Mijn geschiedenis

Vorige week las je in mijn blog: ‘het wringt in me’, meer over de worsteling waar ik momenteel middenin zit. Ik wil je meenemen in dit proces, omdat ik denk dat het jou kan helpen in jouw herstel. Want, wanneer ben je nou echt volledig herstelt? Is dat wanneer je lichaam en geest gezond zijn? Is dat wanneer je geen last meer hebt van schuldgevoelens na het eten? Is het wanneer je lekker in je vel zit en je je gelukkig voelt? Misschien is dit wel voor iedereen anders. En misschien voelt het nu alsof je herstelt bent en komen er over een jaar of twee wel weer nieuwe uitdagingen op je pad. Voor mij geldt dit in ieder geval wel. Ik ben volledig herstelt van mijn eetstoornis, maar het leven gooit ook mij nieuwe levenslessen op mijn pad. Ik voel dat ik daar iets mee wil.

Om je deelgenoot te maken van het proces waar ik nu doorheen ga, wil ik in dit blog aandacht besteden aan mijn geschiedenis. Het heden bestaat immers niet zonder het verleden. Dit blog gaat over het begin van mijn eetstoornis tot aan nu. In mijn volgende blog ga ik dan écht verder in op het proces waar ik nu in zit. Ik ben benieuwd of jij daarin dingen gaat herkennen.

Even een stukje geschiedenis:

2002-2007

Ontstaan eetstoornis. Als ik nu naar deze periode kijk, is dit ontstaan vanuit allerlei gebeurtenissen en ervaringen in mijn jeugd. Zelf zag ik mijn jeugd destijds als ‘onbezorgd’ en ‘fijn’. Ik keek terug op een fijne kindertijd.  Nu weet ik dat er ook schaduwzijden waren. Ik was een aanpaskind. Ik was een voorbeeldig kind. Iemand die goed haar best deed op school, hoge cijfers wilde halen. Ik was het wat stille, lieve meisje. Maar klopte dit wel?… In deze tijd (ik was toen 12 jaar oud) is mijn eetstoornis tot uiting gekomen. Van onschuldig ‘lijnen’ tot iedere dag calorieën tellen, obsessief bewegen, nauwelijks nog eten, mezelf uithongeren, anderen altijd leuker en belangrijker vinden, mezelf aanpassen en een beheersing van mijn leven iedere dag, 24/7 jaar in jaar uit. Zonder dat er door iemand werd ingegrepen. Meer dan 5 jaar een groot geheim.

2007

De openbaring door de kinderarts. Na jarenlang vechten tegen mezelf en mezelf niet begrijpen, moest ik worden opgenomen in de eetstoornis kliniek in Goes (Emergis). Er kwam een eind aan jarenlange leugens, mezelf voor de gek houden en mijn masker ophouden. Er kwam een eind aan zoeken naar wat er met me aan de hand was. Ik had nu een diagnose. Gek genoeg voelde dit ook wel als een bevrijding. Het voelde dubbel: ik kon me niet meer verbergen achter mijn eetstoornis. Nu zouden meer mensen er weet van krijgen: ‘doodeng’. Er kwam een eind aan alle alternatieve artsen die van alles riepen: ‘je hebt de ziekte van Lyme’, ‘je hebt legionellabacterie opgelopen’ etc. De klinische opname weigerde ik. Ik vond mezelf niet ziek genoeg tussen ‘al die andere eetgestoorden’. Ik was er nog niet zo slecht aan toe, zo dacht ik. Het viel toch allemaal wel mee met mij?…Achteraf gezien was ik er net zo aan toe. Ik koos voor een poliklinische opname, wat betekende dat ik 1-2 x per week een uur behandeling had. Hier stond het herstellen in gewicht voorop: AANKOMEN.

