Afgelopen zaterdag was ik uitgenodigd bij een vriendin. ‘Gewoon’ een gezellige avond. Let’s meet eachother. Dat klinkt heel fijn en dat was het deels ook zeker. Maar….en nu komt ie: ik kwam een oud stuk in mezelf tegen. Een pijnlijk stuk. Een stuk wat ik nog vaak voel in contact met andere mensen. Ik werd me er die avond weer bewust van. ‘Ik zat mezelf klein te houden’. Ik voelde me de eerste uren gespannen en liep rond met een kronkel en knoop in mijn buik. Een heftig gevoel. Onzeker ook. Ik weet inmiddels dat dit gevoel me iets wilt vertellen. En ik weet de boodschap ook wel: “Laura laat jezelf zien, durf te gaan staan voor wie je bent”. Maar o, wat is dit soms nog moeilijk…
Oude overtuigingen
Ik durf vaak nog niet te staan voor wie ik ben. En dat is best confronterend om te beseffen. Het ligt ook wel iets genuanceerder misschien, want ik kan soms wél staan voor wie ik ben. Het is niet allemaal negatief…
Maar in gesprekken met anderen houd ik mezelf vaak klein. Wanneer iemand bijvoorbeeld vraagt wat ik doe, dan leg ik vluchtig uit dat ik mensen met eetstoornissen begeleid of ‘coach’. Ik verantwoord mezelf daarbij nog door te zeggen dat ik zelf 10 jaar anorexia heb gehad. Alsof ik dat móet zeggen, want waarom zou ik dit anders leuk vinden??… Dit soort gedachtes…bladiebladiebla….allemaal bullshit. Alsof ik niet ‘gewoon’ mag doen wat ik doe. Snel leg ik dit dan uit.
Ondertussen voel ik mijn hartslag omhoog gaan. Bonzend in mijn lijf, alsof ik net een marathon heb gelopen. Ik verander snel van onderwerp en vraag wat de ander doet. Wat gebeurt hier toch?
Ergens zit er een diepgeworteld gevoel van schaamte en angst. Een angst en schaamte van niet goed genoeg zijn. Au! Niet goed genoeg als vriendin. Niet goed genoeg in mijn werk, omdat er veel andere of betere therapeuten zijn. En waarom zouden mensen voor mij kiezen?…
Toen ik me hiervan bewust werd, hoorde ik mijn innerlijke criticus tegen me praten: ‘Jij bent dit stadium al lang gepasseerd Laura, dit moet je inmiddels wel kunnen’ en een nog sterkere: ‘Wat voor voorbeeld ben ik voor de mensen die ik begeleid als ik soms zo denk’. Poeh…deze overtuigingen maakten me nog een kopje kleiner.
Het ego en de innerlijke criticus
Luisteren naar deze innerlijke criticus heb ik lang gedaan. Toch betrap ik me er nog regelmatig op dat ik naar mijn ego luister. Mijn ego die alles in twijfel trekt, die alles 100 keer overweegt, zaken naar het negatieve trekt en naar oplossingen zoekt. Mijn ego blijft alles analyseren. Ik weet dat luisteren naar deze stem geen zin heeft. Het brengt me geen stap verder in de richting die ik op wil. Het brengt me verder af van mijn gevoel en van mijn missie hier op aarde. Het haalt me weg bij dat wat mijn hart mij wilt vertellen.
In mijn hart weet ik hoe ver ik al gekomen ben. In mijn hart zit liefde. En hoe meer ik naar mijn ego luister, hoe minder liefde ik voel. In mijn hart weet ik hoe ik me als klein meisje heb geleerd om me aan te passen. Hoe ik me heb ingehouden en mijn best deed om mijn echte ik te verbergen. Ik hield me als kind klein om maar geen kritiek te krijgen. Ik paste me aan, liet voorbeeldig gedrag zien op school en naar mijn omgeving. Allemaal onbewust om waardering, goedkeuring en liefde te krijgen. Pas als ik voldeed aan al die (zelf opgelegde) eisen dan kreeg ik het gevoel dat ik mocht bestaan.
De oneindige ui
De afgelopen 11 jaar heb ik veel therapie gehad. Gezocht naar manieren om van mijn gevoelige meisje een sterke vrouw te maken. Maar ook die sterke vrouw in mij voelt zich vaak nog onzeker. Omdat het kleine meisje in mij zich nog niet helemaal heel voelt. Ik heb al heel wat innerlijk werk verricht om te helen, om de muur die ik om mezelf heb heengebouwd steeds verder af te breken. Of hoe het vaak wordt gezegd: om steeds een laagje verder van de ui af te pellen. Deze laag waarover ik in dit blog praat is weer een volgende laag. Een laag waar ik weer mee aan de slag mag en waar ik ook zeker mee bezig ben. Soms vraag ik me wel eens af of het ooit ‘klaar’ is. Ik denk het niet. Maar met elke laag die je afpelt, wordt het leven wel steeds lichter en kom je meer tot de kern van wie je bent. En dat is nou precies waarom ik het afpellen van die ui zo ontzettend waardevol vind voor mezelf.
Mijn vluchtroutes
Mijn vriend zei gisteren tegen mij: ‘Lau, je bent steeds op zoek. Op zoek naar rust in jezelf, op zoek naar nieuwe studies en nieuwe uitdagingen, op zoek naar je goed voelen. Op zoek naar ‘de’ oplossing, maar daarmee ga je het waar het daadwerkelijk over gaat uit de weg.’ Je rent er keihard voor weg Lau. Bam!, die kwam binnen. Diep vanbinnen weet ik dat hij gelijk heeft.
Daaruit kwam vanmorgen een mooi inzicht. Namelijk dat ik eigenlijk niets nodig heb, niet hoef te veranderen, maar dat het nú en elk moment precies is hoe het moet zijn. Ik ben me ervan bewust dat mijn onrust en negatieve gedachten komen en gaan. Én dat de oplossing is er niet vanaf te willen, maar door het juist te gaan ervaren. Hmm…die vind ik nog lastig, maar ik ga er weer mee aan de slag. Leren ermee te leven en aandacht te hebben voor al mijn gekke ideeën, angsten en twijfels. En vooral dat juist al die gedachten een vluchtroute is om niet datgene te hoeven voelen wat ik zo moeilijk vind.
Gevoel van trots
En eerlijk is eerlijk. Ik mag mezelf ook wel even knijpen om te beseffen waar ik nu sta. En dan voel ik echt wel trots. Trotsheid op mijn gevoeligheid, op mijn bedrijf en op mijn kijk op de wereld. Die is soms anders dan die van mensen om me heen. En dat is oké.
Ik wil mezelf niet langer verstoppen voor wie ik ben en wat ik doe. En ik hoop dat ik dat écht van mezelf mag gaan mogen. Dat ik mag doen waar mijn ziel naar verlangt. Zonder schuld of schaamte.
Liefs,
Laura
Mooi Laura! En erg herkenbaar. Stapje voor stapje, wat je tegen een ander zegt, zeg je eigenlijk tegen jezelf ? xxx