Vergelijken, ik kom er nog eens op terug in dit blog. Ik zie het zoveel gebeuren in de wereld van een eetstoornis. ‘Zij eet veel minder dan ik en tegen haar wordt niets gezegd, dat is toch oneerlijk!?’ ‘Zij mag wel light producten eten, waarom ik niet?’ ‘Hij hoeft maar 4 ons per week te komen en mijn lijst word opgehoogd als ik niet de 5 ons per week haal’.
Lieve mensen, heeft het zin om jouw herstel te vergelijken met dat van iemand anders?..
NOPE
Vergelijken heeft echt geen zin…
Ieder mens ontwikkelt zich op een eigen manier. De één krijgt een groeispurt op z’n 11e, een ander krijgt met 18 jaar borsten en ronde vrouwelijke vormen. We hebben allemaal een eigen lengte, postuur, hormonen, een eigen karakter en eetpatroon. Vanuit de kliniek wordt een norm gehanteerd van 5 ons per week aankomen. Oké, dat kan. Een lichaam is geen robot, ik zet het er nog maar eens duidelijk in. De ene week kom je 5 ons aan per week, de andere week 3 ons en soms blijf je gelijk. In het ‘ergste’ geval val je iets af. Ja, dat gebeurt in herstel. Is dat fout? Nee. De één zal volledig moeten stoppen met sporten, terwijl een ander nog wel mag bewegen. Ieder mens is anders en volgt dus ook een eigen behandeling. Het zou voor de hulpverlening wel heel gemakkelijk zijn als we iedereen hetzelfde eet- en beweegpatroon zouden kunnen geven. Zo werkt het nou eenmaal niet. Jij hebt jouw pad te bewandelen. Jouw pad van herstel. En die is anders dan die van iemand anders.
Het perfecte hersteltraject bestaat niet
Veel mensen met een eetstoornis hebben een perfectionistische kijk op bepaalde dingen. Ze hebben graag de touwtjes zelf in handen en houden er niet zo van als het anders gaat dan ze in hun hoofd hebben. Klopt dat voor jou? Als het niet zo is, dan zit ik er naast. Een perfect herstelproject bestaat niet in mijn ogen. Wat voor de één werkt, hoeft voor de ander helemaal niet te werken. Het volledig eten van volle producten werkte bijvoorbeeld niet voor mij tijdens mijn eetstoornis. Ik vond dat veel te eng. Ik at goed en kwam aan op mijn aankomlijst, ondanks dat ik af en toe nog Optimel dronk en mager rundergehakt at. Is dat fout? Nee, ik voelde me er goed bij. Als ik bijvoorbeeld 1x per maand een colaatje drink omdat ik daar zin in heb, drink ik nog altijd een cola light. Ik weet dat ook dat niet gezond is, maar voor mij voelt dat oké. Ik hoef niet aan te komen en niet af te vallen. Zo lang jij herstelt en je samen met jouw therapeut deze punten kunt bespreken, is er denk ik niets aan de hand. In een gezond leven zonder eetstoornis zul je hierin steeds flexibeler worden. Of je nu roomboter eet op een dag, een keer een frietje met mayo, uit eten of uit lunchen gaat. Het kan dan gewoon, zonder je druk te hoeven maken over je gewicht.
Ik eet een patatje mayo, maar ook magere yoghurt. Wanneer je op een gezond gewicht zit en je tevreden bent met wie je bent, kan je keuzes maken die jij wilt.
