De feestdagen zijn weer voorbij en het ‘gewone’ leventje staat weer voor de deur. In mezelf merk ik een soort leegte na alle drukte en gezelligheid. Aan de andere kant voelt het ook wel fijn. De feestdagen vind ik oprecht leuk, maar ik ervaar het ook ieder jaar als een ‘volle agenda’ met weinig open plekken. Écht tot rust komen lukt mij tijdens de feestdagen meestal niet. Ik sliep bij mijn ouders, ging naar familie en schoonfamilie, we hebben mijn schoonmoeder herdacht en onze vriend uit Gent (die we in Noorwegen hebben ontmoet) kwam 2 dagen logeren. Allemaal super gezellig. En já, ook veel!
Ik hoop dat jij fijne feestdagen hebt gehad en dat je er ook (al is het maar een beetje) van hebt kunnen genieten. Misschien ben jij net als ik wel blij dat het ‘weer normaal’ is. Back to reality. En ja, daar is jouw eetstoornis ook nog…
Goede voornemens, een dikke marketing truc
Misschien heb je wel als goed voornemen voor het jaar 2020 dat je wilt herstellen van jouw eetstoornis. Fantastisch zou ik zeggen! Zelf geloof ik alleen niet zo in goede voornemens. Niet dat ik geen vertrouwen in jou heb, maar ik heb gewoon niet zo’n vertrouwen in goede voornemens. Waarom niet? Omdat ik het zie als een dikke ‘marketing truc’. Let maar op de reclamespotjes die de komende 2 maanden gaan over afvallen, gezondheid, stoppen met roken en meer bewegen. Ineens gaat heel Nederland massaal werken aan ‘gezond zijn’. En waarom zou je daarmee in januari beginnen en niet in oktober of juli (vorige jaar)? Herstel is ook een groot voornemen als je daar nog ver vandaan staat. Een realistischer voornemen zou zijn om planmatig te werken aan gewichtsherstel of om iedere dag een uitdaging met jezelf aan te gaan of om een coach in de arm te nemen om samen te werken aan oude patronen veranderen. Je mag van mij op ieder moment doen aan goede voornemens. Daarvoor hoeft het echt geen 1 januari te zijn…
Soms heb je een diep dal nodig, voordat je weer omhoog kunt klimmen
Ik zie veel mensen met eetstoornissen vechten. Hard vechtend tegen zichzelf en tegen de eetstoornis. Ze zijn in verzet. Hongeren zichzelf uit. Bewegen tot ze er bijna of letterlijk bij neervallen. Of hebben juist dagelijks eetbuien of komen het bed niet meer uit. Je kunt dan in een flink diep dal terechtkomen. Maar wat is dat dal eigenlijk? Is dat écht zo erg? Ja natuurijk voelt dat dat super zwaar. Ik ben er zelf ook meerdere keren ingevallen. En daar op die bodem, daar in dat dal, daar kan van alles gebeuren. Namelijk als jij die diepe pijn die je daar voelt kunt toelaten, als jij je durft over te geven aan dat het even echt niet meer gaat, dan pas kom je tot de kern. Dan wordt dat diepe dal ineens een plek van waaruit je kunt groeien. Dat vechten wat je al die tijd al doet, is vechten tegen de pijn. Daarmee ontken je jezelf. Als jij eventjes op die bodem durft te liggen en je over kunt geven aan het dal, neem je jezelf serieus. Ik vertrouw erop dat jij uit jouw dal kunt klimmen. Nu jij nog…
Wanneer het écht even te moeilijk wordt, zit je op een kantelpunt
De zwaarste momenten in mijn leven, waarop ik dacht ‘ik kan nu echt niet meer’, zijn juist hele belangrijke momenten geweest. Ging ik dan weer vechten? Of weer door zoals ik altijd deed? Dan had ik mijn lesje niet geleerd en belandde ik na een tijdje weer op de bodem. Dan kon ik voor mijn gevoel weer ‘opnieuw’ beginnen. Als ik hier nu op terugkijk, was die bodem wel de plek waar ik op dat moment moest zijn. Ik had namelijk lessen te leren. Het leven wilde dat ik groeide en oude stukken transformeerde. Naar een ander level, naar een stuk van mezelf dat ik nog niet kende. Juist als je lichaam protesteert, als je fysieke pijn ervaart zoals verdriet, eenzaamheid, boosheid of angst, dan ligt daar een les voor je. Het betekent eigenlijk dat je aan het groeien bent. Dat je op weg bent om weer dichterbij jezelf te komen en je te verbinden met wie jij van binnenuit bent.
De pijn wil jou iets leren
De pijn onder jouw eetstoornis wil graag gezien worden. Wat je met je eetstoornis doet is die pijn onderdrukken. Vroeg of laat willen emoties gezien worden. Als ik kijk naar de pijn onder mijn eetstoornis, dan zie ik nu hoe mooi deze lessen waren. En hoe nodig ik deze had om mezelf te bevrijden van allerlei oude stukken. Vaak zien we dit pas achteraf. Op het moment dat je er middenin zit is het vaak moeilijk te zien waarom iets is zoals het is en waarom iets gaat zoals het gaat. We komen verder in het leven als we de pijn aangaan en er de tijd voor nemen om uit te vinden wat we ervan kunnen leren. Als je door de pijn en het verdriet leert heengaan, kun je daar als een veerkrachtiger en vrijer persoon uitkomen. Is dat geen mooi voornemen voor 2020?
Zit jij momenteel in een ‘dal’ en weet je even niet hoe je omhoog moet klimmen? Blijf je daar alleen mee lopen? Ik zou het niet adviseren. Ook ikzelf heb vaak hulp ingeschakeld toen ik voelde ‘ik weet echt niet meer wat ik met mezelf aan moet’ of ‘hoe nu verder’? Goede hulp is daarbij noodzakelijk. Je hoeft het echt niet allemaal alleen te doen. Ik reik je graag een ladder aan, zodat je trede voor trede omhoog kunt klimmen. Hoe ik dat doe? Dat vertel ik je graag in een kennismakingsgesprek. Kijk hier voor het aanbod.
Voor nu wens ik je een fijne 1e nieuwjaarsweek toe!
Liefs,
Laura
