negeerde ik de signalen volledig en ging ik maar door en door. Totdat ik in zo’n diepe put raakte dat er geen uitweg meer was. Mijn lichaam was uitgeput, volledig genegeerd door mijn ego. Ik leerde luisteren naar mijn lichaam en dat is voor mij de sleutel geweest tot mijn herstel.
Ik heb dit blog geschreven om te laten zien dat je kunt herstellen van een eetstoornis. Zelf ontwikkelde ik anorexia in de puberteit en jaren hongerde ik mezelf uit. Anorexia was voor mij een manier om mijn emoties te onderdrukken. Inmiddels zet ik mij vanuit Via Laura in om mensen met eetstoornissen te helpen. Ik heb jarenlang aan mezelf gewerkt om te staan waar ik nu sta. Nu is het tijd om anderen te helpen.
Wil jij het geheim weten van mijn eerste stap? Ga meteen over tot actie en download mijn gratis E-book.
