Ondervoeding, niet alleen te maken met ‘voeding’

Ik wilde ook gezien worden

10 jaar nadat bij mij anorexia nervosa werd gediagnosticeerd, zit ik bij mijn therapeut. Niet voor mijn eetstoornis, die heb ik niet meer. Deze sessie gaat terug naar mijn innerlijke kind. Een kind dat aan de buitenkant een vrolijk, onbezorgd meisje leek. Een meisje dat altijd een lach op haar gezicht zette en in de voetsporen van haar zus fungeerde. Mijn zus: ik keek tegen haar op. Mijn hele kindertijd, puberteit en een deel van mijn volwassenheid lang. Ik zie dat nu pas echt duidelijk. Ik wil dat niet meer. Ik heb zoveel gedaan om maar gezien te worden. Om me geliefd te voelen. Dit meisje ontwikkelde een eetstoornis. Die kwam niet uit de lucht vallen, ook al werd dat wel gedacht. Was dat meisje van vroeger wel zo onbezorgd als men dacht? Mijn antwoord nu is: ‘nee’.

Helen uit  het verleden

Als 28-jarige volwassene, hersteld van mijn eetstoornis, ben ik toch verder de diepte in aan het gaan. Waarom? Omdat ik mijn innerlijke kindstukken wil helen. Ik wil geen last blijven hebben van het verleden. Ik wil  het verleden in de ogen aan durven kijken en de stukken die mij niet meer dienen, wil ik helen. Ik vind het best lastig uitleggen hoe dit precies werkt en wat er dan gaande is. Ik ga het toch proberen… Ik denk namelijk dat heel veel mensen hier last van hebben. Misschien denk je dat sommige stukken bij je horen. Omdat het altijd zo geweest is? Omdat je je altijd zo hebt gedragen? Pijnlijke stukken uit je verleden hoeven jou niet te blijven volgen. Verwerken en helen, daar gaat dit voor mij over.

Het stampvoetende kind in mij

Het is oktober 2018… Ik ben bij mijn therapeut geweest. Ik ervaar deze weken veel boosheid in mezelf. Ik voel drift en woede in mezelf. Ik lijk wel een stampvoetend kind dat iets NU wil. Ik wil nu liefde, nu intimiteit en nu aandacht. Het liefst direct en op het tijdstip dat ik uitkies. Dit uit zich in mijn relatie met mijn vriend. Poeh…dit is moeilijk uit te leggen merk ik. Het gaat erover dat ik nog geen uiting weet te geven aan mijn innerlijke behoeften. Ik uit mijn boosheid en frustratie naar binnen toe. Ik heb dit vanuit thuis uit niet echt geleerd. Ik ken geen boosheid naar buiten toe. Ik heb dit nooit gezien en weet dus ook niet echt hoe ik boosheid kan uiten. Met het gevolg dat ik misselijk word, een knoop in mijn maag krijg of hartkloppingen wanneer ik boos ben. Dit gaat terug naar mijn kindstuk. Op dit emotionele stuk ben ik ondervoed.

De appelkist

Soms vraag ik mijn moeder naar mijn jeugd. Hoe was ik als kind? Het verhaal van mijn moeder is dat ze mij in een kist met appels in de boomgaard kon zetten en ik vermaakte mij de hele dag. (Even ter verduidelijking: mijn moeder werkte destijds in de boomgaard). Nu zit ik bij mijn coach en voel ik ‘au’, dit meisje wil helemaal niet in de appelkist zitten. Ik wil eruit. ‘Mama, haal me eruit!’, is wat er nu in me opkomt. ‘Ik ben veel meer dan dat makkelijke kind hoe ik altijd werd gezien. Ik ben veel meer dan dat ‘lieve meisje’. Ik wil dat niet meer! Ik wil dat niet meer zijn! In de sessie met mijn coach geef ik hier woorden aan. Ik word boos, echt boos. Ik schreeuw hardop. Ik gil. De knoop in mijn maag neemt af. Een teken dat we op het juiste spoor zitten. Mijn lichaam is hierin echt mijn raadgever. Ik vind het moeilijk om zo tegen mijn vader of moeder te praten, maar is het nodig voor mijn heling.

Het kind staat in de kou

Als kind had ik vaak last van obstipatie. Ik kon niet naar de wc. Ik zat verstopt. Nu zie ik dat als het binnenhouden van emoties. Toen wist ik niet met deze stukken om te gaan. Ik kon er nog geen woorden aan geven. Ik hield vast. Ik kon nog niet loslaten. Als klein meisje vond ik het verschrikkelijk om te gaan logeren. Kinderen mochten wel naar mij thuis komen, als ik maar niet weg hoefde bij mijn ouders. Ik was bang om bij mijn ouders weg te zijn. Ik wilde bij mama zijn. Toen mijn zus in het ziekenhuis kwam voor hersenvliesontsteking moest ik wel bij iemand logeren. En ook op andere momenten moest ik soms wel eens bij iemand logeren. Ik deed het allemaal wel, maar het was eigenlijk een grote nachtmerrie. Zo’n 4 nachtjes bleef ik soms bij een vriendinnetje of mijn nichtjes slapen. Naar de wc gaan (nummertje 2), deed ik dan niet. Ik hield het vast. Met buikkrampen, ziekenhuisbezoeken en klysma’s als gevolg. Waar was de emotionele steun hierin? Ik weet het niet…Ik voel me in dit stuk in de kou staan. Ondanks dat pap en mam waarschijnlijk alles deden dat ze konden.

‘Er zijn’

Werken aan mijn innerlijke kind. Het is een heel pittig en confronterend proces. Maar het geeft rust, helderheid en perspectief. Ik begrijp nu beter waarom ik doe zoals ik doe. Waarom ik me als volwassene soms zo boos voel worden als ik me niet gezien voel. Dit komt in de kleinste dingetjes voor. Bijv. wanneer mijn vriend de vaatwasser niet heeft leeggehaald of als iets in huis niet is opgeruimd. En natuurlijk gaat dat niet over die vaatwasser of die kleren die op de grond liggen. Dat gaat veel dieper. Dat gaat over mijn kindstukken waarin ik niet wist hoe voor mezelf op te komen. Ik word me steeds meer bewust van mijn kinderlijke behoeftes en leer hier als volwassene op te reageren. Ik leer er nu te zijn voor mijn innerlijke kind. Ik stel haar gerust, mag haar liefde en veiligheid geven. Wauw, ook wel heel bijzonder!!

Zo, dit was het voor deze week. Wat vind je van deze blogreeks over mijn proces in het innerlijke kind? Ik ben echt heel benieuwd of jij er dingen uit herkent. Wil jij hier ook mee aan de slag? Wil jij de diepte in gaan en écht stappen zetten in jouw herstel? Neem dan contact met me op.