2008

Naast mijn herstel in de kliniek, behaalde ik mijn VWO-diploma. Ik bleef naar school gaan. Achteraf gezien vind ik dit geen slimme keuze geweest van mezelf. School was een grote obsessie voor me. Daarin bewees ik mezelf. Iedere dag urenlang studeren en daarnaast mezelf uithongeren waren mijn controle. Hier had ik controle op, zo dacht ik.  Het vwo halen was het ‘ultieme doel’ voor me destijds. School opgeven, betekende voor mij een ultieme ondergang. In dit jaar kwam ik met de dagbehandeling stap voor stap aan. Ik vond het doodeng, maar ik moest wel wilde ik niet doodgaan. Ook in mijn eetstoornis wilde ik niet falen. Werd mijn therapeut ‘boos’, omdat ik mijn wekelijkse norm van aankomen in gewicht niet had behaald, dan voelde ik me gefaald. Wéér was ik niet goed genoeg. Voor mijn eetstoornis was het nooit goed genoeg. Aankomen vond mijn eetstoornis het moeilijkste wat er was. De gedachten in mijn hoofd werden eerst veel erger, maar steeds meer kon ik realistischer denken en tegen die verschrikkelijke stem ingaan.

2009

Ik was op. Van het strijden tegen mijn eetstoornis én die 6 jaar keihard vechten voor mijn schooldiploma. Maar…mijn omgeving dacht: ‘Ze zit op een gezond gewicht, nu kan ze weer verder’. Ze is toch gezond? Ook ikzelf geloofde dat dan maar. Van familieleden kreeg ik vaak opmerkingen als: ‘je ziet er goed uit, meid’, ‘fijn dat je bent hersteld’. Iets wat ik echt verschrikkelijk vond. Ik dacht: ‘je moest eens weten wat voor hel het nog iedere dag in mij is’. Maar ik ging ‘vrolijk’ door. Als een tijger vocht ik verder. Mijn lijf ging signalen afgeven. Ik negeerde ze. Ik durfde dit niet te voelen. Waarom verzette mijn lichaam zich zo? Kon het leven voor mij ook eens ‘gemakkelijk’ zijn?

2009 – 2013

Ik studeerde HBO Pedagogiek in Tilburg. Ik reisde heen en weer, omdat het (vooral in de eerste jaren) nog niet verantwoord was om ‘alleen te wonen’. Deze jaren ging het slecht met me, maar weer zag niemand het écht. Iedere dag leefde ik met hartkloppingen, met angst. Ik kreeg angsten om de trein in te gaan, om naar de supermarkt te gaan, om met mensen te praten enz. Ook was ik nog altijd niet tevreden over mezelf. Ik voelde heel veel woede in mezelf. Zoveel boosheid. Ik wilde eigenlijk gewoon slaan en zoveel kapot maken. Allerlei emoties gierden iedere dag door mijn lijf, maar ik kon er geen kant mee op. Ik had dit nooit geleerd.

Ik wilde stoppen met mijn studie. Mijn ouders zeiden dan: “Maar wat ga je dan doen? Ga je dan achter de kassa bij de Albert Heijn zitten?” Ik koos om door te gaan. Achteraf gezien koos ik hun weg. Niet de mijne. Ik was nog steeds iemand die pleasegedrag vertoonde. Ook al at ik nu goed en viel ik niet terug in het eten, toch voelde ik me slechter dan ooit. Dag in dag uit had ik hartkloppingen en leefde ik in angst. Zelfmoordgedachten kwamen weer naar boven.

 2014-2015

Een jaar lang had ik op de wachtlijst gestaan. Schreeuwend had ik met ze aan de telefoon gehangen. Dat ik zo niet verder kon, dat ik uit het raam wilde springen. Maar het antwoord was: ”sorry mevrouw er is een wachtlijst, u zult echt moeten wachten’.
In februari 2014 was het eindelijk zover: Ik mocht in therapie bij de Viersprong in Halsteren. Twee dagen per week, een jaar lang in een behandelgroep. Hier werd een luikje bij me opengemaakt. Mijn therapeut Jørgen, wat een respect heb ik voor hem. Hij heeft mij  die spiegel voorgehouden die ik nodig had. Mensen hoefden me niet te beschermen. Dit had ik nodig. Die confrontatie met mezelf. Hier kwamen de eerste kindstukken en een stuk gemis uit mijn opvoeding voor het eerst naar boven. Ik praat dan over 12 jaar na het ontstaan van de eerste tekenen van mijn anorexia. Hier heb ik voor het eerst mijn tranen weer kunnen laten zien.