Er is geen goed of fout
Natuurlijk heb je richtlijnen nodig die jou helpen om jouw doel van herstel na te streven. Jouw therapeut of ervaringsdeskundige coach kan je hierin uiteraard een spiegel voorhouden, wanneer je te veel meegaat in de eetstoornis. Ik vind het zelf niet fijn om in goed of fout te praten. Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat erom dat jij inziet welke keuzes jij maakt en welke keuzes jouw helpen in herstel. Waarom kies jij voor een light product? Is dit vanuit angst om aan te komen? Welke reden heb je hiervoor? Soms lijkt een keuze een logische keuze, omdat je ‘m al jaren zo maakt. Echter kan dit ook een keuze zijn vanuit de eetstoornis in plaats vanuit jouw gezonde ik. Ik maakte in het begin van mijn herstel bijvoorbeeld alleen hele ‘veilige keuzes’, zoals kiezen voor Japanse mix als snack of een pakje evergreen. Voor mij voelde dat als heel wat. Mijn moeder hield me dan een spiegel voor: “Lau, dit is echt heel veilig”. Dat was het inderdaad. Ik had iemand nodig die mij vanaf de zijlijn hielp om door deze angst heen te komen. Uiteindelijk, stap voor stap lukte het me om door te pakken en meer uitdagingen aan te gaan. Ik ben blij en trots dat dat is gelukt. Ik ging het aan. Door de angst heen. Eenmaal het gedaan te hebben, zonder te compenseren, leerde ik dat het helemaal niets met mijn gewicht deed.
Bewijzen hoef je je aan niemand
Ik had tijdens en vooral na mijn herstel sterk het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen aan anderen. Ik moest dat frietje kunnen eten samen met vriendinnen en ik wilde bewijzen aan anderen dat ik dat taartje op een verjaardag kon eten….ik was toch immers hersteld? Dan moest ik dat toch kunnen?. Als ik daar nu op terugkijk, denk ik onzin! Je hoeft helemaal niets aan een ander te bewijzen. Een taartje op een verjaardag lijkt ‘erbij te horen’. Als je geen zin hebt in taart (vanuit je gezonde ik) dan hoeft er helemaal niets. Als je herstelt bent van jouw eetstoornis kun je keuzes maken die jij zelf wilt. Je hoeft geen keuzes te maken om een ander te pleasen. Echt niet! Het gaat erom dat jij gelukkig bent met wie jij bent. Je hebt al zo hard gevochten, zo hard gepresteerd en willen bewijzen. Dat verdient vertrouwen voor jouw keuzes. Jij bekritiseert een ander toch ook niet als die kiest voor een heerlijke maaltijdsalade met geitenkaas? Dat mag toch gewoon? Zo lang jij kiest vanuit een gezond stuk in plaats vanuit de eetstoornis, is er niets aan de hand. (Wees je ervan bewust dat dit in het begin van je herstel nog erg lastig kan zijn. De eetstoornis neemt dan nog vaak de overhand. Intuïtief eten komt dan later wel weer.)
Wat vind je van dit blog? Als ik ‘m nu teruglees en ik zie dat ik schrijf dat ik magere yoghurt eet, dan is dat niet om jou te triggeren. Ik maak mijn eigen keuzes en ik heb geen eetstoornis meer. Ik kan net zo goed 4 keer per week buiten de deur eten, uit eten en gaan lunchen. Ik laat chips niet staan en ja ik houd ook nog steeds van gezond eten. Ik houd van eten en ik vind mijn gezondheid belangrijk. In balans…. Zonder te hoeven vergelijken met anderen…heerlijk! Wil je een reactie plaatsen onder dit blog? Ik ben erg benieuwd naar jouw mening.
Hallo Laura!
Ik ben een meisje van 15 jaar, ik zit bij een psycholoog voor een aantal dingen. Het lijkt alleen niet helemaal te helpen.
Ik heb heel veel paniekaanvallen de laatste tijd, maar ook van heel veel stress, mood swings en ik eet ineens ook een stuk minder.
Ik heb mijn ouders aangegeven dat ik de psycholoog waar ik nu bij zit, niet op mijn gemak voel. Ik kan mijn verhaal niet goed kwijt etc. Mijn ouders zeggen: “Geef haar een kans.” Ik heb dat eigenlijk al een paar keer gedaan, (en ook al meerdere keren aangegeven dat ik haar niet fijn vindt) maar helaas doen ze er niks tegen.
Ik praat met een paar vrienden en mijn Engels docent, dat lucht gelukkig erg op!
Ik doe ook aan sh, en wil er heel graag vanaf komen. (Heb ook best veel dingen geprobeerd) alleen het lukt mij maar niet. Heeft u misschien een tip?
Ik zou nog een hele tijd door kunnen schrijven, maar dat wordt een iets te lang bericht.
Fijne avond!