Ik voel me dik, maar heb ondergewicht. Heb je tips?

Ik voel me dik, maar heb ondergewicht. Heb je tips?

Deze vraag kreeg ik laatst van Hanneke. Een volger op Instagram tijdens een live Q&A. Omdat dit een veelvoorkomende vraag is, beantwoord ik de vraag ook hier.

Veel mensen met een eetstoornis voelen zich dik of walgen zelfs van zichzelf. Ze kunnen zichzelf maar moeilijk in de spiegel aankijken en dan ook iets positiefs van zichzelf benoemen. Dit komt terug bij alle eetstoornissen. Hier bespreek ik het stuk dat iemand ondergewicht heeft én zich toch dik voelt. Dit komt het meest voor bij de eetstoornis anorexia nervosa. Lichaamsbeeld, lichaamsbeleving en de realiteit kloppen niet met elkaar.

De verkeerde focus

Bij mensen met eetstoornissen ligt de focus vooral op het uiterlijk. Je wilt je anders voelen, er anders uitzien dan dat je nu doet en je bent niet tevreden over je lichaam. Om je anders te voelen, probeer je de controle te krijgen over je eetgedrag. Als je je alleen maar focust op je lichaam, meestal op de buik, bovenbenen of armen, zie je op een gegeven moment niets anders dan dat. Je binnenkant vergeet je. Het uiterlijk wordt een obsessie. Een die niet klopt met de werkelijkheid. Je veroordeelt jezelf als dik. Dit dik voelen, dat staat ergens voor. Dat heeft een diepere boodschap, een diepere oorzaak. En die oorzaak gaat écht niet weg als jij je boterham met pindakaas laat staan.

Van buiten naar binnen

De wortel van eetstoornissen is vaak een gebrek aan eigenwaarde. Alleen door naar binnen te keren en oude pijn te doorleven, kun je er iets aan veranderen. Er verandert niets als je je eten weigert, als je producten niet wilt eten, jezelf uithongert en blijft compenseren. Wat helpt dan wel? Ik geef je hier uitleg en tips:

• Contact maken met je emoties en gevoelens. Alleen als je je gevoelens aan durft te raken, als je ze leert doorvoelen en verwerken, kunnen deze gevoelens worden omgezet in kracht en vertrouwen van binnenuit.
• Een “dunne huid” hebben zegt eigenlijk dat je jezelf vaak verliest in anderen of werkzaamheden. Het is daarom belangrijk dat je leert je eigen lichaamsgrenzen te herontdekken. Waar liggen jouw grenzen? En hoe geef je die aan?
• Je voelt je dik, maar mijn ervaring is dat je je ‘dik dénkt’. Je mind en lichaam communiceren niet meer op de juiste manier met elkaar. De balans is verstoord. Je leeft in je hoofd en vergeet je lichaam als het ware mee te nemen. Belangrijk is door lichaamsgericht te werken, weer feeling te krijgen met je lichaam. Zodat lichaam en geest weer heel kunnen worden.
• Je dik voelen, heeft vaak een veel diepere oorzaak, komende uit wat je hebt meegemaakt of tekort bent gekomen in je jeugd. Vaak komt dit voort uit een tekort aan lichamelijk contact: koestering, liefde, knuffels, aanraking en gedragen zijn. Dit begint al bij de geboorte. Hierover lees je meer in mijn blog ‘Vroegkinderlijk trauma en eetstoornissen’ 
• Aansluitend op het vroegkinderlijk trauma, gaat het ‘dik voelen’ vaak over een gebrek aan ‘gezien en gehoord zijn’. Heb jij je als kind gezien en gehoord gevoeld? Thuis, op school, op de sportclub? Werd er écht naar je geluisterd? Mocht alles van jou er zijn? Of heb je afkeuring gevoeld, je gekwetst gevoeld of zelfs genegeerd? Dit zijn belangrijke elementen om te onderzoeken.
• En als laatste, maar hele belangrijke: Wat gebeurt er als je een ballon opblaast en blijft blazen?

……

PANG

Inderdaad, dan klapt de ballon. Zo werkt het ook met jouw emoties. Als jij van jezelf niet mag huilen of verdrietig mag zijn, als je boosheid niet mag laten zien of je angst niet leert uiten, dan sla je al die emoties op in je lichaam. Je wordt dan een ballon, die op klappen staat. Logisch dat je je dan dik gaat voelen. Je dik voelen kun je op deze manier koppelen aan je emoties. Dit voorbeeld lijkt me duidelijk genoeg hóe ontzettend belangrijk is dat je leert met je gevoelens en gedachten om te gaan en deze leert uiten. Zodat er geleidelijk aan wat lucht uit de ballon kan lopen en jij je niet meer zo dik voelt. Geen grapje, maar het werkt echt zo!