2015

Bij de Viersprong heb ik (deels) geleerd wie ik was los van de eetstoornis. Hier ging het over emoties die ik in me had. Emoties die ik al jaren verborgen hield. Ik weet nog dat Jørgen tegen me zei: ‘jij bent niet boos, jij bent woest’. Hier leerde ik dat mijn hartkloppingen een signaal zijn voor ingehouden emoties. Wanneer ik een knoop in mijn maag heb of hartkloppingen, is dit een signaal dat ik iets verborgen houd. Emoties willen gevoeld worden. Pas als ze aandacht krijgen, verdwijnen ze naar de achtergrond. Bij de Viersprong kreeg ik psychotherapie, PsychoMotorische Therapie (PMT), dramatherapie en creatieve therapie.

Na dit jaar intensieve therapie had ik meer zelfvertrouwen, ik leerde een stap zetten in het uiten van mijn emoties, minder bevestiging vragen aan mijn omgeving, eigen keuzes te maken, meer los te komen van mijn ouders, omgaan met kritiek en ik leerde beter voor mezelf te zorgen.

2015-2017

In de periode na de Viersprong ben ik veel veranderd. Ik ben me steeds meer gaan verdiepen in emoties en hooggevoeligheid. Ik ben absoluut hooggevoelig en dit wordt steeds meer mijn kracht. In het werk in loondienst ging het keer op keer mis. Ik paste voor mijn gevoel niet binnen het systeem. Het ‘aanpassen’ heb ik heel mijn leven al gedaan, dat was ik schijtbeu. Met steeds hartkloppingen op de werkvloer en psychisch en fysiek het niet meer trekken, besloot ik in 2016 voor mezelf te beginnen. Dat is de beste keuze geweest die ik ooit heb gemaakt. Ik kies steeds meer voor mijn eigen pad.  Ik vind steeds meer mijn eigen weg. Ik kreeg een relatie, met inmiddels mijn ex-vriend. In deze relatie ging ik in de zorg-rol. In de moederrol in plaats van partnerrol. Dit hield ik niet vol. Eind 2016 besloot ik na 2 jaar een relatie en samenwonend met hem, dat ik dit niet langer volhield. We gingen uit elkaar.

2017

In februari 2017 leerde ik Wouter (mijn huidige partner) kennen. Meteen voelde ik een heel bijzondere band. Een man met gevoeligheid. Iemand die net als ik nadenkt over het leven, over wie we zijn als mens, over emoties. Sindsdien is er veel veranderd in mijn leven. Ik ben steeds meer de Laura die ik écht van binnenuit ben. Komt dit door Wouter? Hmm.. deels misschien. Hij houdt me een spiegel voor, wat soms ook echt confronterend is. Maar het komt vooral doordat ik meer luister naar mijn intuïtie. Naar mijn innerlijke stem. Naar mijn hart. Ik volg steeds meer het pad wat ik wil. Los van wat mijn ouders, zus of anderen van me verwachten.

2018

In 2018 ging ik 4 maanden reizen samen met Wouter. Fantastisch door Scandinavië, echt een aanrader. Aan het eind van de reis gingen dingen wringen en sinds ik samenwoon met Wouter voel ik weer: ‘je bent er nog niet Lau.’ En weer ben ik lekker aan het worstelen. Kindstukken komen meer en meer naar boven. Ik heb veel flashbacks. Pijnlijke stukken uit mijn jeugd die ik zo ver weg heb gestopt en die nu naar bovenkomen. Ze willen aangeraakt worden, ze willen gevoeld worden. Ik heb ook een coach. Nu denk je misschien: Je bent zelf coach, kan dat dan? Ik ben van mening dat ieder mens eigenlijk een coach zou moeten hebben als je (nog) met dingen worstelt. Iedere fase in je leven brengt weer nieuwe dingen met zich mee. Zo ook nu dienen zich dingen in mijn leven aan. Stukken die aandacht vragen en die nog niet verwerkt zijn (ook al dacht ik van wel). Ik ervaar nu dat de oorsprong van mijn eetstoornis pas écht wordt aangepakt. Daar is nu ruimte voor. Is dat leuk? Nee…het is mega pittig. Pijnlijk en verdrietig. Maar ik voel: DIT HEB IK NODIG.

En dan het volgende blog: het NU!….wordt vervolgd…