Vorige week las je in mijn blog ‘mijn geschiedenis’ meer over het ontstaan van mijn eetstoornis tot het overwinnen hiervan. Een lange, donkere periode in mijn leven. Met vallen en opstaan worstelde ik me terug naar een gezond gewicht. Maar een gezond gewicht hebben is nog geen herstel. Daar kwam ik al snel achter. Periodes van angst, paniek en depressieve gevoelens waren jarenlange realiteit. Die periode heb ik inmiddels achter me gelaten. Maar ook ik schiet nog steeds regelmatig in angst. Dan ben ik ineens dat bange, meisje in plaats van die krachtige vrouw vol zelfvertrouwen. Hoe komt dat toch dat ik me de ene periode zo sterk voel en een dag of week later het helemaal anders kan voelen?
Het licht laten schijnen op pijnlijke stukken
Ik ga nog altijd naar een coach. Omdat ik het fijn vind mezelf te blijven ontwikkelen op persoonlijk gebied, maar ook omdat ik tegen stukken uit mijn jeugd aanloop. Sinds ik op reis ben gegaan van mei-september 2018, ben ik weer meer tegen de persoonlijke ‘pijnen’ uit het verleden aangelopen. En nu ik sinds september samenwonen met mijn partner, komen deze stukken nòg meer naar voren. Ik ben er nog niet. Ik ben nog niet volledig vrij. Ik heb er last van. Het wringt in me. Er komen nieuwe stukken aan het licht. Alhoewel, nieuw? Het zijn juist oude stukken. Die delen uit mijn jeugd die ik jarenlang verborgen heb gehouden. Het is nu tijd om ze aan te gaan. Om mijn licht erop te laten schijnen. Ik ben er klaar voor, hoe pijnlijk en eng het ook voelt.
Ik wil het niet meer uit de weg gaan. Oude patronen en conditioneringen blijven mij belemmeren. En daar zit ik dan. Weer bij een therapeut. Ik kan en wil er niet meer voor weglopen. Ik ga mijn innerlijke kindstukken aan.
De ontmoeting met “ik als 15-jarige”
Daar zit ik dan op voor de ontmoeting met mijn innerlijke kind. Ik zit in een relaxstoel bij mijn therapeut. Ik doe mijn ogen dicht en begin meteen te huilen. De emoties zitten hoog. ‘Waar zitten ze?’, vraagt mijn coach. Achter mijn ogen eigenlijk al ‘zeg ik’. Maak er maar contact mee is het antwoord… en daar ga ik…
Het gevoel brengt me naar mijn ‘ik’ op 15-jarige leeftijd. Een leeftijd waarop ik me niet gezien en niet gehoord voel. Niemand zag mij (voor mijn gevoel) staan. Leerkrachten op school, vriendinnen, mijn ouders…waar waren ze? Waarom greep niemand drastisch in, terwijl ze toch voor hun neus zagen gebeuren hoe slecht het met mij ging? Ik voel me in de steek gelaten. Ik voel me ‘dood’ geef ik aan. Waar voel je je “dood”? vraagt mijn coach. ‘Op school en op weg naar school in de bus’. Ik voel me een zombie. Op deze 15-jarige leeftijd voel ik me een zombie. Iemand die destijds overleefde. Het leven ging langs me heen.
Het moment dat ik samen met mama naar de huisarts ging zal ik nooit vergeten. Mama probeerde van alles. We werden niet serieus genomen. De huisarts zei: ‘Op je 15e hoor je niet met je moeder naar de huisarts te komen. Dan moet je zelfstandig genoeg zijn om hier alleen te zitten. Én wat hij ook zei: je hebt geen eetstoornis, er is iets anders aan de hand. Iets met relaties met vriendinnen’. Tot de dag van vandaag vond ik dit belachelijk. Nu besef ik me: misschien had hij als enige wel gelijk. In relaties met mensen had ik inderdaad veel pijn opgelopen. Ook al zei hij dit onhandig. Misschien was hij wel degene die het toch deels goed heeft gezien.
Contact met mama
In de sessie maak ik contact met mama. Even ter verduidelijking: ik maak contact met haar zonder dat ze erbij is. Ik maak contact vanuit mijn innerlijke kind en vertel over alles wat naar boven komt. Het hoeft voor haar niet te kloppen. Het is wat er in mij speelt. Wat er op dat moment naar bovenkomt in de sessie. Het stuk wat nog niet verwerkt is. Ze is boos op me, geef ik aan. Tijdens mijn eetstoornis heb ik zo ontzettend gemeen tegen haar gedaan. Mama was degene op wie ik boos werd. Zij was degene die altijd het ‘pispaaltje’ was. Tegen haar zei ik lelijke dingen. Alleen tegen haar. Ik vertrouwde haar, zij bleef toch wel. Zij zou me niet verlaten. Destijds kon ik niet anders. Ik wist niet met mijn frustratie vanuit de eetstoornis om te gaan. Zij was de enige tegen wie ik me durfde af te zetten. De enige bij wie ik mijn frustratie liet zien. Lieve mama, het is nooit mijn bedoeling geweest je te kwetsen. Ik weet dat ik je pijn heb gedaan. Andersom heb ik ook pijn. Niemand is schuldig. Jullie als ouders niet. Ik als kind niet. Het is gelopen zoals het is gelopen. Het is voor mij alleen nu belangrijk om dit te verwerken.
Zie mij toch eens
In mijn huidige relatie komen de gemiste stukken uit mijn kinder- en pubertijd naar boven. De emotionele steun die ik heb gemist. Ik merk dat ik die zoek in mijn relatie. Ik weet dat Wouter mij wel ziet. Ik weet dat hij er voor me is. Hij heeft me hierin genoeg geholpen. Hij is niet degene die dit stuk kan oplossen. Dit stuk ligt in mij en bij mijn ouders. In mijn kindstuk. Het is geen stuk die een partner voor me kan opvullen. In de sessie zeg ik: ‘papa en mama’, zie mij nou eens. Zie mijn ziekte, zie mij. Zie Laura. Zie hoe ‘doods’ ik ben. (ter verduidelijking: dit gaat dus over de periode van mijn anorexia). Er is zoveel verdriet. Ik ga terug naar het meisje van 13 jaar. Ik voel het verdriet. Ik schaamde me zo op de middelbare school. Ik schaamde me voor mijn platte borsten. Ongesteld worden mocht ik niet eens van mezelf. Waarom mocht het vrouwelijke in mij er niet zijn? De eerste BH die ik samen met mama kocht, vond ik verschrikkelijk. Als opvulling voor mijn borsten kocht ik van die ‘gel kipfilets’ die je in je BH kunt doen. Mijn vriendinnen plaagden me hiermee. Ik lachte het weg. Hoe ging mama hiermee om? Met een kind die vrouwelijk worden heel eng vond? Werd hierover gepraat binnen het gezin? Werd ik hierin écht gezien? Mijn antwoord is ‘nee’. Al die angst, er werd niet vanuit een diepere laag over gesproken.
Eenzaam en alleen
Ik voel de eenzaamheid van toen. Ik voel me zo alleen in deze tijd. Niemand zag me voor mijn gevoel. Niemand kwam ook bij me binnen. Ik had een grote muur om me heen gebouwd. Dit begon al op de basisschool. Vriendjes mocht ik niet hebben. Vanuit het seksueel misbruik van vroeger (6-10 jaar) stond dit als paal boven water. Eigenlijk werd ik gewoon keihard gepest op de basisschool. Met name door 1 meisje. Nooit eerder heb ik dit zo beseft. Als ik verliefd was op een jongen of iemand anders was verliefd op mij, dan stak zij daar een stokje voor. Dan gingen de briefjes door de klas heen of werd ik uitgelachen. Ik werd ook uitgelachen voor mijn spraak, wat blijkbaar anders was. Het lieve meisje dat daar zat en zich groot hield, voelde zich eigenlijk heel eenzaam en alleen. Dit heeft zij nooit laten zien.
Dit alles is naar bovengekomen in één innerlijk kindsessie met mijn therapeut. Ik zet dit op papier, omdat ik jou inzicht wil geven in mijn proces. Het helpt voor mijzelf om dit verder te verwerken. Ik wil je ook meegeven dat sommige stukken uit je jeugd misschien helemaal niet belangrijk lijken. Maar zelfs de kleinste opmerkingen kunnen pijn veroorzaken. Als je dit vaak achter elkaar meemaakt, kan het zelfs een trauma worden. Ikzelf had nooit gedacht dat mijn eetstoornis zo diep geworteld zit. Het is niet dat mijn eetstoornis nog speelt. Maar natuurijk hebben al deze ervaringen er wel voor gezorgd dat mijn eetstoornis is ontstaan.
Ik ben heel benieuwd hoe het voor jou is om dit blog te lezen. Herken je er stukken uit? Kijk jij ook al naar jouw innerlijke kind? Ben je daar al mee bezig? En weet je…alles komt op jouw tijd. Voor mij is dit nu de tijd om deze stukken aan te pakken. Omdat ik in de toekomst niet wil blijven rondlopen met angst en pijn uit het verleden. Ik wil mezelf helen.
